Recensie Winterrevue Extra Large 2019 ★★★1/2

De vijfde winterrevue ziet het groots dit jaar. Regisseur Stany Crets heeft de ‘We want more’ van het publiek dan ook letterlijk geïnterpreteerd. Drie blazers (trompet, trombone en sax) staan er nu mee op het podium, meer dansers en ook meer kilo’s met Luc Caals als special guest die opnieuw met Dirk Van Vooren het podium deelt. 15 Jaar moest het publiek daarop wachten. Wervelend start de Winterrevue dit jaar met Neil Diamonds ‘Sweet Caroline’ waarmee Patrick Onzia in no time de handen op elkaar krijgt van het publiek en het doet meezwaaien. Die ‘Dank u wel dames en heren dat was de Winterrevue. Tot volgend jaar!’ die Van Vooren nadien zei, was er dan ook pal op. Het leek inderdaad alsof we qua ambiance al aan de toegiften waren aanbeland. Helaas zakte het tempo en het niveau van de show daarna in en was het Laurenz Hoorelbeke die terug de lat daar moest leggen waar die hoorde te zijn bij dit soort shows: erg hoog. Zijn act waarin ie ‘Arcade’ van Duncan Laurence bracht, het nummer dat het Eurovisiesongfestival won dit jaar voor Nederland, was subliem. Hij en de dansers waren gehuld in fluo gele shirts die een glow in the dark-effect opleverden in combinatie met de donkerblauwe spots.  Het tweede deel ging gelukkig ook vocaal en qua humor op dat elan verder.

Had het met ‘k Mag nikske doen’ te maken? De song die iets bitters en negatiefs uitstraalde toen Luc Caals zong over artistieke beperkingen? Het kan best zijn. Feit is dat het een gigantische stijlbreuk vormde na ‘Sweet Caroline’. Geen André Hazes-nummers en geen oud materiaal dat ie ooit al deed met Dirk zou ie mogen brengen. Iets waar zowel het publiek en hij wél zin in hadden. Luc paste daar dan maar een mouw aan door het publiek enkele Hazesklassiekers te laten zingen terwijl hij de tekst liet projecteren en deed met de visuele grap ‘de kalkoen’ die enkel hij kan, want de versie van Dirk lijkt eerder op een natte hond, het publiek lachen. Maar hier werkte de herhaling na verloop van tijd te veel tegen de act. Ook de humor die je meters op voorhand zag aankomen in het eerste deel of die ronduit traag en plat was (Blankenberge) voelde gedateerd (net als Caals’ badkostuum) aan en werkte nauwelijks.

Niet dat seks niet scoorde op het podium. Dirk die in een visnet shirt opkwam en ‘I’m too sexy’ van Right Said Fred bracht in een seksmedley waarin we onder andere spermacellen lustig zagen zwemmen in de visuals van ‘Da Ya Think I‘m Sexy? van Rod Stewart, was ronduit hilarisch. Hij stal de show helemaal tijdens de Domste Mens die Patrick Onzia presenteerde en vooral een test was voor hem om zijn sérieux te behouden. Een heerlijk hilarisch potje associëren werd die sketch wat tot ‘topantwoorden’ leidde.

Maar dé geestigste act – op ‘Katootje’ na waar het maar een kwestie van tijd was voor een Chinese vrijwilliger in de fout zou gaan tijdens het kinderliedje en Dirks tekst zou zingen - was met stip die van Jeanne d’Arc met Helle Vanderheyden als Jeanne en Dirk en Luc als gendarmes. Ze hadden de mail of fax kennelijk verkeerd gelezen. Het bracht hen tot oneliners als ‘De gendarmen kunnen u verwarmen.’ en ‘Deze flik steekt u in de fik’. Over darmen gesproken, zijn blinde darm had Ward laten weghalen door een arts die ook nog als slager werkt. Een grap naar Stevie Wonder kon daar dan ook niet achterblijven. Stevies ‘Uptown’ bracht Laurenz overigens op schitterende wijze op het einde van het eerste bedrijf in een sixties medley. Samen met een over de ganse lijn uitmuntende Helle Vanderheyden – denken we aan haar knappe versie van ‘Heatwave’ van Martha & the Vandellas in de sixties medley op het einde van het eerste deel, bracht ie ook ‘Shallow’, een song van Bradley Cooper en Lady Gaga.

Ann Van den Broeck zong ‘Terug naar de kust’ in het eerste deel. De song van Maggie MacNeal uit 1976 bracht ze aanvankelijk piekfijn met het live orkest onder leiding van Eric Melaerts. Maar de zotternijen (vliegers, strandballen, een danser in een zeemeeuwpak, enz.) op het podium zorgden ervoor dat de song vocaal in de samenzang naar het einde toe behoorlijk vals klonk. Niets mis mee met wat gek doen (en de draak steken met het lied), maar dat moet volgens ons ook mogelijk zijn door focus te blijven houden op de zang. Iets waar Onzia wel in slaagde tijdens zijn Paul Severs-medley later. Opvallend overigens hoe vooral de hoge tonen in heel wat nummers te horen waren. Helle zong ‘Toxic’ en ‘Baby one more time’ van Britney Spears voortreffelijk in een sexy schoolmeisjesoutfit, maar we misten hier punch van de live band. Onze tip: luister eens naar & Juliet, Eric. Of laat wat meer midden- en bastonen door de geluidsmix horen.

Dé man van de Winterrevue was dan ook met stip Patrick Onzia. Zijn ode aan Paul Severs behoorde tot het sterkste dat we te horen kregen tijdens de show. Of het nu ‘Oh little darling’, ‘Ik ben verliefd op jou’, ‘Geen wonder dat ik ween’, of ‘Zeg ‘ns meisje’ was, hij coverde de songs zeer consequent en loepzuiver ook al werd er geknipoogd naar de dit jaar overleden charmezanger. Iedereen zagen we in knaloranje outfit achter hem dansen en met een pruik die erg leek op Severs‘ haar zoals op zijn platenhoezen te zien was. De dansers gingen zelfs ook even op een rijtje op elkaars benen zitten en daarna op de grond wat een leuke zittende Mexican Wave veroorzaakte. Ondertussen werden Severs’ platenhoezen geprojecteerd op de ledschermen. Ook in de Britse medley bleek Onzia met kop en schouders boven de rest uit te komen met een heerlijke versie van Rick Astleys ‘Never gonna give you up’ waarbij we de Europese vlag bij wijze van statement van de productie zagen wapperen op Buckingham Palace in de visuals. Het VK zal uit de EU stappen, zo veel is duidelijk sinds de recentste verkiezingen waardoor die Europese vlag tonen wat aanvoelt als vijgen na Pasen, een verloren zaak, iets willen terugroepen wat niet langer terug te roepen valt.

Ann Van den Broeck en Helle Vanderheyden horen we een zeer straffe versie van ‘The real thing’ van Lisa Stansfield brengen in die Britse medley. The real thing, dat was deze Winterrevue vooral in het tweede deel. In het eerste was het niveau zowel op muzikaal als op komisch vlak ons te wisselvallig. Goed, het gebrek aan focus daar kan ook liggen aan het feit dat we de matinee na de première uitkozen. Maar iedereen weet dat dat geen excuus zou mogen zijn.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Crunchy Granola Suite
2. Sweet Caroline
3. ‘k Mag nikske doen
4. Rat Pack Medley
5. Blankenberge
6. Terug naar de kust
7. Triangel
8. Hoe het danst
9. Auditie Hans en Grietje
10. Britney medley
11. Ons publiek
12. Arcade
13. Sixties medley

Deel 2:

1. Take me to church
2. Ward en Jetje
3. Samen zijn
4. Paul Severs medley
5. Jeanne d’Arc
6. Shallow
7. Katootje
8. Seks medley
9. De domste mens
10. Britse medley
11. Afscheid
12. Viva la vida
13. I’ve got the music in me
14. Een beetje verliefd

CAST:

LAURENZ HOORELBEKE
ANN VAN DEN BROECK
PATRICK ONZIA
BRITT VAN DER BORGHT
HELLE VANDERHEYDEN
DIRK VAN VOOREN
SPECIAL GUEST: LUC CAALS

CREATIVES

REGIE: STANY CRETS
CHOREOGRAFIE: LAURENT FLAMENT
LIVE ORKEST: O.L.V. ERIC MELAERTS
STYLING: GRIET VAN LANDEGHEM

BALLET

met o.a.
EVA SCHEFFERS
BARBARA VERBERGT - DE WINTER
YANNICK DIJCK
MARC BEAUGENDRE

TEAM

Uitvoerend producent: Theatertainment - Nico Warrinnier
Productiemanager : Manu Jacobs
Productie-assistent: Ivan Denis
Regie-assistent: Bart Vandersmissen
Marketing management & social media : Cathy De Wilder
Ticketing en back office: Eliza Torres Gonzalez
Sales & groepen: Liselotte Cornelis
Persrelaties: Katrien Adriaens