Recensie Nesten ★★★★1/2

Toen Anna Bentivegna, Zoë Demoustier en Ayrton Fraenk nog studeerden, ontstond aan de Mime Opleiding in Amsterdam hun eindwerk nesten. Die is nu uitgegroeid tot een volwaardige kinderproductie waar niets op af te dingen valt. Als een ode aan geborgenheid, een zoektocht naar een knus dak onder je hoofd, een warm nest, een thuis, voelt deze prachtige woordeloze emotionele voorstelling dan ook aan. Zien we ze in het begin nogal op zichzelf en solo hun plek proberen te vinden tussen een groot doek aan krantenpagina’s en enkele dozen, dan zien we ze op den duur de boog maken dat ze het sterkst zijn (en bij uitbreiding de beste overlevingskansen hebben) om samen de handen in elkaar te slaan.

Zoë Demoustier komt als eerste op, een tikkeltje schuchter vanachter de witte wand met haar paarse sokken en blauwe jurk aan. Ze sleept haar voeten door de ruimte wanneer ze op haar handen wandelt, zit tegen de wand, en verdwijnt links achteraan in een grote doos. Haar bewegingen hebben bij momenten iets sensueels en speels in de golvende lijnen, bibs naar boven op handen en voeten, dan weer de blote benen uit de doos tonend.

Groot is het contrast met de manier waarop Anna Bentivegna als het ware binnengestormd komt. Haar hoofd zit in een doos waaruit ze zich weet te bevrijden. Dan weer komt ze met haar rechterarm daarin vast te zitten, stapt ze met een been erin verder, of schuifelt ze met beide benen erin voort. Aan de reacties van de 4-plussers te horen in de Studio, vinden ze het top. Wat ze te zien krijgen, prikkelt duidelijk hun creativiteit en hun geest waardoor we in geen tijd naar live commentaar aan het horen zijn. Wanneer Anna met haar poep in een doos zit en vervolgens op handen en voeten met die doos nog rond haar heupen stapt, levert dat een komisch beeld op waar de allerjongsten dan ook – terecht - hartelijk om moeten lachen.  

Ayrton Fraenk zien we tegen de muur aanlopen met zijn doos rond het hoofd. Ook dat kan op heel wat gelach rekenen. Net als de scène waarin ie de voeten van Zoë tegen zijn hoofd krijgt wanneer zij ondersteboven bengelt en de drie samen in een doos bewegen. Ook de kleinste dingen zoals het moment wanneer Zoë een cirkel uit de doos snijdt, kan op feedback rekenen van de toeschouwertjes. ‘Een raam!’ horen we een slimmerik meteen zeggen. En wanneer ze de onderste doos van een stapel wegdoet, terwijl de rest van de stapel wel blijft zweven, geloven de kids hun eigen ogen niet: ‘Hoe kan dat?’

Daarna klopt Zoë van binnen uit op de deur van die doos, zien we haar die open doen en is Zoës mimiek heerlijk om zien, alsof ze verbaasd is zichzelf te zien. Het wordt wat donker, een geel lichtje begint vanbinnen uit de doos te stralen. Uit de schoorsteen van de doos komt rook. De schaduw die op de witte wand geworpen wordt maakt de rook veel indrukwekkender dan die is.  

Anna Bentivegna neemt een stapel dozen die zo hoog is in handen dat de toeschouwers beseffen dat ze zo’n toren niet gaat kunnen blijven vasthouden. Hier speelt nesten meesterlijk in op het verwachtingspatroon van de allerjongsten en houdt het de suspense erin. Herkenbare situaties zien we haar verder uitbeelden met de dozen zoals naar het toilet gaan, de trap opgaan, gaan slapen (waarbij enkele dozen haar dekentje vormen) of tv kijken in de zetel. Ayrton Fraenk komt even storen, leunt tegen de kussens van de zetel zodat die dozen die de kussens voorstellen omvallen en zal ook de afstandsbediening van de tv in zijn handen willen.    

Op prachtige manier legt nesten de voorstelling na zo’n veertigtal minuten neer. Het zeil vol met krantenartikels waar een van de meisjes daarnet nog een grote koningin mee leek, en nadien als een groot laken te zien was op de vloer waar de drie onder gingen liggen waarbij eentje het laken volledig naar zich wou toetrekken, wordt een afdakje waaronder de drie uiteindelijk knus bij elkaar zullen schuilen wanneer het stevig begint te regenen, op zoek naar beschutting en wat geborgenheid. En de dozen? Die zijn ondertussen getransformeerd tot uitnodigende mini huisjes met raampjes waaruit warm geel licht straalt.

Nesten is teder, poëtisch, lieflijk maar naast klein ook speels, rebels, dynamisch en zeer energierijk. Het levert een prachtige dynamische en afwisselende voorstelling af die perfect bij de tijd van het jaar past.    

< Bert Hertogs >

Credits:

Concept Anna Bentivegna, Zoë Demoustier en Ayrton Fraenk 
Spel Anna Bentivegna, Zoë Demoustier en Ayrton Fraenk/Miguel Do Vale 
Eindregie Jef Van gestel 
Dramaturgisch advies Peter Anthonissen 
Muziek Michiel De Malsche 
Kostuumadvies Annemie Boonen 
Techniek Pol Verwilt 
Productieleiding Eline Develtere 
Productie fABULEUS 

Met de steun van de stad Leuven en de Vlaamse Gemeenschap 
Met dank aan Semna Segal en de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK)