Recensie Is you me - Benoït Lachambre en Louise Lecavalier

“‘Is you me’ toont hoe weinig je herkent, ook al zie je zo veel” zegt het programmaboekje van de dansvoorstelling met en door Benoît Lachambre en Louise Lecavalier. Op en rond een hellend vlak met een voor een doorsnee danser moordende hellingsgraad speelt de voorstelling zich af die volledig de kaart van bewegingen trekt terwijl Laurent Goldring live met een grafisch computerprogramma lijnen of objecten tekent die op de wanden en op het vlak worden geprojecteerd.

Op die manier ontmoet het ééndimensionale (de lijn), het tweedimensionale ( de vlakken) en het driedimensionale (de volumes) elkaar . De lichamen van de artiesten vullen als driedimensionaal volume het geheel aan in een ruimte die steeds verandert terwijl Hahn Rowe het geheel voorziet van geluid, soundscapes (met oa woorden als misleading, propaganda, assimilation en hidden agenda) die hij live aanvult met oa viool.

 Wie gelaatsuitdrukkingen wil zien, komt deze echter nauwelijks tegen. Beide dansers dragen een trui met kap,waardoor alle communicatie en de interpretatie die je als toeschouwer er aan kan geven enkel gebaseerd is op wat benen, armen en romp doen.  Slechts heel zelden en pas naar het einde van de voorstelling, krijgen we iets “menselijks” te zien: het haar, de vlechtjes van Laurence, blote voeten, een blote rug. Dat geeft hen opeens meer emotionele waarde. En Goldring tekent het losjes over.

Hij krijgt als het ware de rol van schepper, die mee de omgevingsfactoren en kleuren rond de dansers creëert. Wanneer hij op het einde alles in een boog rond Lecavalier wegveegt en de vlakken zwart worden, met enkel een kleurwaaier op Lecavalier, schept dat een sterk spanningsbeeld. Onvermijdelijk volgt in dat ook zij weggevaagd zal worden en dat in één trek. Zo gaat de voorstelling met zichzelf ook in debat: waar start en eindigt een creatie, wat schiet er over, wat wordt naar de vuilbak verwezen?  

Visueel is de voorstelling absoluut aantrekkelijk, beiden steken een arm recht in hun kap waardoor ze zich groter kunnen maken. Op vlak van beweging halen ze er ook bijna het maximum uit. Van kleine glijdende bewegingen tot grotere schokkende. Ook het spel om het lichaam uit zijn context te rukken, wordt meermaals gespeeld, wat tot bevreemdende momenten leidt wanneer Lecavalier aan de rand van het schuine vlak haar hoofd en romp beweegt en Lachambre zijn voeten en benen. Ook het springen op de zijkanten van de sportschoenen doet verbazen. Schapen die op een zandberg springen en Lachambre die het hen voordoet, zorgt  voor een glimlach. Maar hoewel het geheel een uur duurt, kon de voorstelling niet altijd onze aandacht behouden .

< Bert Hertogs >