Recensie Message in a bottle ★★

Een staande ovatie en een laaiend enthousiast applaus ontving Message in a bottle, een hedendaagse dansvoorstelling op muziek van Sting, op de wereldpremière in Londen. Wat de Londenaars bezielt om zo uit hun dak te gaan achteraf is ons een groot vraagteken. Punt is dat deze productie een erg hoog geitenwollensokniveau heeft, erg 1 op 1 aanvoelt (1 beweging per beat of sound), een simplistisch narratief heeft en de arrangementen van Martin Terefe bijna alle emotie uit de prachtige songs van Sting zuigen omdat vooral de percussie, drums naar voor komen. Regisseur en choreograaf Kate Prince slaagt er niet de fragiliteit van een nummer als ‘Fragile’ te vertalen naar het podium. Integendeel, we zien het gezelschap springen, erg explosieve bewegingen maken, zoals bijna de ganse voorstelling die gedomineerd wordt door urban, hiphop en breakdance. In plaats van in te zoomen op 1 danser of een koppel, zien we op den duur 5 koppels in een cirkel dansen die een spot tekent op de podiumvloer. Ook de andere lijnvoering achter-voor, links-rechts en diagonaal wordt visueel via de witte belichting van bovenuit zo ondersteund. Helemaal van de pot gerukt is de scène waarin een aanvankelijk rustig ‘Shadows of the rain’ opentrekt en zo waar een funky nummer wordt waarop de dansers in het rond springen terwijl ze op dat moment als asielzoekers zijn opgesloten. Het moet zijn dat het dikke fun is om opgesloten te zijn in een asielcentrum … Not!

Kate Prince laat haar dansers al erg vlug de klassieke lijnen trekken op het podium: voor-achter, diagonaal, links-rechts, en de cirkel mag uiteraard ook niet ontbreken. Vooral in het begin is die er als symbool van verbondenheid, te zien in drie kringen van mensen rond elkaar. Niet veel later wordt het huwelijk gevierd waarbij de buitenste cirkel vol met lichtjes staat. Bij ‘Fields of gold’ wordt binnenin een goudkleurige cirkel gelegd terwijl er zand uit een bol naar beneden stroomt, als beeld van de roots van het gezelschap.

Message in a bottle vertelt het verhaal van een vader en een moeder en hun drie tieners Leto, Mati en Tana die plots geconfronteerd worden met een burgeroorlog, moeten vluchten, geld betalen om een gevaarlijke oversteek (wellicht over de Middellandse Zee) te maken met zwemvesten die hoogstwaarschijnlijk weinig betrouwbaar zijn op de tonen van ‘Inshallah’. De oorlog verscheurt het gezin, er vallen gewonden en doden. En de mannen worden van de vrouwen gescheiden wanneer ze opgesloten worden. In het tweede bedrijf volgt al snel de bevrijding op ‘If you love somebody set them free’ zodat de voorstelling vanaf dan over eenzaamheid gaat, anders zijn, en ze uiteindelijk terug met elkaar verenigd worden.  Tussendoor passeert Roxanne (hier uiteraard met rode ledstrips in het decor) die ligt te wachten op een volgende klant op de vensterbank en zwoele golvende bewegingen maakt. Liefde, hoop, verlies, angst, en overleven zijn de hoofdthema’s die in deze voorstelling zitten.

Enkele pianotonen uit Message in a bottle komen vaak terug in enkele songs. Toch is het gek dat net deze voorstelling die nochtans erg actueel is, zo wil de huidige Britse regering onder premier Boris Johnson laag opgeleide immigranten weren na de brexit wat al op protest stootte, nergens enig gevoel van urgentie opwekt, laat staan dat de voorstelling ons emotioneel weet te raken. Daarvoor zijn de 28 songs die er op minder dan 100 minuten doorgejaagd worden vaak te fragmentarisch gebruikt, maar vaak komen ze ook erg drammerig over. En dan hebben we het niet alleen over het tamelijk hoge geluidsvolume maar vooral ook over het hoge ritmische gehalte dat zelfs in de rustigere songs nog steeds aanwezig blijft. Om kort te gaan: deze voorstelling benadert het migratiethema wel op een erg lichte erg vrijblijvende manier zonder de ambitie te hebben diep onder de huid te gaan laat staan dit stevig uit te werken.

Maar het hoge 1 op 1-gehalte stoort ons nog het meest van al. Per pianotoon waarin we de echo van ‘If I ever lose my faith in you’ horen, wordt bijvoorbeeld een beweging uitgevoerd, met de clichéachtig vuisten maken en richting hemel wijzen. Ook de lyrics worden letterlijk gevolgd. Wanneer we ‘In his arms she fell’ horen uit Fields of gold, springt een danseres in de armen van een man op exact dat moment. In een mooi duet tussen twee mannen op ‘Shape of my heart’ zien we een koppel ontstaan, het is naast ‘So lonely’ waarbij in dialoog met de schaduwen via de video van Andrzej Goulding gedanst wordt tijdens het tweede bedrijf, met stip een van de hoogtepunten uit deze voorstelling. Maar wat ons betreft is dat too little too late.

< Bert Hertogs >

De songlijst:

Deel 1:

1. Desert Rose
2. Every little thing she does is magic
3. Fields of gold
4. Can’t stand losing you
5. King of pain
6. Fragile
7. Don’t stand so close to me
8. Invisible sun
9. Inshallah
10. A thousand years
11. Shadows of the rain
12. Every breath you take
13. Message in a bottle

Deel 2:

1. Spirits in the material world
2. If you love somebody set them free
3. Brand new day
4. Love is the seventh wave
5. De do do do, de da da da
6. Walking on the moon
7. Be still my beating heart
8. Englishman in New York
9. Shape of my heart
10. The bed’s too big without you
11. Roxanne
12. So lonely
13. Fields of gold
14. The empty chair
15. They dance alone