Waarom Hooverphonic niet naar het Eurovisiesongfestival 2021 gestuurd hoeft te worden

Hooverphonic weigerde gisteravond op het einde van ‘Eurovision: Europe shine a light’ om het nummer van Katrina and the Waves uit 1997 mee te zingen met alle andere deelnemers. Daarop krijgt de groep rond Alex Callier terecht veel kritiek te verwerken op social media. De ganse uitzending was namelijk gericht om de zorgverleners, en de kijkers thuis tijdens deze lockdownperiode een hart onder de riem te steken.

Hooverphonic weigerde naar eigen zeggen omdat de band geen artistieke compromissen wil sluiten. En dat terwijl de song twee keer te horen was. Eerder in de uitzending hoorden we het in een instrumentale versie door de Rotterdam Philharmonic Orchestra, begeleid door beelden van monumenten uit de verschillende landen die verlicht werden.

Het is duidelijk dat Alex Callier niet begrepen heeft waarrond het Eurovisiesongfestival werkelijk draait. Ja, het is een muziekwedstrijd, maar het heeft vooral een verbindende boodschap. Het is een van de weinige dagen in het jaar dat je je Europeaan voelt. Dat net op zo’n avond, tijdens zo’n tv-uitzending Hooverphonic niet wil meedoen aan virtueel community singing zegt veel over hun ego maar vooral ook hun gebrek aan empathie, of aan zich conformeren aan datgene waarrond Eurovision werkelijk draait.

Dat Hooverphonic niet meedeed met dit nummer dat de rode draad vormde van de tv-uitzending en een hoopvolle en verbindende boodschap wou uitzenden naar de tv-kijkers toe, een boodschap die de EBU uitdraagt, is niet het enige waar ik me mateloos aan stoorde. Ook het feit dat de band na het fragment van ‘Release me’ het schaamteloos over zichzelf had en de commerciële tour opging door te vermelden dat er remixes op komst waren, is in mijn ogen totaal misplaatst. Het stond alvast in schril contrast met de hartverwarmende boodschappen van de meeste andere kandidaten.

Ik vind dan ook dat Hooverphonic totaal niet in het plaatje past als het zelfs de waarden en boodschap van de EBU niet wil mee uitdragen tijdens ‘Eurovision: Europe shine a light’ en zich als de Einzelgänger opstelt. Als je als artiest je kant tegen een nummer in dit geval, dan ben je in se ook gekant tegen het ganse concept van deze tv-uitzending omdat de song de rode draad vormde én in de titel van het programma ook te zien was. In zo‘n geval moet je kiezen: ofwel verleen je volledig je medewerking ofwel helemaal niet. Dat Hooverphonic wel koos voor exposure (omdat de band die op zijn retour is die verdomd ook kan gebruiken op commercieel vlak) maar tegelijkertijd niet helemaal mee in het Eurovision-verhaal wou meegaan, is dan ook erg typisch. De RTBF doet dus wat mij betreft er goed aan om naar een andere kandidaat uit te kijken die onze kleuren volgend jaar wil verdedigen. Aan de egotripshow van Callier heeft niemand een boodschap. Het wordt tijd dat het publiek dat inziet en de band de rug toekeert.

< Bert Hertogs >

De auteur is ondertussen 12 jaar hoofdredacteur van Concertnews.be