Recensie Monos ★★★1/2

Op Monos, de jongste film van de jonge Colombiaanse regisseur Alejandro Landes moest het publiek acht jaar wachten. Het geduld wordt beloond met een sterke film, een fabel over kindsoldaten van de groep Monos, die de sfeer van een koortsdroom uitademt.

‘Het vlees van Shakira is lekkerder dan haar melk’ horen we onder andere in deze prent die uiteraard knipoogt naar de beroemde Colombiaanse zangeres. Shakira is hier een koe die een groep kindsoldaten in leen krijgt. Ze moeten goed voor haar zorgen en haar nadien in perfecte staat teruggeven. ‘Mogen we Shakira melken?’ vraagt er een aan hun bevelhebber Mensjaro (de kleine bodybuilder Wilson Salazar) die hen boodschappen brengt over de stand van zaken van de gevechten in het berglandschap.

Het toont vooral aan hoe jong die kinderen nog zijn (ook te zien in hun speels gedrag in het water waarbij ze menselijke torens van twee hoog vormen om elkaar zo uit evenwicht te halen bv.). Mensjaro’s antwoord op de vraag rond Shakira? ‘Ja, anders explodeert ze.’ Aan de andere kant komen die jongeren dan weer erg volwassen over. Bijvoorbeeld wanneer de Amerikaanse gegijzelde Doctora, een volwassene te kleine laarzen van een van de soldaten wil aandoen. Dan is zij het net die de tip krijgt van Smurf om de tippen ervan af te snijden.

Een bacchanaal met paddo’s en alcohol, alsook een soort ritedans rond het vuur bezegelt het huwelijk tussen bendeleider Wolf (Julián Giraldo) en Lady (Karen Quintero) (waarbij we de twee ook de liefde zien bedrijven). Dat toont opnieuw een zekere volwassenheid van de groep. Maar al met al blijven het kinderen, die spelen (met geweren). In de ochtendmist schiet Dog (Paul Cubides) nog in een feestroes Shakira per ongeluk dood. Wolf voelt zich verantwoordelijk en pleegt zelfmoord. Het al zeer broze evenwicht in de groep, die een minimaatschappij op zich vormt, geraakt zo verstoord. Bigfoot (Moises Arias) en Rambo (Sofia Buenaventura) verzeilen in geen tijd in een gevecht met elkaar. Wolf moet in een anoniem graf begraven worden. Lady heeft een nieuwe partner nodig en lijkt die aanvankelijk te vinden in Rambo. Maar Bigfoot wordt de nieuwe leider en zal seks met haar hebben zonder dat hun bevelhebber daarvan op de hoogte is en er zijn goedkeuring aan gegeven heeft.

Het knappe aan Monos is absoluut het acteerwerk van de jonge cast in combinatie met de cinematografie van Jasper Wolf. Het lijkt er bijna de ganse tijd op dat ie samen met Landes een inheemse Colombiaanse stam toevallig op het spoor is gekomen en gewoon registreert wat ze uitspoken. Dat is voornamelijk de kracht van deze film, dat tribale karakter, het dierlijke/gevaarlijke/impulsieve dat in de mens naar boven komt terwijl dat menselijke, het doordachte, strategische en dat magisch-spirituele van de fabel ook aanwezig is.

Maar, en dat is een zeer belangrijke kanttekening: het narratief is ons te beperkt, de personages onvoldoende uitgewerkt en de film focust dan ook vooral op groepsdynamiek en de psychologie van de groep, inclusief omgekeerd Stockholmsyndroom. In dit geval wordt namelijk  de gijzelnemer Suede (Laura Castrillón) verliefd op de Amerikaanse gegijzelde Doctora (Julianne Nicholson) die op een onbewaakt moment daar dan ook handig gebruik van maakt om zich te bevrijden.

Bigfoot zien we de onafhankelijkheid van Monos uitroepen en zich van Mensjaro’s macht bevrijden. Smurf (Deiby Rueda) blijkt de verrader van de groep die daarvoor gestraft moet, Rambo de huilebalk die uiteindelijk vlucht. Bigfoot, Boom Boom (Sneider Castro) en Dog zetten de achtervolging in.

< Bert Hertogs >