Recensie The Cranberries

7 Jaar lag The Cranberries stil, tot ze eind vorig jaar terug besloten om te touren en ook ineens te werken aan nieuwe nummers zoals “Switch off the moment”. Het Belgische publiek was de groep duidelijk nog niet uit het oog verloren: 8000 man zakte naar Vorst Nationaal af dat ei zo na uitverkocht was.

Dolores O’Riordan vertelde dat ze op 24 maart om 4 uur ‘s nachts rechtstreeks na hun optreden in Amsterdam al in ons land waren aangekomen. Ze prees onze cultuur en zei er even bij dat ze al meteen bij aankomst onze Belgische chocolade had geproefd. Maar de kost die ze samen met haar bandleden Noel Anthony Hogan op gitaar, Michael Hogan op bas en Fergal Patrick Lawler op drums serveerde was als een lauw opgewarmde meeneemmaaltijd. Het stilt de honger wel voor een stuk, maar muzikale, vocale en showtechnische verrassingen bleven uit.

Een braaf routineoptreden werd het dus, met krak dezelfde setlist als in Amsterdam, beginnend met “Analyse”. De tieners die in de beginjaren ‘90 fan waren van de Ierse band, zijn ondertussen flinke dertigers geworden en zitten er wat warmer in dan 16 jaar geleden toen the Cranberries op hun hoogtepunt waren. Blackberries en Iphones werden bovengehaald om “Animal Instinct” te registeren. Dolores O’Riordan haalde voor Ordinary Day de akoestische gitaar boven en liet al vroeg in de set het publiek veel én vaak meezingen. Tijdens “Linger” bijvoorbeeld was het al het geval. Zo kreeg het optreden af en toe een wat te grote zangrol voor het publiek. “Dreaming my dreams” zong de frontvrouw zo zacht in het refrein dat de gitaren en drum haar overstemden en je de oren moest spitsen om haar tekst te horen.

Het is pas tijdens “Just my imagination” dat ze loskomt maar misschien wel iets te overdreven springerig met haar achterwerk richting publiek van links naar rechts zoeft. Het publiek maalt er niet om, mannen steken hun vingers in de mond en fluiten, zij willen O’Riordan best nog wel wat meer zien kontschudden. “When you’re gone” staat gekend om zijn “toebidoep”-melodietje dat aardig wordt meegezongen en voorzien wordt van een typische handjeschoreografie van enkele Chiromeisjes voor ons. Heerlijk is het wanneer O’Riordan druk op haar stem zet bij de zin “Everything’s complex” in dat nummer. De frontvrouw gaat meermaals tijdens een instrumentale outro van het podium, het optreden mist daardoor vaart en lijkt moeite te hebben om met zijn opbouw te blijven boeien.

“I can’t be with you” wordt stevig meegezongen terwijl de handen in de lucht gaan op het middenplein. Op de tribunes en balkons zijn ze minder geneigd om mee te doen. Hoogtepunt in de anderhalf uur durende set is ongetwijfeld een sfeervolle versie van “Ode to my family”. Het middenplein wiegt mee, de drummer bespeelt zachtjes zijn cimbalen, de gitaren zorgden voor de rest. Maar hoe je het ook draait of keert, the Cranberries blijven vooral de groep van “Zombie”, een steengoed nummer, waar ze helaas nog steeds geen gelijkwaardige andere naast kunnen leggen. “No need to argue” blijft hun best selling album dat alweer uit 1994 dateert.

The Cranberries komen ook soms behoorlijk gedateerd over, wanneer ze het hebben over het conflict in ex-Joegoslavië in “There’s a war in Russia and Sarajevo, too”  bijvoorbeeld uit “Free to decide”. Die teksten moet je als luisteraar dan ook in een 90’s context zien. “Are you ready to rock? We’re burning down the house” roept O’Riordan bij “Salvation”. Maar echt in de fik krijgt ze het publiek niet, daarvoor is het te braaf, net zoals het optreden. “Zombie” lijkt dan ook de song waar iedereen op gewacht heeft. Moeiteloos krijg de band de handen van het publiek op elkaar. Het klapt het ritme met veel plezier mee naar het einde van het nummer. Na een uur en een kwartier begint de Ierse band aan zijn bissen. En zo zagen we een braaf en iets té standaardoptreden waarbij we ons achteraf ook afvragen of the Cranberries anno 2010 nog wel iets toe te voegen hebben aan de muziekgeschiedenis. Hun oorspronkelijke platenfirma,  Universal, denkt blijkbaar van niet.  Anders hadden ze hen wel in hun portefeuille gehouden.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Analyse
2. Animal Instinct
3. How
4. Ordinary Day
5. Linger
6. Dreaming My Dreams
7. When You’re Gone
8. Just My Imagination
9. Switch Off the Moment
10. Desperate Andy
11. Time Is Ticking Out
12. I Can’t Be With You
13. Ode to my Famliy
14. Free to Decide
15. Salvation
16. Ridiculous thoughts
17. Zombie

Bis:

1. Shattered
2. You and Me
3. The Journey
4. Dreams