Recensie Greenland ★★1/2

Een langdradige rampenfilm die niets toevoegt aan het genre. Dat is Greenland dat Chris Sparling schreef en Ric Roman Waugh regisseerde. Net zoals in de tijd van de dinosaurussen, stevent er een komeet op de aarde af.  75 Procent van de fauna en flora zal het niet overleven. De overheid selecteerde burgers uit die een bericht op hun smartphone en digitale tv ontvangen dat ze zich klaar moeten houden voor verdere instructies. Ze krijgen een QR code verzonden waarmee ze zich en hun gezin moeten aanbieden aan een luchtmachtbasis van het leger. Van daaruit zullen er vluchten vertrekken naar bunkers in Groenland.

Greenland kan je vooral lezen als een grote metafoor voor het zware weer waar de relatie tussen John Garrity (Gerard Butler) en Allison Garrity (Morena Baccarin) door gaat. Ze zijn eigenlijk van tafel en bed gescheiden, hun huwelijk heeft het moeilijk gehad en in die periode blijkt John zijn vrouw bedrogen te hebben. Samen met zijn vrouw slapen zit er niet meer in, hij wordt verwezen naar de logeerkamer. De twee hebben een zoon Nathan (Roger Dale Floyd). John helpt zijn vrouw om de bbq aan te steken tijdens een feestje. Maar dat feestje wordt al snel afgebroken door het nieuws dat de eerste inslagen op aarde van brokstukken gebeurd is en steden van de kaart geveegd werden. Op dat moment ontvangt het gezin de instructies om zich naar een luchthaven te begeven. Ze moeten dan ook zo snel mogelijk hun huis verlaten. Achteraf blijkt dat de overheid hen selecteerde op basis van beroep. John is een bouwkundig ingenieur. En net zo’n mensen kan men wel gebruiken als er veel verwoest is en heel wat opnieuw opgebouwd moet worden.

Hartverscheurend is dan ook het afscheid van de buren wanneer blijkt dat die niet geselecteerd zijn. Ook Nathans vriendinnetje kan niet mee, simpelweg omdat ze toch zou tegengehouden worden op het vliegveld. Contact houden met hen blijkt al snel onbegonnen werk vermits de gsm netwerken in geen tijd overbelast geraken. Berichtjes sturen via apps, bellen, … het is allemaal onbegonnen werk.

De klassieke psychologische ingrediënten komen naar boven tijdens deze rampenfilm: sommigen feesten op een dak en aanschouwen de apocalyptische taferelen terwijl ze nog wat alcohol bijschenken, anderen slaan aan het plunderen, hamsteren, proberen te vluchten naar het noorden, leggen zich neer bij hun lot en willen thuis sterven, anderen richten zich tot hun geloof, kidnappen een kind om op het gemoed van ordehandhavers te kunnen werken om zo ook op een evacuatievlucht te geraken, of blijven tot het bittere einde hun job plichtsbewust doen (leger en media bv.) of hun familie nu geselecteerd werd of niet.

Nathan blijkt suikerziek en zijn insuline vergeten in de wagen ook al is het trio ingecheckt. John besluit door de massa mensen die staat te drummen voor de poorten maar geen QR code heeft te geraken om de medicatie te zoeken in de wagen. Hij vraagt Allison om alvast het vliegtuig op te gaan. Maar dan blijkt dat kinderen met een langdurige ziekte niet toegelaten worden en het dus een vergissing van de overheid moet zijn geweest dat Nathan en zijn ouders toch de lijst haalden.

John is ondertussen op tijd in het vliegtuig maar weet niet dat zijn zoon en vrouw er niet op zitten. Zijn vrouw kan hem niet bereiken en hij ook haar niet. En ondertussen begeven de hekken het onder de druk van de mensenmassa die absoluut de luchthaven wil betreden. De zaak escaleert. Vinden de Garrity’s elkaar nog terug nu ze fysiek van elkaar gescheiden zijn? En bereiken ze tijdig het doel: een bunker in Groenland voor de fatale inslag zal plaatsvinden? De antwoorden krijg je in Greenland te zien. Een film die soms de melige toer opgaat, verre van geloofwaardig of consequent is (op het tv nieuws zie je bv. smartphonevideo’s tot het moment van de inslag met op het einde dus een enorme vuurbal terwijl alle netwerken toch platlagen), het vertelritme en de spanningsboog niet strak genoeg houdt maar in Laser Ultra bij Kinepolis wel op vlak van audio en beeld wel het beste tot zijn recht komt.

< Bert Hertogs >