Recensie House of Hummingbird ★★

We waren het bijna vergeten wat een lummelend bestaan je als tiener leidt. Het Zuid-Koreaanse House of Hummingbird van Bora Kim dat zich in het Seoul van 1994 afspeelt, doet ons daaraan herinneren.  In deze film draait alles rond de gevoelswereld van het tienermeisje Eun-hee. Niet zo zeer wat ze beleeft, een aaneenrijging van losse scènes lijkt het wel, staat hier centraal. Wel de zoektocht naar zichzelf, zichzelf leren aanvaarden en graag te zien ook al haat je jezelf soms. De film gaat dan ook in eerste instantie over fundamentele eenzaamheid bij tieners (‘Van alle mensen die je kent, hoeveel daarvan weten echt wat er in je omgaat?’) die alle moeite hebben om te connecteren met hun omgeving, met leeftijdsgenoten van hetzelfde of het andere geslacht, en met familieleden. Van haar leerkracht Chinese kalligrafie Young- ji (Kim Sae-byuk) krijgt Eun-hee de raad om naar haar handen te kijken en te tintelen met haar vingers als ze zich moe en triest voelt om zo wat mysterie in haar leven te brengen.

Eun-hee (Ji-hu Park) hoopt dat ze het zal schoppen tot striptekenaar zodat ze haar lezers de kracht kan geven om om te gaan met eenzaamheid. Het meisje groeit niet alleen in een paternalistische en wat disfunctionele omgeving waar alle aandacht en hoop gericht is op haar broer Dae-hoon (Son Sang-yeon) die haar slaat (wat als een te milde aanklacht tegen familiegeweld aanvoelt). Zij laat zich slaan, en verzet zich niet omdat ze weet dat het dan sneller over is en hij minder hard slaat. Haar leerkracht ziet het anders en moedigt haar aan om zich te verzetten. Wanneer ze dat doet, slaat Dae-hoon zo hard dat haar linker trommelvlies scheurt. De dokter stelt voor om voor haar een attest te schrijven dat ze dan als bewijs kan gebruiken. Maar het meisje lijkt zich neer te leggen bij haar situatie en lot. Eun-hee is dus een behoorlijk passief hoofdpersonage, een lijdend voorwerp dat voornamelijk ondergaat. Naar de feministische Young- ji kijkt ze dan wel op, en ergens ligt er een verborgen vrouwenliefde-laag in deze prent, toch zal haar invloed niet ver genoeg rijken of diep genoeg gaan om het meisje helemaal te veranderen.  

Ze maakt een audiocassette voor haar vriendje Ji-wan (Jung Yoon-seo) wanneer ze 120 dagen samen zijn (inclusief een break). Maar hij heeft echter ook oog voor andere meisjes en zijn moeder vindt Eun-hee uiteindelijk te min voor hem omdat Eun-hee’s gezin een bescheiden winkeltje bezit waar ze vers gemaakte rijstkoeken verkopen. Ook Dae-hoon vindt Ji-wan geen goede partij voor zijn zus. Als ie hen heeft zien tongzoenen, slaat hij haar dan ook wanneer ze net is thuisgekomen.

Eun-hee werkt samen met de andere gezinsleden in de winkel en combineert dat ook nog eens met school en kalligrafielessen Chinees waardoor ze niet zelden erg moe is en tussen de pauzes slaapt. Met Yuri (Seol Hye-in), haar beste vriendin, volgt ze die kalligrafielessen. Maar ook met haar zal de vriendschap niet lopen zoals ze verwacht had. Yuri heeft zo’n invloed dat ze Eun-hee overtuigt om met haar te shopliften maar de twee worden betrapt door de winkeluitbater. Yuri zal vertellen wie Eun-hees ouders zijn zodat die buiten op haar knieën aan de deur thuis met de handen in de lucht de ganse tijd moet zitten om boete te doen. Achteraf zal Yuri verklaren dat ze schrik had van de man, terwijl Eun-hee vooral schrik had dat ze hun vriendschap had opgegeven. Iets wat ze effectief het volgende semester zal doen.

Als een baksteen laten ze het meisje dan ook vallen en opnieuw vallen de overwegende gelaten gevoelens vooral op hoewel ze die bezingt in de karaoke: ‘Love is like glass. It shines so beautifully but breaks so easily. And how difficult it is now as I deal with the pieces’. De afstandelijkheid die in de prent (die de Zuid-Koreaanse cultuur uitademt) zit maakt het knap lastig om je als Westerling verbonden te voelen met al wat het meisje doormaakt, zoals die chirurgische ingreep onder haar rechteroor. Daar blijkt een knobbel te zitten op haar speekselklier. Als het fout gaat tijdens de operatie kan haar gezicht gedeeltelijk of volledig verlamd geraken, krijgt ze te horen. Iets wat haar niet meteen gerust maakt.

Net zoals Eun-hee moeite heeft om contact te maken met de mensen in haar omgeving, hebben we dat als toeschouwer ook met haar. Dat, in combinatie met de wel erg trage en sombere coming of age storytelling maakt House of Hummingbird een naar onze mening te lange en overwegend saaie zit waarbij we te weinig empathie voelen voor het hoofdpersonage. De gelatenheid en afstandelijkheid, ook te horen in de woorden van Young- ji  ‘Heb geen medelijden met hen. We kennen hun leven niet echt’ over enkele inwoners die protesteren tegen een verhuis, halen dan ook uiteindelijk de bovenhand.

< Bert Hertogs >