Recensie Muse Simulation Theory IMAX ★★★

Een virus teistert Londen. Veel actueler dan dat kan je het niet bedenken. Het vormt de premisse van de IMAX-sci-fi concertfilm Simulation Theory van Muse. Rond de O2 Arena blijkt de stroom buiten uitgevallen te zijn terwijl er neonlicht te zien is aan de hemel. Later blijkt dat er maar liefst vier zones in Londen gecontamineerd zijn en in quarantaine. De angst verspreidt zich dan ook over de Britse hoofdstad. En dat terwijl er kort daarvoor nog een mensenmassa naar de grote arena trok. Enkele onderzoekers met witte veiligheidskledij aan en gewapend met een zaklamp en stralingsmeter trekken de zaal in, komen in de backstagegangen en uiteindelijk ook op het middenplein waar het podium staat, de catwalk en het B-podium. Murphy (Graham Butler) komt de wet van Murphy tegen wanneer een Arcade spelconsole vanuit het podium plots opduikt. De man raakt geëlektrocuteerd wanneer hij erop wil spelen en beleeft simultaan – ‘WTF! So many people! We are caught in simulation’ - een optreden van Muse dat op diezelfde plek heeft plaatsgevonden.

Murphy wordt afgevoerd naar de EHBO-afdeling (waarbij de film even flirt met het splatter/horrorgenre) en daar aan oude computers gehangen (heerlijk die groene schermen!) in de hoop te kunnen connecteren met hem en te zien wat er aan de hand is. De situatie is ernstig: het hoofdsysteem en de waarheidsgetrouwe laag is aangetast. ‘Hoe kunnen we dit stoppen?’ vragen de onderzoekers zich af waarop de vrouwen, gewapend met CO2 jetpistolen in de hand zich klaarmaken om de zaak even te komen opkuisen. Maar zij blijken uiteindelijk propagandamachines.

Eerder in de film wordt het publiek ingezet om massaal de lyrics in ‘Uprising’ mee te zingen: ‘They will not force us. They will stop degrading us. They will not control us. We will be victorious.’ Het voelt wat aan als een pleidooi voor burgerlijke ongehoorzaamheid. Wat Josje Huisman in deze coronatijden doet maar dan tot de twaalfde macht of zo. Ook herkenbaar met deze coronacrisis zijn de complottheorieën die de kop opsteken. In Muse Simulation Theory IMAX horen we dat het virus een hoax is, we nergens bang voor hoeven te zijn - via nieuwsankers die vooral erg staan op hun geloofwaardigheid – en wat leest als terechte mediakritiek – terwijl een heleboel kritische burgers zich afvragen hoe het dan kan dat er zo veel vermisten zijn. Zij kaarten dan ook – terecht - de desinformatie aan.

Muse heeft altijd al wat aangeschurkt tegen over the top entertainment, en dat is in deze concertfilm Simulation Theory in IMAX met zijn haarscherp beeld en rijk kleurenpalet niet anders. Zeker, de bombast van het medium versterkt de bombast die de Britse rockband de laatste jaren expliciet wil uitdragen. Dat levert een ontzettend straffe sound op met veel detail en heerlijke bassen. Zo’n klankervaring zal je nooit tijdens een echt concert beleven. Simpel omdat in openlucht een deel ervan wegwaait, en je in veel arena’s met onaangename echoklanken te maken hebt. In post-productie is er echter zo hard gesleuteld aan de sound dat de lippen van de zanger (zoals in ‘Madness’) niet altijd overeenkomen met de zang. Of dat daaraan ligt, dan wel aan het feit – wat we eerder al schreven – dat Matthew niet alles live zingt tijdens een concert, laten we in het midden. Het streven naar perfecte beelden en klank, zorgt er weliswaar ook voor dat je op den duur het gevoel krijgt te kijken naar een te clean, ja zelfs wat steriel eindproduct.

Jammer weliswaar dat de productie blijkbaar een paar ambiancemicro’s vergeten hangen was op 14 en 15 september 2019 toen alles werd opgenomen in de O2. Het gevolg is dan ook dat de zang van het publiek (de oho’s meezingen op ‘Thought Contagion’ en het naar Donald Trump verwijzende ‘Dig Down’: ‘When God decides to look the other way and a clown takes the throne’, het meeklappen tijdens ‘Mercy’ of het meekelen tijdens ‘Starlight’ en ‘Uprising’ bv.) wat van ver lijkt te komen en wat achteraan in de klankmix wordt weggemoffeld terwijl op zo’n momenten die veel prominenter naar voor geplaatst mocht worden.

Bombast op het podium zien we in de ledbelichting die verwerkt is in de bril van Matthew Bellamy in opener ‘Psycho’ over de lyrics die in zijn zonnebril te zien zijn op ‘Madness’ tot de superheldenstatus die hij zichzelf aanmeet met dank aan zijn energiehandschoen die komaf moet maken op het einde met Murph de robot. Het is tijdens de metalmedley ‘Stockholm Syndrome / Assassin / Reapers / The Handler / New Born’ dat we de robot, een groot opblaasbaar zilveren skelet met een helm op op het podium zien. Hier refereert Muse onmiskenbaar naar de poppenkast die een act als Iron Maiden al jaren opvoert. In de end credits horen we een nieuwslezer die zich belazerd voelt, de kijker waarschuwen voor artificiële intelligentie en de manipulatie die daar het gevolg van is. ‘Het is tijd om wakker te worden om er iets tegen te doen en terug controle over onze eigen levens te krijgen voor het te laat is.’ stelt de man.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Algorithm
2. Pressure
3. [Drill Sergeant]
4. Psycho
5. Break It to Me
6. The Dark Side
7. Supermassive Black Hole
8. Thought Contagion
9. Uprising
10. Propaganda
11. Madness
12. The Void
13. Dig down
14. Mercy
15. Take a bow
16. Starlight
17. Algorithm
18. Stockholm Syndrome / Assassin / Reapers / The Handler / New Born