Waarom het doek over de Crisiscel Cultuur mag vallen

Dat het te weinig is, wat de Nationale Veiligheidsraad vandaag besliste. Die verhoging met 100% van maximum 100 toeschouwers naar 200 voor indoor voorstellingen en van 200 naar 400 in openlucht vanaf september. In het persbericht van de Crisiscel Cultuur wordt gewag gemaakt van ‘willekeur’, van een ‘jojo-beleid’ en ze wil een kader op lange termijn krijgen. Daarnaast stelt de Crisiscel Cultuur dat ze evenementen kan laten doorgaan in veilige omstandigheden ook als zalen ‘minstens 60% gevuld zijn’.

Het punt is dat de eisen van de Crisiscel Cultuur compleet onrealistisch zijn. De Nationale Veiligheidsraad trok het maximum aantal toeschouwers al op met 100%. Wat had de Crisiscel Cultuur verwacht? Een opschaling naar maximum 1.200 toeschouwers (en dus een stijging van 1200%) voor zalen als de Stadsschouwburg in Antwerpen, 4.830 voor een zaal als de Lotto Arena en 13.806 voor een in the round opstelling met staand middenplein in het Sportpaleis als ze hun 60% eis zouden inwilligen? Really? Je zal met zo'n capaciteit maar de laatste bubbel zijn om onder begeleiding van het zaalpersoneel de zaal te verlaten ...

In Nederland blijft de anderhalve meterregel tot op heden van kracht en krijgt het publiek enkele vragen voorgeschoteld over hun gezondheid voor ze de zaal mogen betreden. Voor een zaal als Carré in Amsterdam betekent het dat ze er, afhankelijk van de grootte van de bubbels, tussen de 450 en de 500 toeschouwers kunnen verwelkomen terwijl als ze alle zitjes zouden kunnen verkopen, in normale omstandigheden, dat er 1.750 zijn. Ze kunnen daar dus maar spelen aan een maximumcapaciteit van nog geen 30%.

Als je rekening houdt met het feit dat België een van de zwaarst getroffen regio’s is van het coronavirus is het compleet onrealistisch en zelfs onverantwoord om het dubbele te vragen dan wat er in Nederland kan.  Eigenlijk vraag je ook ineens als cultuursector aan de Nationale Veiligheidsraad om die anderhalve meterregel op te geven in België. Dat gaat er compleet over, zeker als je weet dat bepaalde culturele evenementen en zalen een ouder, in sommige gevallen zelfs gepensioneerd publiek aantrekken.

Wat ons betreft hanteert de Nationale Veiligheidsraad helemaal geen willekeur en is er van een jojo-beleid al helemaal geen sprake. Integendeel, eerste minister Wilmès heeft altijd gezegd in haar communicatie dat sommige versoepelingen altijd teruggedraaid konden worden. Dat is ook gebeurd voor de evenementensector. En het valt niet uit te sluiten dat dit ook in de toekomst nog zal gebeuren bij een (al dan niet lokale) opflakkering van het virus. De Nationale Veiligheidsraad kan volgens ons de cultuursector geen kader op lange termijn geven om de eenvoudige reden dat alles afgetoetst moet worden in functie van de meest recente situatie en de cijfers inzake besmettingen, hospitalisaties en overlijdens.

De sector begint het eind augustus, nu de programmatie van heel wat zalen bekend moet gemaakt worden, het gewoon wat benauwd te krijgen omdat heel wat spelers (waar we eerder al over berichtten) het vertikten om rekening te houden met de nieuwe realiteit en hun programmatie niet wensten aan te passen in functie daarvan. Wat kan er o.a.? Danssolo’s, monologen, stand up comedy, concerten in beperkte/akoestische bezetting en film.

In plaats van onverantwoord, onrealistisch, krampachtig vast te blijven houden aan die oorspronkelijke plannen en programmatie en weinig flexibiliteit aan de dag te leggen, hadden die verschillende gesubsidieerde en niet-gesubsidieerde spelers de zaken maanden geleden al over een andere boeg kunnen gooien. Een kans die ze misten. En het gezichtsverlies dat zij straks lijden hebben ze dan ook helemaal aan zichzelf te danken. Want voor velen rest straks opnieuw massaal geld terug te storten aan ticketkopers of evenementen uit te stellen wegens té ambitieus in de huidige tijden. Dat ligt nogmaals vooral aan henzelf en hun gebrek aan realiteitszin.  

Ook vanuit de commerciële sector werd de druk de laatste weken opgedreven. Zo zagen we Stany Crets voluit lobbywerk verrichten opdat ie The Sound of Music in Antwerpen toch maar zou kunnen opvoeren terwijl op de West End alle grote producties tot 2021 onderbroken worden. Die plannen had ie al maanden geleden dus kunnen opbergen. Waarom niet tien jaar later The Musical Songbook vanonder het stof halen, Stany? En misschien is het een ideetje voor concullega Music Hall om hetzelfde te doen met ‘Tell me on a Sunday’ of recenter nog ‘Piaf’ … Is daar dan nooit over gedacht?

Over de communicatie (de powerpoint) van Wilmès is – wat makkelijk - al erg veel inkt gevloeid in verschillende media. Mag ik van de gelegenheid gebruik maken om de communicatie van de commerciële cultuursector ook even in vraag stellen en tegen het licht te houden?

Zo horen we Jan Van Esbroeck, de CEO van de Sportpaleisgroep, al maanden in het lang en het breed in kranten, tijdschriften, op tv, en de radio stellen dat het bedrijf in het beste geval de adem zal kunnen inhouden tot het einde van het jaar. Wat we nu al weten, is dat ook een stuk van 2021 (misschien zelfs tot de herfst) eraan is voor de Sportpaleisgroep dat onderdeel is van Live Nation.

In de communicatie van Live Nation stellen we vast dat hun omzet globaal met 98% gezakt is in het tweede kwartaal, goed voor ongeveer 515 miljoen euro. De grootste promotor wereldwijd is er gerust op dat het deze crisis kan uitzweten door investeringen uit te stellen en de kosten aan te pakken. Daarnaast heeft het zo’n 2,28 miljard euro aan krediet en cash beschikbaar. Als Live Nation, het moederbedrijf boven de Sportpaleisgroep stelt, dat het deze crisis zal overleven: wat is dan het probleem, Jan?

Waarom stelt geen enkele andere journalist of medium deze vragen? Ok, een media- of culturele prijs kunnen we hoogstwaarschijnlijk op onze bil schrijven met volgende stelling, maar dan is het maar zo. De Nationale Veiligheidsraad is goed bezig, de Crisiscel Cultuur en bij uitbreiding een deel van de (niet-)commerciële sector niet.

< Bert Hertogs >