Recensie The New Mutants ★★★

Meer dan louter een coming of age-verhaal, gaat de horror superheldenfilm The New Mutants ook over rouwverwerking. Danielle Moonstar (de verrukkelijke Blu Hunt) wordt al bij de start van de film losgetrokken van haar vader. Een orkaan – of dat denkt ze toch aanvankelijk - verwoest het reservaat waar ze als Cheyenne al die tijd is opgegroeid. Ze is zestien en weet nog altijd niet welke kracht ze bezit. Vandaar dat ze opgesloten zit in een ziekenhuis om daarachter te komen samen met Rahne Sinclair/Wolfsbane (Maisie Williams) die lesbische gevoelens voor haar zal ontwikkelen en kan veranderen in een wolf, haar aartsrivale Illyana Rasputin/Magik (Anya Taylor-Joy) die haar uitdaagt tot een duel en een magische rechterarm bezit die haar in een andere dimensie die ze zelf creëerde, het ‘limbo’ kan brengen, Roberto da Costa/Sunspot (Henry Zaga) die een vriendinnetje heeft gehad maar haar verbrandde omdat hij zichzelf in vuur en vlam kan zetten, wat best wel lastig is om mee om te gaan, tijdens een date in het zwembad wanneer ie seksueel opgewonden geraakt, en Sam Guthrie/Cannonball (Charlie Heaton) tenslotte kan dan weer zichzelf lanceren.

Alle vijf hebben ze een angst. Rahne heeft schrik voor een priester en stelt vast dat zelfs demonen in een kerk waar ze in principe niet kunnen komen, toch achter haar aanzitten. Ze wil vooral goed doen, en gaat biechten (‘Ik heb twee keer gemasturbeerd deze week’). Dani schiet al heel snel goed met haar op omdat ze goed wil doen. De andere drie zijn meer bad ass.  Illyana nog het meest van al, ze gedraagt zich als een echte bitch. Maar blijkt angst te hebben voor mannen die met een masker lachende smileys tonen wanneer zijn huilt, ze heeft een verleden als kindslaaf. Sam heeft zijn vader dan weer in de steenkoolmijn verloren en draagt een stukje steenkool bij zich. Ilyana heeft haar handpop steeds bij haar (het purperen draakje Lockheed), Rahne heeft een W-brandmerk op haar schouder en Dani zelf draagt een halsketting van een beer. Die verwijst naar het verhaal dat haar vader haar altijd vertelde dat er twee beren in elk van ons zitten. Die er voor altijd opgesloten zijn in een gevecht voor je ziel. Eén beer vereenzelvigt alles wat goed is: medeleven, liefde, vertrouwen. De andere is alles wat slecht is: angst, schaamte en zelfvernietiging. Dani zal als zestienjarige moeten kiezen welke beer ze in zichzelf het meeste voedt.

Ondertussen blijkt dat ze niet in een hospitaal zitten maar in werkelijkheid opgesloten zijn in een verdedigingsschild die wat doet denken aan die uit Black Panther (Marvel zit dan ook mee in deze prent).  Dani zien we door de fasen van het rouwproces gaan. Ze wil zelfmoord plegen (zelfvernietiging is woede op jezelf uitwerken), vervolgens wil ze samen met Rahne erg flink haar best doen, want als ze slaagt in het programma van dokter Reyes (Alice Braga) denkt ze dat ze vrij zal komen. Dit kan je zien als de onderhandelingsfase. De depressie zie je wanneer ze zich laat gaan en niet lijkt te ontwaken terwijl de beer uit haar grootste angst, haar demon, op haar afkomt en hij zo het verdedigingsschild rond de instelling doorbreekt. Het is wanneer ze in een droom haar vader ziet en zij in het stuk van de holle boom schuilt dat ze meekrijgt van hem dat zij groter en sterker is dan de beer. Daaruit put ze hoop en kracht, wat je uiteindelijk kan zien als aanvaarding, en de keuze van haar om haar goede beer komaf te laten maken met de slechte.

Of de vijf bakvissen achter ons in de zaal ook zo diep in hun filmanalyse zijn gegaan, is uiterst twijfelachtig. Punt is dat ze het erg naar hun zit hadden zowel voor, tijdens als na de film. ‘Die man was echt scary’ tekenden we onder andere op. De lesbische kus kon dan weer rekenen op erg diverse reacties, van afschuw, over een klein vreugdekreetje, tot ijzige stilte … Rond dat thema is precies toch nog wat werk aan de winkel tijdens het nakende schooljaar. Een groepsgesprek waarbij iedereen op anderhalve meter afstand in een kringetje zit misschien?

< Bert Hertogs >