Recensie Antebellum ★★★

De anticlimax van de ganse prent Antebellum, van de producers van Us en Get Out is gewoon dat het geen horrorfilm is. Of toch niet het soort dat je de daver op het lijf jaagt. Integendeel, de kijker krijgt van debutanten Gerard Bush en Christopher Renz een esthetische prent voorgeschoteld die eerder aanleunt bij het psychologische dramagenre. Veronica Henley / Eden (neergezet door een uitstekende Janelle Monáe die bewijst dat ze kan acteren) beleeft een nare droom dat ze als slaaf onderdrukt wordt op een katoenplantage en moet zien te ontsnappen.

Maar de film start al met een mislukte ontsnappingspoging van andere slaven die dat bekopen met hun leven. Hun lijken worden verbrand in een hut. Eden wordt een man (Eric Lange) toegewezen die ze moet dienen. Hij brandmerkt haar in haar rechter onderrug (wanneer ze wakker wordt uit haar nachtmerrie zal ze pijn in haar rechter onderrug voelen) en zal haar dwingen tot seks. Overdag moet ze werken op de katoenplantage.

Uiteindelijk gaat Antebellum over de angst om terug te belanden in een duister verleden, opnieuw geketend te worden en je van je vrijheden beroofd te zien. Een dreiging die er nog steeds is in maatschappijen als de onze die verrechtsen. Een emancipatorische prent is het die traag opbouwt (pas in de laatste veertig minuten komt die lekker op dreef) die tegen discriminatie, onderdrukking, racisme en seksisme is, zaken die helaas nog steeds deel uitmaken van onze Westerse wereld. Een film ook die eerder doelt op een art house filmpubliek dan een mainstream popcorn publiek.

Antebellum heeft als kijkwijzer 16+ meegekregen omdat er scherpe taal in voorkomt, ‘spannende’ scènes en geweld. De film kent zeker in het begin een traag vertelritme, sleept wat als een vers lijk dat gebonden aan een touw over de grond getrokken wordt met een paard, en is omwille van zijn esthetisch gehalte (die scènes waarin we Janelle zien bewegen terwijl alles stilstaat als een postkaart bv.) wellicht niet voor iedereen weggelegd.

Henley blijkt een succesvol auteur die tegen assimilatie pleit. Op een dag moet ze een presentatie geven kort nadat ze felicitaties ontving voor een tv debat waarin ze een blanke prof stevig van antwoord diende. Haar man Nick (Marque Richardson) behoort tot het gehoorzame type die hun dochtertje ’s ochtends helpt bij het aankleden. Hier is het duidelijk dat het de vrouw is die carrière gemaakt heeft. Zo kan ze het zich permitteren om een privé yogalerares te hebben, een persoonlijke coach, sportieve merkkledij te dragen (waarvan de naam te lang en te duidelijk getoond wordt en de scène dus naar product placement ruikt wat we als extreem storend ervoeren, zeker voor dit soort film) en ze zich ook nog eens kan veroorloven in een fancy restaurant te gaan eten met champagne erbij.

Maar hoe goed ze het wel heeft nu, toch merkt ze dat er vreemd omgegaan wordt met haar: een blank meisje dat uit een ander tijdperk/haar nachtmerrie lijkt te komen zegt haar dat ze pas mag praten in de lift wanneer ze daar de toestemming voor heeft gekregen, en het bosje bloemen lijkt wel erg vintage dat haar geleverd wordt aan haar hotelkamer. Ze denkt dat het van Nick komt maar die laat via een berichtje weten dat ie van niets weet. In het restaurant willen de kelners haar met haar twee vriendinnen ver van de rest van de klanten zetten. En aan de receptie van het hotel is de telefoon opnemen een grotere prioriteit dan de vrouw meteen te woord staan.

Kortom: Gerard Bush en Christopher Renz werken hier met contrasten tussen Veronica Henley als succesvolle schrijfster die er dan ook warmpjes inzit en haar nachtmerrie waarin ze helemaal – letterlijk en figuurlijk - aan de grond zit als slaaf op een katoenplantage. Op het einde van Antebellum vallen nachtmerrie en realiteit samen en kan je alleen maar hopen met de ganse zwarte gemeenschap dat de metafoor, de beelden die te zien zijn tijdens de aftiteling ooit werkelijkheid gaan worden: dat discriminatie, onderdrukking van de (zwarte) vrouw, racisme en seksisme definitief op de schop mogen gaan.

< Bert Hertogs >