Recensie Antigone ★★★1/2

‘Uw wet komt niet van de goden. Zij is onrechtvaardig. Ik vrees de goden. Ik vrees u niet.’ zegt Antigone (Soraya Van Welsenis), een van de vier kinderen (de anderen zijn Eteokles, Polyneikes en Ismene) die voortkomt uit de incestueuze relatie tussen Oedipus en Iocaste in het Grieks mythologisch drama van Sophocles. Daarbij geeft ze aan dat ze Kreon, haar schoonvader die tevens de koning van Thebe is niet zal gehoorzamen. Hij roept namelijk op om Eteokles te begraven, maar Polyneikes – die volgens de koning een landverrader is - niet. Daar mogen de roofvogels zich op storten. Antigone gaat niet akkoord en vindt dat haar twee broers die beiden omkwamen wanneer ze in een gevecht met elkaar geraakten, allebei begraven moeten. Ze roept haar zus Ismene op om haar te helpen. Haar zus tot andere gedachten brengen, lukt Ismene niet. Ze gaat ook niet op het verzoek van haar zus in.  Wanneer dit Grieks drama tot een grandioze finale komt waarbij de lijken op een vleeshoop zich opstapelen in de tuin van deSingel, lijken de weergoden Antigones tekst van extra kracht te voorzien door de hemelsluizen helemaal open te gooien alsof Kreon eeuwen later ook voor hen er opnieuw voor had gezorgd dat de druppel de emmer deed overlopen.

Kreon ziet zich namelijk genoodzaakt om Antigone te straffen. Weliswaar niet door haar te stenigen, maar hij wil haar in een grot met voldoende voedsel opsluiten wanneer hij merkt dat Polyneikes begraven is: “Ze zal inzien dat het geen zin heeft om de goden van de doden te vereren”. Maar hij wil kennelijk geen moord op zijn geweten. Dat is echter zonder het lot gerekend. Antigone berooft zich namelijk in de grot van haar leven. Haimon, Kreons zoon, die verloofd is met Antigone volgt haar in de dood. En of dat nog niet genoeg is, voegt ook Eurydice, Kreons vrouw, zich aan deze dodenstapel toe.  Moraal van het verhaal: de goden mag je niet op de proef stellen en de rede moet het halen van blinde razernij.

Met de nieuwe en overigens uitstekende vertaling van Johan Boonen – “Een tiran geniet het voorrecht dat het doet en wil wat het wil” - ging Lisaboa Houbrechts aan de slag samen met de studenten van het  Conservatorium Antwerpen, KASK Drama Gent, LUCA Leuven en RITCS Brussel. Zij laat een frisse moderne (zo zien we Berthe Kilozo even als Ismene twerken) wind waaien – ook ondersteund door de weergoden in de tuin van deSingel – doorheen dit eeuwenoude verhaal. Wat we op het podium te zien krijgen, is meer dan een tekstlezing. De productie bevat immers al spel, neigt al naar een volgende fase, enscenering, kostuums en decor en ook: teksten die van buiten gekend zijn. Hoewel de meeste studenten nog met de tekst in hun hand spelen, zijn er enkele waaronder Pepijn Huysman (als wachter en Eurydice) die zijn Gents accent niet verbergt: ‘Wa moek zien?’, Uriah Havertong en vooral een fenomenale Marios Bellas die als Kreon onder andere laat horen: “U moet inzien dat hebzucht niet altijd winst verzekert”, en tegen zijn zoon zegt: “Een hete vrouw in huis brengt koele liefde thuis”. Bellas zit helemaal in zijn rol, zelfs wanneer ie van het podium is en de natuurelementen wil voelen door zich in de regen te zetten.

Zeker, dat levert onmiskenbaar een meerwaarde op, maar zijn headset, net als die van andere spelers blijft op die manier niet stabiel waardoor het geluid zeker naar het einde van de voorstelling over gesatureerd door de luidsprekers komt omdat de micro te dicht bij hun mond hangt. Op technisch vlak kon deze lezing dus vooral beter, zo stonden vaak enkele micro’s niet open in het begin wanneer een personage tekst heeft. En verder kwamen de klaagzangen tussen de scènes door erg zagerig over en waren ze ook te repetitief en inwisselbaar. Immers, steeds werd gekozen om het koor 1 toon te laten aanhouden waarop wat blokfluitmelodie te horen was met één zangeres die rond een aantal noten varieerde.

Maar dat deze tekst in combinatie met het gure weer buiten er finaal nog sterker uitkwam, mag duidelijk zijn. “Als bomen niet willen buigen, barst hun stam in de grond. Het lijkt me dat de vader van de zoon kan leren als hij wijze dingen zegt.” zinderde zelden zo lang na bij ons.

< Bert Hertogs >