Recensie Dances with my mother ★★1/2

Kijk, er zijn artistieke keuzes die bij sommige voorstellingen gemaakt worden die er bij mij totaal niet in kunnen, laat staan dat ik ze kan vatten. Neem nu Dances with my mother van Neal Leemput dat hij samen met zijn moeder Claudine brengt. Een hoogstpersoonlijke tekst over onder andere zijn coming out, zijn ontmaagding op de eerste verdieping op de eerste nacht dat ie op internaat was, de scheiding van zijn ouders en het jaar dat ie niet met zijn moeder gesproken had. Dan zou je denken dat beiden hun tekst van buiten kennen en die uit het hoofd zouden brengen wat het nog persoonlijker zou maken. Niet dus. Beiden zijn zeer tekstgebonden, Neal doet halfweg het verhaal over zijn ontmaagding beroep op zijn mama om de tekst verder te lezen: ‘mama, kan je even lezen want anders is dat een super lange tekst.’ Kijk, dat neigt naar vluchtgedrag, naar een gemakkelijke oplossing zoeken (voor andere scènes heeft ie ook soms zijn moeder als souffleur nodig), ja toch ook wat naar een zekere vorm van artistieke luiheid. Het gevolg is dat Dances with my mother uiteindelijk - erg contradictorisch - een zeer gescript gevoel bezorgt en al even vlak, afgelikt en fake aanvoelt als alles wat James Cooke de afgelopen jaren in de media uitgespookt heeft. Van die man beginnen wij spontaan de badkuip, lavabo, gang en de trap bijeen te kotsen.

Neal stelt zich voor als dertigjarige die op Tinder zit, single is en als acteur/theatermaker huisartiest is van deStudio. Zijn moeder Claudine is 51 (wat maakt dat ze op vroege leeftijd 3 kinderen kreeg n.v.d.r.). Nadat ze zich heeft voorgesteld komt ze tot de conclusie dat kinderen je zwak maken. Zelfrelativerend excuseert ze zich al meteen dat ze geen professional is maar het aanbod van haar zoon om samen de planken te delen niet kon weerstaan. Ook al omdat er een nieuw kleed tegenover stond. Op die manier tempert ze de verwachtingen op humoristische manier wat uiteraard slim bekeken is. Kennelijk hebben de ‘80s een grote invloed op haar gehad, want zowel Cyndi Lauper, Kim Wilde als Paul Young behoren tot haar grote muzikale helden. Paul Young passeert onder andere met ‘Love of the common people’, enkel Cyndi horen we niet in deze productie.

Niet alleen het feit dat Neal en zijn mama de tekst die ze zelf schreven in de hand nodig hebben, stoort en zorgt ervoor dat je net als de makers met een zekere afstandelijkheid en oppervlakkigheid ernaar luistert, ook het feit dat ze de tekst van de ene door de ander laten brengen. Dat voegt op de expliciete tekst die Claudine leest na hoe Neals eerste vriendje op zijn bovenbeen klaarkwam en sperma spoot, erg weinig toe. En wanneer Neals vader voetballen beschreven werd in de krant, onder de lokale voetbalcommentaar als ‘een emotioneel mindere fase van de topsporter’ laat Claudine dat stuk over aan haar zoon. Haar beste vriendin Christel kreeg in het dorp daarvan de schuld.

Dat de voorstelling behoorlijk oppervlakkig blijft, kunnen we aantonen in de tekst wanneer het gaat over het jaar dat moeder en zoon niet met elkaar gepraat hebben. We horen dat ze allebei boos waren. Het ‘waarom?’ en wat de aanleiding dan precies was daar hebben we met z’n allen het raden naar. Kortom, Leemput zegt A maar zegt niet B. Hij wil wel open en transparant zijn maar lijkt zich te veel te willen verschuilen achter zijn trots. Tijdens een voorstelling als deze verwacht je dat ie zich erg kwetsbar zou opstellen als acteur en theatermaker en het heel persoonlijk zou maken. Helaas draait dat helemaal anders uit en merkten wij eerder vluchtgedrag om vooral niet te veel in die richting te hoeven gaan. Zelf had Neal gevoetbald, in de scouts gezeten en korfbal gespeeld maar waren die engagementen van korte duur in zijn kinderjaren tot ie toneelles ging volgen.

Op vlak van choreografie valt Dances with my mother wat licht uit. Openen moet Claudine enkel doen door haar zoon te volgen in de bewegingen op Kim Wildes ‘Keep Me Hangin‘ On’, daarna twisten ze even, gaan ze voor een kort momentje ballroomdancing op de tonen van ‘It’s the smile in your eyes’ van Tony Evans and his Orchestra en schittert Claudine finaal dan toch in een ‘interpretatieve dans over de verschillende fases van het moederschap’ (met o.a. zwanger zijn, de geboorte, het wiegen van de baby op de arm, je kind afstoten en opnieuw in de armen sluiten …) op ‘The first time I ever saw your face’ van Roberta Flack.

Net als de weliswaar prima playbackversie van ‘Bridge over troubled water’ van Simon & Garfunkel dat ze beiden op hakken en in een rood tule kleedje brengen – wanneer Neal zo opkomt leidt dat bij een groepje meisjes overigens tot gelach (really dames, we zijn 2020!) - komen ook de twee favoriete scènes, waaronder een uit de serie ‘Please like me’ die ze naspelen, net als de ‘fuck you Trump … storm Odette … snobs die Claudine bomma noemen in het station …  de VDAB … zij die Claudine als lesbisch bestempelden in het dorp … ’ wat vrijblijvend over. ‘Fuck you gij die het beter weet’ horen we ook in die scène. Ondergetekende voelt zich met zijn kritiek op deze Dances with my mother alvast aangesproken.

< Bert Hertogs >

Credits:

van en met Neal Leemput en zijn mama - dramaturgie Danny de Jong - productie De Studio - met ondersteuning van de Stad Antwerpen