Recensie El Publico Buenos Aires ★★★1/2

The Presentation of Self in Everyday Life van socioloog Erving Goffman uit 1956 moet ongetwijfeld de inspiratie gevormd hebben voor Mariano Pensotti’s anderhalf uur durende film El Publico Buenos Aires. De film is eigenlijk een aaneenrijging van kortfilmpjes over toeschouwers die vertellen hoe een imitator van president Fernando de la Rúa op den duur geassocieerd werd met de échte waartegen een opstand kwam in december 2001 omwille van het gevoerde economische beleid en de economische crisis die onder andere leidde tot de corralito waarbij mensen maar 250 dollar per week mochten afhalen van hun rekening, een ingreep om de massale kapitaalvlucht tegen te gaan die uiteindelijk uitmondde in politiek wantrouwen en onrusten. Het stuk heeft op elke toeschouwer een bepaalde invloed en zal ook impact in zekere zin hebben op de keuzes die zij maken. Het repetitieve, op het einde van elk kortje wordt er nl. verwezen naar het stuk, verslapt niet alleen de spanningsboog, je hebt al snel door als kijker dat het allemaal gescript is en er gespeeld wordt met spel in het spel.

In The Presentation of Self in Everyday Life stelt Goffman dat de wereld een toneelpodium is waar iedereen verschillende rollen aanneemt. Ook in El Publico Buenos Aires is het niet anders. Neem nu Javi, die jaloers is omdat hij zich gepasseerd voelt door een oudere collega die promotie maakt. Hij bolt het plots af op kantoor, smijt enkele documenten op de vloer en gaat naar het ziekenhuis naar de dienst oncologie in de gang waar de terminale patiënten liggen. Daar ziet hij er twee, een die hij zegt dat hij hoop moet blijven koesteren (ook al is ie terminaal), en bij een ander stelt ie dat hij hem kent van zijn schooltijd. Wanneer hij te horen krijgt dat ook hij niet meer lang te leven heeft, gaat ie over in erg theatraal wenen. Zijn gezicht moet ie even drogen in het badkamertje van de ziekenhuiskamer.  Wanneer een collega hem opbelt terwijl hij het ziekenhuis verlaat, zegt ie dat ie even is gaan zwemmen.

Hierbij toont de regisseur hoe we doen alsof, inclusief liegen in het dagelijks leven. Letterlijk een rol aannemen zien we wanneer enkele gezelschapsspelfreaks samen in een winkel hun favoriet bordspel aan het spelen zijn terwijl ze ook nog eens verkleed zijn als ridder of jonkvrouw. Wanneer in het wat aftandse winkelcentrum een zwarte jongeman hard aangepakt wordt door politieagenten, twijfelen ze of ze hem zouden helpen. Uiteindelijk stemmen ze en ontrollen ze een plan om de man te bevrijden. Hier toont Pensotti – let op die grandioze trapscène – dat hij het avontuurlijke spionagegenre erg goed onder de knie heeft. Sterk in spanningsopbouw is hij hier.

Dat kan ook gezegd worden overigens van de scène waarin we een regisseuse zien die op het punt staat een scène in te blikken waarin een man neergeschoten wordt door een vrouw. De regisseuse is er van overtuigd dat de man die ze gecast heeft haar moeder vermoord heeft. Ze zint op wraak, laadt het pistool met echte kogels dat ze in de lade legt waarmee de actrice straks zal schieten. De vrouw is de ganse tijd erg zenuwachtig en werkt mensen van haar productie op de zenuwen. Ze zegt dat ze die scène slechts in één take wil inblikken.

En verder is er onder andere de koerier in zijn lichtgroene pakje die zich als een slang voelt met een zak op zijn rug. Hij zal poseren voor een fotograaf op een trap waarbij hij geënsceneerd theaterbloed linksboven aan de hals van zijn wit t shirt krijgt. Uiteindelijk zal hij in bed belanden met hem. Dat ie er wat bleek uitziet, baart de man wel zorgen, maar het weerhoudt hem er niet van om met de jongen achteraf seks te hebben.  Verder is er nog het koppel dat in hun appartementje aan het werk is en tijdens de renovatie op een verborgen blikken doos stoot waarin telefoonnummers staan, een aantal foto’s te vinden zijn, een originele compositie op notenbalkpapier en een geladen pistool. De vrouw staakt meteen al haar werkzaamheden en gaat op zoek naar het verhaal daarachter. Ze probeert via de telefoonnummers, de adressen, de foto’s en de partituur het verhaal erachter te weten te komen.

Een andere vrouw rouwt dan weer om haar hond en weet niet goed wat ze ermee moet aanvangen. Dumpen bij het afval of een laatste (illegale) rustplaats schenken. Een begraafplaats voor huisdieren vindt ze eerder iets voor sterren en om hem in het water te gooien, daarvoor heeft ze het materiaal niet bij om haar rugzak met de hond in te verzwaren zodat ie naar de bodem van het water zou zakken. Uiteindelijk vindt ze er niets beter op dan de dode hond in haar rugzak achter te laten in de kast van een real estate appartement dat te koop staat.

Hoewel er dus absoluut een aantal prachtige scènes passeren, voelt El Publico Buenos Aires net iets te repetitief aan qua structuur en is het eerder een aaneenschakeling van korte los van elkaar staande scènes (die enkel het theaterstuk gemeenschappelijk hebben waar de personages toeschouwer in het pre coronatijdperk naartoe gingen, een tijd toen je nog zonder mondmasker allemaal naast elkaar kon zitten zonder dat er vrije stoelen tussen de mensen moesten gelaten worden). Dat maakt dat de spanningsboog wat verslapt waardoor wij rond de vijftigste en tachtigste minuut naar onze klok keken. En dat is minstens één keer te veel.

< Bert Hertogs >

Credits:

script

Mariano Pensotti

regie

Mariano Pensotti

muziek

Diego Vainer

algemene productie

Florencia Wasser

camera

Soledad Rodríguez

regie assistent

Agustín Gagliardi

met

Luis ZiembrowskiAntonio ZiembrowskiAgustina MuñozJavier DrolasLena Pensotti PescioLisandro RodriguezGuillermo WasserJulián Ponce CamposDiego VelazquezMin ChenIgnacio HuangJuan MinujinGuillermo ArengoMaría CottetPatricio AramburuMarcelo MariñoSusana PampinClaudio MendezJorge DubattiLorena VegaJuan BarberiniHoracio AcostaNatalí LipskiSofia PalominoMartín FeldmanWalter JacobJuliana MurasPablo SeijoPablo LugonesWalter JacobManuel AttwellPilar GamboaMoussa Dieng Hijo del TamborHoracio ParisottoYamil ZeidGaby FerreroGregorio BarriosVanesa MajaClaudio BarbieriJulián LarquierSilvia VillazurJuliana OubelSebastián Chávez

coproductie

Grupo MareaFestival Internacional de Buenos Aires (FIBA)