Recensie Trolls Wereldtour ★★★★

De coolste animatiefilm die pleit voor diversiteit, dat moet wellicht Trolls Wereldtour zijn die dit najaar in de bioscoop te zien is. Ooit waren er verschillende trollenstammen die vredig samenleefden maar muzikale smaak dreef hen uit elkaar. Zo is er koning Poppy, de koningin van de poptrollen, en haar beste vriend die zo verschilt van haar Knoest, koning Quincy en koningin Essentie van de funktrollen, Delta Dawn, de leider van de countrytrollen, Trollzart die de trollen die houden van klassieke muziek dirigeert, koning Trollex die regeert over de technotrollen en tenslotte is er ook koningin Barb en de voormalige koning Trash (die hulp nodig heeft om een duivelsteken te maken in zijn rolstoel) van de hard rock trollen. Barb is aan een wereldtour bezig. Haar doel: de zes magische snaren – elke stam heeft er eentje – in haar bezit krijgen om het ultieme power akkoord te spelen zodat rock de wereld zal overheersen. Poppy denkt aanvankelijk dat Barb alle trollen zoals vroeger opnieuw wil verenigen maar zal na een tijd doorhebben dat ze naïef was. Barb wil vernietigen. Later zal ze doorhebben dat de poptrollen ook voor wrevel gezorgd hebben, niet in het minst bij de funktrollen, omdat de popmuziek hun grooves en samples gepikt hebben. (nu goed, dat kan ook van hiphop en pop gezegd worden wanneer die gingen ‘lenen’ bij de klassieke muziek bv. ) Trolls Wereldtour gaat over dat iedereen anders is, dat muziek elkaar moet samenbrengen en niet verdelen, dat als iedereen er hetzelfde uitziet niemand nog cool is, verschil er moet zijn en echte harmonie verschillende stemmen vraagt.

Barb gaat ver in haar plan om te regeren over de wereld. Zo zet ze premiejagers in die ze als zij in haar plannen slaagt een mini plekje gunt zodat hun genre toch kan blijven voortbestaan. Dingen mee: een K Pop band, Chazz, die probeert te verleiden via smooth jazz, een reggaetonband en het duo jodelaars Hickory en Dickory. In de originele versie van Trolls Wereldtour hoor je de stemmen van een ronduit verbluffende cast. Regisseur Walt Dohrn wist namelijk onder andere de stemmen van Anna Kendrick (koningin Poppy), Rachel Bloom (koningin Barb), Kelly Clarkson (Delta Dawn), Mary J. Blige (koningin Essentie), Icona Pop (als de trollentweeling) Justin Timberlake (als Knoest), James Corden (als Biggie), Anderson Paak (als prins D, de prins van de funktrollen), George Clinton (als koning Quincy) en Ozzy Osbourne (koning Thrash) bij elkaar te brengen in deze leuke prent die vooral één ding aantoont: dat trollen in zwart wit maar saai zijn.

In de Vlaamse versie schittert vooral Kimberly Dhondt met haar heerlijke wat diepere en warme stem als koningin Barb en speelt ze iedereen naar huis. Laura Tesoro en Jonas Vermeulen zijn opnieuw te horen als Poppy en Knoest maar komen wat flets over. Woodie Smalls is Prins D hier, Roel Vanderstukken overtuigt wél als Hickory, Leki zet een degelijke koningin Essentie neer, Ivan Pecnik gebruikt zijn gekende stijl om de stem van koning Quincy in te spreken, Maarten Vancoillie is koning Trollex, Roland Van Campenhout mag zich de Vlaamse Ozzy Osbourne vanaf nu noemen (althans toch qua stemmenwerk voor deze animatiefilm), Halve Neuro horen we als Cooper, een trol die wat weg heeft van een giraf die zelf op onderzoek gaat waardoor de film even ook wat detective/spionage allures krijgt en Jef Neve is charmeur Chaz.

Een film die pro diversiteit pleit, kan niet anders dan een aanstekelijke eclectische soundtrack voorschotelen. En of dat het geval is! Alleen al de openingsscène zorgt voor een vet feestje waarin we het technovolkje in fluo, ondersteund door veel black light in de tekeningen, massaal zien dansen op de tonen van het onverwoestbare ‘One more time’ van Daft Punk. Passeren onder andere nog in Trolls Wereldtour: de leuke medleys Girls Just Want to Have Fun (in het Vlaams luidt dat: ‘een trol die feest elke dag’ / Good Times / Tiny Diamond Rap / Groove Is in the Heart en Wannabe / Who Let the Dogs Out / Good Vibrations / Gangnam Style / Hey Baby (Drop It to the Floor) / Party Rock Anthem, U Can‘t Touch This van M.C. Hammer, Move On Up van Curtis Mayfield, Symphony No. 5 in C Minor en Symphony No. 9 in D Minor van Ludwig van Beethoven, Symphony No. 40 in G Minor van Mozart, Symphony No. 9 in E Minor van Antonín Dvorák en Prelude to the Afternoon of a Faun van Debussy. Heerlijk zijn ook de verwijzingen naar autotune als we de glittertrol horen en er wordt ook even een spacy, naar buitenaardse wezens verwijzend fluitmelodietje dat wat doet denken aan dat van de X files geïntegreerd wanneer Poppy te horen krijgt: ‘Wij zijn niet alleen op deze wereld’.

Kortom: wie good times in de bioscoop wil beleven dit najaar met de kids is bij Trolls Wereldtour aan het juiste adres!

< Bert Hertogs >