Recensie Lara ★★★1/2

Jazeker, Lara de Duitse dramafilm van Jan-Ole Gerster sleept wat en is dus wat aan de trage kant. Maar daar is een goede reden voor: het toont aan hoe eenzaam het hoofdpersonage is op haar zestigste verjaardag. Lara Jenkins (Corinna Harfouch) probeert contact op te nemen met haar zoon Viktor (Tom Schilling) wiens carrière als pianist in een stroomversnelling terecht gekomen is. Hij speelt die avond een concert en zal er ook zijn eerste compositie laten horen.

Tot twee keer toe probeert ze hem telefonisch te bereiken. Reageren op de berichtjes die ze inspreekt doet hij niet. Duidelijk is dat de band tussen moeder en zoon niet meer is wat die geweest is. Zeker niet wanneer ze de laatste 22 kaartjes opkoopt voor het concert.

Op haar verjaardag wordt ze nog uit haar bed gebeld om een vaststelling te doen tijdens een huiszoeking bij een buurman die taxichauffeur is. Lara is al die jaren ambtenaar geweest en krijgt te horen van de politieagenten voor haar deur dat je levenslang een ambtenaar bent. Haar ex-collega’s probeert ze uit te nodigen om vanavond naar het pianoconcert van haar zoon te komen. Maar al snel merkt ze dat het niet botert tussen de secretaresse en de ondertussen zwangere vrouw die Lara’s plek heeft ingenomen.

Die kaarten uitgedeeld krijgen, blijkt een heuse opgave. Zo wil de taxichauffeur die haar buur is niet betaald worden voor de rit naar het huis van Lara’s moeder (Gudrun Ritter) waar Viktor nu woont. En een kaartje heeft ie niet nodig want hij heeft al een ticket voor het concert. De dieettaart die ze kocht om samen met haar moeder haar verjaardag te vieren, is ook al geen succes. In de plaats daarvan krijgt Lara de zelfgebakken taart die haar moeder net gebakken heeft, de lievelingstaart van Viktor, voorgeschoteld. Haar moeder overtuigen om naar het optreden van haar kleinzoon te komen, is onbegonnen werk. Ze moet immers al dagdagelijks ‘het gepingel’ doorstaan. Op zijn kamer ziet Lara Viktors compositie liggen. Viktor komt thuis en vraagt haar vier uur voor het concert wat ze ervan vindt. Over het hoofdthema heeft ze wal wat te zeggen, de rest bevalt haar wel. Hij begint te twijfelen en weet niet wat gedaan.

Professor Reinhoffer (Volkmar Kleinert) bezoekt ze op de muziekschool. Maar die is even een luchtje gaan scheppen. Een student van hem zit dan maar wat te gamen tot hij terug is. Lara weet niet wat ze ziet en vraagt hem om voor haar te spelen. Ze stelt al snel vast dat hij geen tempo weet te houden en zijn techniek is ook al niet je dat, houdt even zijn handen vast en stelt voor dat trompet misschien nog wel iets voor hem zou kunnen zijn.  Johanna (Mala Emde), een studente viool volgt haar tot in een cafeetje, vertelt dat ze een relatie heeft met Viktor, het is te zeggen dat ze niet goed weet of er nog gesproken kan worden van een relatie vermits hij niet antwoordt op haar berichtjes. Wanneer het blonde meisje naar het toilet is, breekt ze haar strijkstok. Ook aan haar een concertticket geven, heeft geen zin omdat ook zij al een exemplaar heeft.

Lara heeft al haar geld opgenomen van de bank om onder andere die tickets te kopen en heeft zich ook gehesen in een gloednieuwe peperdure jurk die ze uiteindelijk in de vuilbak zal smijten in het damestoilet. De vrouw die haar daar een compliment geeft voor haar oranje jas, geeft ze een ticket. En daarna maakt ze de wachtenden aan de kassa gelukkig die naast een ticketje grepen. Dat moeten dan wel allemaal mensen met een zekere standing zijn. Een jongeman, een hipster met wat warrig haar en een gewoon voorkomen geeft ze geen ticket. Zelfs niet wanneer hij voorstelt dat hij ervoor zal betalen.

Lara is professor Reinhoffer uiteindelijk toch nog tegengekomen in een bar 1,5 uur voor de show en hij daagt uiteindelijk toch op. Hij heeft niet zo’n hoge pet op van pianisten die zelf componeren maar is toch verbaasd dat Viktor last minute besluit om zijn eigen compositie in het eerste deel niet te brengen. In de plaats daarvan gaat hij voor Etude N°10 in A major van Chopin. Uiteindelijk vormen al deze personages een portret van een vrouw die erg getalenteerd was als pianiste maar plots stopte. Met commentaar als ‘Bespaar je de vernedering die je je ouders zou aandoen bij je debuut’ test de professor steeds het doorzettingsvermogen van zijn studenten, geeft hij haar mee. Hij vond het dan ook vreemd dat Lara waar hij wel talent in zag, plots niet meer naar de les kwam.

Lara gaat dan ook over wilskracht tonen en blijven gaan voor die droom, jezelf losrukken en bevrijden van alles en iedereen die je beperken in je ontwikkeling. Een film die ook doet inzien dat een dankwoord voor wie hen gevormd of misvormd heeft, in se niks waard is. Ofwel hoe France Galls ‘Il jouait du piano debout’ uiteindelijk alles samenvat. Het is dan ook niet toevallig dat die song maar liefst drie keer te horen is in Lara: één keer wanneer het hoofdpersonage in een koffiebar zit, één keer in de taxi op de radio (waarbij ze de chauffeur vraagt om het volume wat luider te zetten) en één keer in de aftiteling.

< Bert Hertogs >

Lara is nu te koop op DVD.