Recensie Notre Dame de Paris - interviews Gene Thomas - Sandrine Van Handenhoven - Wim Van den Driessche

Een waar spektakel is Notre Dame de Paris, een mengeling tussen een popconcert (een aaneenrijging van nummers) en wervelende choreografieën. Samen vertellen de songs ook het verhaal zoals we dat kennen uit het boek van Victor Hugo en krijgen we dus een portie drama op ons bord. In mindere mate leunt het bij musical aan zoals we die gewend zijn. Notre Dame de Paris werd namelijk doorgecomponeerd door Riccardo Cocciante. Alle tekst is dus gezongen. De nummers bieden helaas weinig mogelijkheden voor sommige zangers om hun personages meer body, kleur en karakter mee te geven. Daardoor voel je je als publiek niet altijd even sterk emotioneel betrokken met wat hen overkomt tijdens de voorstelling.

Maar er zijn ook uitzonderingen. Frollo (gespeeld door een ijzersterke Wim Van den Driessche) en Esmeralda (door Sandrine Van Handenhoven) tillen op acteer- en dramavlak deze voorstelling naar een hoger niveau. Van Handenhoven  combineert met haar personage het sensuele met dat van een vrouw met ballen. Zo zien we haar onder andere aan een waterornament haar benen wassen en later haar gezicht verfrissen terwijl ze daarvoor nog Phoebus duidelijk maakte dat ze een vrouw is en geen soldatenhoer.

Frollo mag Esmeralda tegelijkertijd haten en verliefd op haar zijn, wat van de rol als aartsbisschop van de Notre Dame, een echte karakterrol maakt met meerdere lagen. Een rol die Van den Driessche als gegoten zit. “Je vernielt me” zingt de veertiger met zo’n doorleefdheid en kracht waardoor hij alle andere mannenrollen wat doet verbleken. Deel twee zet helemaal in op het conflict dat tussen zijn ratio en emotie ontstaat, een conflict dat hij enkel opgelost ziet door Esmeralda op te ruimen. Zij wordt gefolterd en tot slot verhangen. Het zijn dergelijke scènes waar eros en thanatos dicht bij elkaar liggen die een zinderende indruk achterlaten. Terwijl hij Esmeralda pijnigt komt hij tot een schuldbekentenis. In “Leef voor God maar ik hou van haar” zingt hij dat hij zijn verlangens om haar in strijd ziet met zijn geloof. Een beklijvende song over een man die geen andere uitweg ziet in dit conflict. Een catharsis die in het verlengde ligt van “Je vernielt me”. Het is ook in het tweede deel dat Esmeralda veel meer kleur mag maken, veel meer drama in de stem mag leggen. Dat ligt Van Handenhoven wel. Tijdens de première zag je haar zelfvertrouwen ook groeien met een opmerkelijk betere en verstaanbaarder prestatie na de pauze.

Notre Dame de Paris is origineel in het Frans geschreven. En ook al deed Allard Blom behoorlijk zijn best, toch bleken sommige songs niet in een Nederlands jasje te passen. “Ave Maria” bijvoorbeeld werkte niet, wellicht ook omdat Van Handenhoven (al dan niet door de zenuwen) te veel vibrato in haar stem legde. Sommige teksten hebben weinig om het lijf zoals “Jouw lichaam puur en rein zal één met het mijne zijn”, gezongen door Frollo. Andere nummers zijn qua tekst en zang gewoon te repetitief of boeien maar matig qua melodie.

Dennis Ten Vergert heeft als Grigoire het geluk dat de meeste songs die hij zingt gepaard gaan met energierijke choreografieën door het ensemble. Zo’n 21 dansers en acrobaten staan er dan mee op het podium. Breakdancing, videoclipdance, een act met nadarhekken, maar vooral een verbazingwekkend klokkenspel, met acrobaten die niet gezekerd deze klokken van links naar rechts doen bewegen hoog in de lucht, leiden de aandacht weg van de songs. Op dat vlak is Notre Dame de Paris toch vooral een visueel spektakel. Het moet de vele songs, onder andere de solo’s van Quasimodo (door Gene Thomas) die weinig interessants in zich hebben vergeten. Want sommige klinken 12 jaar na de Franse première wat gedateerd en ademen vooral de ‘90s uit.

Naar Notre Dame de Paris trek je dus het best als je zin hebt in stevige choreografieën terwijl musicalfans op hun wenken worden bediend door een uitmuntende prestatie van Wim Van den Driessche en in tweede instantie door die van Dennis Ten Vergert. Mochten wij iets in de pap te brokken hebben bij de nominaties voor de Vlaamse Musicalprijzen dan zou onze nominatie naar Wim Van den Driessche gaan. Maar dat had u wellicht al door.

< Bert Hertogs >