Recensie Piano works Debussy ★★★

Hoe geniaal Claire Chevalliers uitvoering van Debussy’s werk ook mag zijn aan de oude bruine vleugel, Lisbeth Gruwez - die nochtans een basisopleiding klassieke dans heeft waarna ze de richting hedendaagse dans is ingeslagen in haar carrière – slaagt er slechts sporadisch in om haar danstaal dezelfde dynamiek, golfbeweging ja zelfs impulsief karakter te geven in haar eerste choreografie op klassieke muziek. Daarvoor kiest ze zowel om tussen de noten te dansen als 1 op 1 erop. Horen we een accent op de piano dan zien we haar tegelijkertijd met haar rechterbeen sjotten bijvoorbeeld. Meer dan suggesties aanreiken, wil ze niet.

Piano works Debussy opent met Lisbeth rechts van de vleugel, ze gaat door haar knieën, brengt haar rechterhand naar haar knie en komt terug recht te staan alsof ze een grote steek legt met een imaginaire naald en draad. Haar dans ontpopt zich geleidelijk aan via draaibewegingen, met focus voornamelijk op de handen die golven, en wanneer die boven het hoofd gebogen gehouden worden ook verwijzen naar ballet. Vanuit die rechterpositie maakt ze een boog om links achter naast de piano te staan en het merendeel van haar choreografie daar uit te voeren. Een diagonale lijn van achter naar links voor en vervolgens een rechte parallel met de podiumrand tekent ze. Dat eerste doet ze even ook letterlijk tijdens een scène wanneer ze met een klein steentje naar achter een lijn trekt, mogelijks verwijzend naar de kindertijd, de speelplaats. Ook de momenten wanneer ze enkel op haar bips zit en zowel armen als voeten in de lucht steekt, heeft iets klassieks en jeugdigs tegelijkertijd.

Klasse ja zelfs luxe straalt ze uit wanneer ze haar rechterhand achter haar oor legt. Niet veel later ruilt ze haar broek in voor blote benen en een gouden shortje. In dat deel verwijst ze even ook naar boksen wanneer ze haar vuisten balt en ze de lucht in duwt. In een zeldzaam moment volgt ze de opwindende partituur van Debussy, zet ze het op een lopen terwijl ze die u bocht maakt of trekt ze de verleidelijke kaart door op haar rechterzij te gaan liggen en haar lijf – met indrukwekkende kuiten - te accentueren.  Sensueel komt ze zo voor de dag. Ook de seksuele kaart lijkt ze even te trekken wanneer ze op haar buik op de grond zich op en neer beweegt terwijl ze een diagonaal naar achteren vormt.

Het is echter pas wanneer ze naast Chevallier gaat zitten op de pianokruk dat we de meerwaarde zien en de twee talen elkaar in een zeldzaam moment versterken. De pianiste buigt haar hoofd en paar keer naar voor, Lisbeth integreert dat ook in haar beweging. Tevens zal ze ook even de partituur van de muzikante draaien of met haar hand op de toetsen speels slaan.

Het onstuimige pianospel vertaalt zich uiteindelijk ook kort in onstuimige dans. Achterin zien we een vlak in goud bewegen op rails tot het halfweg is en daar het einde van de voorstelling inluidt. Tegen dan is de piano door beide vrouwen een kwart naar rechts gedraaid . Terwijl het pianospel intens klinkt, ligt Lisbeth op haar rug op de grond vanuit rust terug stelselmatig op te bouwen, dan weer stopt ze abrupt met dansen terwijl dat deel van de muziek nog niet voorbij is.

< Bert Hertogs >