Recensie La Bohème

“La Bohème” van Giacomo Puccini heeft sinds haar première in februari 1848 al vele harten kunnen veroveren en ook deze vertolking was een schot in de roos. Het Nationaal Bolsjoi Theater uit Minsk bracht een meesterlijke uitvoering van dit dramatisch liefdesverhaal over Rodolfo en Mimi. Men bleef strikt bij de originele Italiaanse tekst. Maar men had voor de gelegenheid gekozen voor een moderne regie en een aangepast decor.

Deze opera in vier bedrijven vertelt het verhaal van Rodolfo en zijn kompanen Marcello, Schaunard en Colline die als bohemiens in een armzalig appartementje in een winters Parijs leven. Wanneer Rodolfo op een dag zijn bovenbuurvrouw Mimi ontmoet, slaat de vonk over en worden ze op slag verliefd. Samen met Rodolfo’s flatgenoten en Musetta (de vriendin van Marcello) gaan ze de bloemetjes buitenzetten in het Quartier Latin. Wanneer Mimi ziek blijkt te zijn, zet Rodolfo een punt achter de relatie om Mimi zo de kans te geven om een rijke man aan de haak te slaan die beter voor haar kan zorgen. Uiteindelijk wordt de ruzie bijgelegd, maar voor Mimi is het al te laat: zij is te ernstig ziek om deze winter door te komen. In een pakkende slotscène sterft Mimi uiteindelijk in de armen van haar geliefde Rodolfo.

Voor diegenen die net als ik de Italiaanse teksten niet verstonden, was er boventiteling voorzien. Dit technisch hulpmiddeltje was niet altijd even handig om volgen (vooral wanneer er door mekaar gezongen werd), maar het stelde de toeschouwer ten minste in staat om het verhaal goed mee te volgen. Jammer misschien dat net op een cruciaal moment wanneer Rodolfo aan Marcello de ware reden van zijn breuk met Mimi onthulde, de techniek even bleef stilstaan. Gelukkig werd deze informatie iets later nog in versneld tempo meegegeven. Je kon via de vertaling ook merken dat de regisseur gekozen had om af te wijken van het originele script en een roze sjaal gebruikte terwijl in de tekst over een muts gesproken werd.

De regisseur heeft in deze versie niet de klassieke opstelling van het zolderkamertje als decor genomen, maar opteerde voor een open decor dat met zijn witte kleur de besneeuwde stad Parijs moest weergeven. Om de setting duidelijk te illustreren kon je op de achtergrond een foto van de Sacre Coeur waarnemen, zij het ondersteboven. Door subiele veranderingen aan de opstelling, gaf hij weer dat het verhaal zich op verschillende plaatsen afspeelde. Zo werd het beeld van een hand uit het eerste bedrijf vervangen door het beeld van een voet en verschenen er verkeersborden wanneer het verhaal zich verplaatste van het armzalige kamertje naar de rand van de stad. Voor het laatste bedrijf werden alle witte doeken weggenomen en waren het decor en de kostuums bijna volledig zwart. Hierdoor viel de witte jas van Mimi als enige focuspunt extra op en kreeg ze van nature uit een bijna engelachtige verschijning.

De regisseur had ook een eenvoudige maar goede oplossing gevonden voor het tegennatuurlijke fenomeen van de stervende sopraan die met haar laatste adem toch nog een volledige aria brengt. Een stand-in uit de cast speelde de rol van Mimi terwijl sopraan Louisella de Pietro haar slotaria bracht. Zo kon Mimi in alle rust sterven terwijl het publiek met volle teugen kon genieten van de prachtige muziek.

Al meteen in de eerste akte konden de twee hoofdrolspelers hun kunnen bewijzen in drie van de bekendste aria’s uit deze opera. “Che gelida manina” was voor de tenor Theodore Chletsos in de rol van Rodolfo. Hij liet tijdens dit lied al meteen horen dat hij uit het juiste hout gesneden was om deze grote rol te vertolken. Daarop volgde Louisella de Pietro die met “Mi chiamano Mimi” bewees dat ook zij over een prachtige stem beschikte. Wanneer ze vervolgens samen het duet “O soave fanciulla” brachten, was het een ware lust voor elke operaliefhebber. Bariton Stanislav Trifonov etaleerde in zijn rol als Marcello regelmatig zijn aangename en warme stem en sopraan Alla Guba-Ploskina zette in haar rode kleedje een fantastische vertolking van Musetta op de planken. Het was een uitgelezen cast die zowel alleen als in samenzang een ware streling voor het oor brachten. Ik zou in al mijn enthousiasme voor de solisten haast vergeten te vermelden dat ook het orkest voor een buitengewone muzikale ondersteuning zorgde.

Na de voorstelling waren er alleen maar lovende commentaren te horen over deze productie van “La Bohème” en ik kan dat alleen maar bevestigen. Het was een aangenaam avondje opera zonder enige oubolligheid.

< Sascha Siereveld >