Recensie Grace Jones

3500 Toeschouwers hadden elk 54 euro veil én veel geduld om Grace Jones in de Lotto Arena aan het werk te zien. La Jones liet een uur en een kwartier op zich wachten. Stipte bezoekers die zich als een gek door het verkeer hadden gejaagd om op tijd in de concertzaal te zijn, zagen hun inspanningen achteraf gezien als totaal nutteloos. Gemor, gezucht en gezaag op de tribuneplaatsen achter ons. Dit ging erover.

Jones heeft met ons land al geen al te beste reputatie in stiptheid. Op Rock Werchter verscheen ze vorig jaar maar liefst drie kwartier te laat in de Marquee. De organisator van het optreden in de Lotto Arena verwees nog naar dat zeer sterke optreden. “Een paar maand later bewijst ze haar tijdloze karakter door ook de volle Marquee van Rock Werchter tot het kookpunt te brengen.” lazen we in hun persbericht. Laat ons zeggen dat ze daarmee de werkelijkheid lichtjes verbloemden. Het kan aan ons liggen dat het bier, de frieten, de geur van platgetrapt gras en zweterige bikini’s ons scherp inzicht in Werchter wat vertroebeld hebben, maar wij zagen daar eerder een halfgevulde Marquee. Jones die de laat was, zorgde immers voor een uitstroom naar Kings of Leon die op hetzelfde moment op het hoofdpodium stonden. De Lotto Arena was voor de artieste op 15 april 2010 dan ook té hoog gegrepen. Eén op twee plaatsen bleef leeg.

Jones teerde vooral op haar jongste – nu ja  jong – album Hurricane uit 2008. Onder een zilverkleurig laken zong ze opener “This is life”, mogelijks verwijzend naar het boerkadebat dat in vele landen woedt. “Damn I’m thirsty already” zegt ze nadat ze “William’s blood” gezongen heeft. Ze vraagt een stagehand om haar een glas te brengen. Het blijkt een glas wijn met een rietje in. “I can’t mess up my lipstick” verklaart ze. Jones zien we op dat moment in een zebrapaard-outfit met latex broek in dit motief. De meerwaardezoeker ziet de humor ervan in wanneer ze tijdens “William’s blood” de tamboerijn en vervolgens de koebel bespeelt. Een zebrapaard die de koebel bespeelt…

Met een dreigend “Speak of the devil and he will appear” kondigt Jones “Devil in my life” aan. Jones staat achter een wit doek. We zien haar schaduw door witte lampen die afwisselend aan en uit gaan. Wanneer ze voor het doek verschijnt, zien we een rood en zwartkleurig pak mét tentakels en een masker met duivelhoorns. De broek zit haar duidelijk niet al te best.”Love you to life” zit ook niet lekker als song. De song kent een veel te repetitieve – geeuw – structuur.

Tijdens “Demolition man” krijgen we live beelden van Jones te zien op het podium afgewisseld door CNN – en oorlogsbeelden. Vooral de ondertitel “Rice speaks out on race” blijft hangen. De artieste schijnt wel te houden van woordspelletjes. Toetsenist Charles leidt de 8-koppige band. Wanneer ze hem voorstelt tijdens de laatste bis “Slave to the rhytm” zegt ze daarbij “Charles is in charge”: een tongtwister.

De zangeres houdt in totaal maar liefst 8 kledingwissels, of 9 als je dat eerste zilverkleurige laken ook meetelt, verspreid over 16 songs. Dat is zeer veel, iets te veel om sfeer in de concertzaal te krijgen en houden. Tussen elk nummer gaapt een secondenlang gat, dat Jones vult door wat vanachter het podium tegen het publiek te praten wanneer de band gestopt is met spelen. Het is haar tweede show van deze tour en dat is er ook aan te merken. De intro van “William’s blood” wordt opnieuw gespeeld wanneer het nummer al voorbij is. Jones moet dan corrigeren en zelf moet ze nog duidelijke cues geven wanneer de volgspotters haar mogen belichten en hoe ze dat dan wel mogen doen. Tussendoor geeft ze mee dat ze ooit getrouwd was met een Belg vooraleer ze Edith Piaf’s La vie en rose covert. Tijdens het nummer wordt ze niet ondersteund door haar drie vrouwelijke backings en dat is er helaas ook aan te horen. Jones staat op het podium in een overwoekerend rozenblad in laagjes terwijl ze begeleid wordt door klassieke gitaar en synthesizer. Wanneer ze naar het einde van de song rond zich draait, wordt het duidelijk dat enkel de voorkant weelderig bekleed is. Achteraan draagt ze enkel een goudkleurige string en het frame waarop haar creatie op gespannen staat.

En dan volgen 2 nummers die elk apart van een outfit worden voorzien. Tijdens “Jamaican guy” draagt ze een super kort rood, groen, geel en zwartkeurig rokje dat ook wat Tirolerachtig aandoet met zijn bretellen en verticaal streepje textiel tussen beide dat de tepels moet bedekken. Tijdens “Corporate Cannibal” trekt ze dan weer van leer tegen de digitale criminelen. “Artists are ripped off. There is no record business anymore. We just have to put on a good show.” analyseert  Jones de huidige malaise in de muziekindustrie terwijl ze met een goudkleurig doodshoofdmasker, en een goud- en zwartkleurig extra brede openstaande jurk, met grote dollartekens op haar nummer zingt.

Het is echter wachten tot “Love is the drug” waarbij ze een zilverkleurig extreme pofbroek met een zilverkleurige bolle hoed combineert, dat ze het publiek op haar hand heeft. Pas dan gaat ze immers in dialoog met het publiek en laat ze het een stuk meezingen. Jones staat ondertussen onder een douche van felle laserstralen die op haar hoofddeksel weerkaatsen. De artieste wordt zo een nummer lang een levende discobol.

Ronduit sterk is het gevecht dat ze aangaat met haar kledij en de sterke windstroom die de ventilatoren produceren tijdens Hurricane. “I’m getting home. I’m going on the bus. I don’t think you want me. I’m getting a complex. I’m spoiled. I used to party in this town. You need to take some good shit. Come on wake up! It’s a party!” verwijt Jones het makke publiek dat nauwelijks lawaai maakt om haar terug te vragen voor een bisronde.

Tijdens “Pull up to the bumper” plukt ze drie mensen uit het publiek die mee op het podium mogen. “Slave to the Rhytm” houdt ze als laatste, waarbij ze haar band voorstelt. Dit keer slaat ze het nummer mee op cimbalen. Geen gehoolahoop tijdens het ganse nummer, en ook geen paaldansact tijdens de show. Op dat vlak zagen we vooral en optreden dat het moest hebben van de outfits van Grace Jones. Verder bleek de show vooral inspiratieloos te zijn, zeker het eerste uur van het optreden. Jammer. In Werchter stond ze zoveel scherper en was de show ook een stuk straffer.   

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. This is life
2. William’s blood
3. Private life
4. Devil in my life
5. Love you to life
6. Demolition man
7. Sunset sunrise
8. La vie en rose
9. Jamaican guy
10. Corporate cannibal
11. Well well well
12. Love is the drug
13. Libertango
14. Hurricane
15. Pull up to the bumper
16. Slave to the rhytm