Recensie #LikeMe Winterspecial ★

#LikeMe heeft het op één na best verkochte en op drie na best verkochte album op zijn naam staan dit jaar volgens Ultratop. Toch moeten de fans nog een tijdje op hun honger blijven zitten want in tegenstelling tot wat verwacht werd, werd het derde seizoen dit jaar niet ingeblikt. Het zou onmogelijk zijn gebleken om de coronavoorschriften op de set te kunnen garanderen als je een schoolomgeving moet nabootsen en massadansscènes moet ensceneren. Maar vooral: als je het schoolleven wil tonen, houdt dat in dat je in principe ook jongeren moet tonen met mondmaskers op in de klas. En net dat ligt best wel moeilijk voor een kinderserie waar looks zo belangrijk zijn. Als zoethoudertje serveert Ketnet dan maar twee #LikeMe Winterspecials met enkel de hoofdcast.

Wat al meteen opvalt is dat er van corona geen sprake is bij #LikeMe. Zo zien we Maria, Yemi, en Vince de bus afstappen zonder mondmasker op. Met zijn vijven gaan ze op hotel. Ook Caro en Vince zijn er die elkaars knuffelcontact blijken, zo is te zien aan de kus op de mond die ze geven. Yemi is de reisleider van dienst en heeft een goedkoop hotel geregeld: ‘Hôtel aux bois’, een hotel waar de kuisvrouw precies al een paar jaar niet meer geweest is. Daar blijkt Leon (gastrol voor Lucas Van den Eynde) achter de balie te zitten en het gebrekkige Frans van Yemi ‘J’ai gereserveerd (sic.) deux chambres’ te verstaan. Ook daar dienen de vijf normaal gezien een mondmasker te dragen en Lucas ook, die bij voorkeur achter plexiglas gezet zou moeten zijn om het allemaal te laten rijmen met de huidige tijden.

Uit de kraan loopt vuil water, en er hangt stof, veel stof, waar Yemi allergisch voor blijkt. ‘Tijd voor avontuur in de natuur’ zegt ie. Maar met slechts een minigolfbal die al meteen zoek geraakt, fietsen die niet in orde zijn … zijn er nog bitter weinig andere opties over als activiteit dan wandelen. Maar net daar gaat het fout. De vrienden geraken verdwaald. Op het einde van de eerste aflevering zien we hen dan ook om hulp roepen terwijl Leon Caro op het spoort komt. Die laatste schreeuwt het uit wanneer ze hem in het donker ziet.

Op Caro’s vader (gespeeld door Jeroen Van Dyck) na die met ‘Het is niet omdat je het niet ziet dat het er niet is. Je moet erin geloven.’ iets kerstsfeerachtigs zegt, voelt deze eerste aflevering aan als een fameuze stijlbreuk met de serie. Waarom de makers plots een Huis Anubis-achtige spooky, Blair Witch Projectachtige ‘Ik heb dit al eens in een film gezien. Iedereen wordt vermoord op het einde’ aldus Maria, sfeer wilden creëren is ons een raadsel. De eerste aflevering lijkt er dus enkele weken te laat te komen, en eerder aan te sluiten bij Halloween dan bij het eindejaar. Benieuwd of en hoe #LikeMe die boog zal maken in de tweede aflevering.

Na het zien van een heerlijke parodie op #LikeMe in RIP 2020 zien we uiteraard op een totaal andere manier naar de personages. Wat valt op? Pommeliens fysiek (haar gezicht) is minder meisjesachtig dan vroeger. Kortom: we zien haar als de jonge vrouw die ze is, waardoor zij en enkele andere personages stilaan fysiek uit hun rol aan het groeien zijn om nog geloofwaardig als middelbare scholieren door het leven te kunnen gaan.

Als je de serie nu bekijkt kan je niet anders dan vinden dat er iets (behoorlijk) mis is met enkele personages. Dat Yemi hyper is, wisten we al, maar Camille gaat er pas helemaal los over qua gedrag en ziet er zoals Nathalie Meskens in RIP 2020 ook erg treffend stelt uit alsof ‘ze al tien jaar discotheken afschuimt met Regi Penxten’ en later stelt dat de school niet spoort omdat Camille er als cheerleader als een goedkope Russische hoer uitziet. Dan heb je nog Maksim Stojanac die als Vince in de kamer met Yemi zo’n ontzettende houten Klaas is, en erg houterig beweegt dat je voor geen meter gelooft dat ie een rugbyspeler is. ‘Je weet wel rugby, die super populaire sport die op alle Vlaamse scholen gespeeld wordt. Al lijkt rugby spelen in deze reeks meer op dansen met een rugbybal.’ aldus Guga Baul in RIP 2020. Sali Haidara mag alweer het wat moederlijke type spelen, die voor rust zorgt en alles onder controle heeft, al mag ze haar collega’s meermaals doen schrikken.

Openen doet de special met Pommelien die ‘December’ van Abel mag playbacken. Aan het gebladerte van de bomen is echter te zien dat de opnames helemaal niet in de winter plaatsvonden wat we als een continuïteitsfout beschouwen. En wanneer ze met hun vijf een choreo neerzetten op ‘Het kleine paradijs’ van Dana Winner op een smal bospadje, komen toch weer die beelden van RIP 2020 in ons naar boven waar #LikeMe, geïnspireerd door Glee, enigszins correct afgeserveerd wordt als een uiterst vreemde onnatuurlijke serie met een verzameling jongeren met een beperking in de hoofdrol. ‘Neuk jou we doen niet meer wat jij zegt. Moederneuker!’

< Bert Hertogs >

Lees ook:
onze recensie van het tweede deel van de #LikeMe Winterspecial