Recensie Rodrigo y Gabriela

Mexico. Het land van sombrero’s, mescal en cactussen. Maar ook van Rodrigo y Gabriela, een gitaarduo dat ritmisch en percussief gitaarspel brengt op de rand van metal, wereldmuziek, rock en flamenco. Een ongewone tequila boom-boom denk je dan. Dan moet je ze eens live gaan zien. Want pas dan word je overrompeld door hun intense en indrukwekkende getokkel.

Het geplande voorprogramma Alex Skolnick Trio kon niet aanwezig omdat de heer Skolnick met zijn ‘andere’ groep, Testament, in de Filippijnen zat te wachten op het wegwaaien van een vulkaanaswolk. Maar volgens mij treurde niemand hierom toen Rodrigo Sánchez en Gabriela Quintero hun eerste noot inzetten. Nadat ze vorig jaar hadden opgetreden op Rock Werchter en in de AB, was het nu de beurt aan Vorst om hun gitaargeweld te ondergaan. Want zachtzinnig kan men hun sound moeilijk noemen.

Hun geluid is namelijk ontwikkeld in de straten en pubs van Dublin, waar ze naar toe trokken nadat hun eigen land niet zat te wachten op een dergelijk alternatief duo. In de groep is Rodrigo de leadgitarist: hij speelt enerzijds verfijnder en klassieker maar anderzijds toch hard wanneer hij door middel van effectenpedalen en wat distortion een metalsound creëert. Gabriela speelt daarentegen het ritme en gebruikt hiervoor elke cm² van haar gitaar. Zo kan zij door middel van slapping op de klankkast een basdrum nadoen. Wanneer zij tokkelt op datzelfde gitaaronderdeel of op de fret, zit ze pure percussie te spelen. Wanneer je dit geheel aanhoort, dan geloof je nooit dat er zoveel geluid komt uit maar 2 personen en 2 gitaren. En toch is dit zo.

De rode draad doorheen het optreden is hun laatste cd, 11:11, waarin ze hun eigen composities laten primeren op het covergehalte van hun debuutalbum. Hoewel, er was tijdens dit concert ook plaats voor Metallica’ Orion (en zelfs een stukje Master of Puppets). Of freewheelde Rodrigo met de intro van Dave Brubeck’s Take Five. Zoiets moet kunnen zolang het origineel niet de nek wordt omgedraaid. En dat is het nooit, integendeel, ze geven er een eigen dimensie aan.

Na elke 2 à 3 songs nemen ze tijd voor een kort gesprekje met de zaal. Zo kondigde Gabriela aan dat dit het laatste concert was van hun Europese voorjaarstour. Kijkende naar de vliegtuigperikelen was ze bovendien blij dat ze nu voor de eerste keer met een tourbus rondreed.

Rodrigo verklaarde op zijn beurt dat zij geen flamencomuziek spelen maar dat voor die muziek wel veel respect hebben. Hij polste tevens of er veel metal-heads aanwezig waren in het publiek. Een publiek dat uitblonk in eclectische verscheidenheid: van maatpak tot jeans, van jong tot belegen.

Terwijl de zaal ofwel uit eigen wil stond te springen en te klappen ofwel hiervoor werden gedirigeerd door Rodrigo, bleef het verbluffende gitaargeluid magistraal overeind staan. Onder de beperkte lichtshow, en met op de achtergrond een artistiek doek, zag men een duo samenspelen dat tegen elkaar sprak, lachte en speelplezier uitstraalde. Zoals Gabriela het uitdrukte: ‘Het is onze hobby’.

Publiekfavoriet Tamacun sloot hun set af, waarna een staande ovatie volgende. Een bis later was het gedaan. Degenen die aanwezig waren zagen 2 gitaarvirtuozen en een fantastisch concert. Voor alle anderen is er een herkansing op 25 juni op Couleur Café. ¡Viva Mexico!

 < Danny Héroufosse >

De setlist:

Hanuman
Diablo Rojo
Triveni
Logos
Santo Domingo
Orion
Chac Mool
Hora Zero
Satori
Vikingman
Juan Loco
11:11
Savitri
Tamacun

Buster Voodoo