Recensie Sky Rojo ★★★★1/2

Een actievolle misdaaddramaserie over het prostitutiemilieu die tegelijkertijd een #Metoo-standpunt inneemt, mannen oproept om niet meer te betalen voor seks en dus niet langer naar sekswerkers te gaan zodat op die manier mensenhandel en de kooi, beter: gevangenis waarin deze meisjes terecht komen gesloten kan worden: dat is chique. De vrouwen becommentariëren hun klanten ook en zetten mannen en het gewelddadige milieu vol alfamannetjes fijntjes op hun plaats. Sterk.

Niemand minder dan Álex Pina, die de meesten wellicht kennen van die andere Netflixhit La casa de papel zit achter deze geniale nieuwe Spaanse serie waarvan het eerste seizoen 8 afleveringen van elk minder dan een half uur bevat. Pina slaagt erin een flitsende stijl te hanteren met heerlijke achtervolgingsscènes terwijl hij de spanningsboog zeer strak houdt. Als kijker leef je mee met wat de aan medicijnen verslaafde Coral (Verónica Sánchez), Wendy (Lali Espósito) en Gina (weergaloos neergezet door Yany Prado) meemaken.

Bijna het ganse eerste seizoen zijn ze op de vlucht voor Romeo, hun pooier en eigenaar van Las Novias Club en zijn handlangers: de broers Moisés (Miguel Ángel Silvestre) en Christian (Enric Auquer). Dat je meeleeft met hen en hun onvoorspelbaar gedrag begrijpt (willen ze als een haas opgejaagd worden of kiezen ze ervoor om als een vos zelf te gaan jagen?). Want deze vrouwen lijden ook aan het Stockholmsyndroom zonder dat ze het lijken te beseffen.  

Coral geeft les aan de kinderen van Romeo en wordt daarvoor betaald terwijl ze ook nog eens seks heeft met Moisés. Wendy is dan weer lesbisch en nam de plek in van haar vriendin in Buenos Aires om geld naar haar op te sturen zodat ze samen een beter leven zouden kunnen gaan leiden later. Maar een uitweg is er niet voor haar en wanneer haar vriendin de relatie beëindigt, stort haar wereld even in. Gina is Cubaanse en werd dan weer een job als serveerster beloofd terwijl ze in de seksindustrie terecht kwam. Haar moeder verkocht haar uit geldnood.

Álex Pina slaagt er dus in om al zijn personages voldoende psychologische body te geven in Sky Rojo. In die zin dat je begrijpt dat de vrouwen wraak willen nemen maar tevens in dubio zitten net zoals de mannen dat doen. Zo lijken de twee handlangers (soms) gewetenswroeging te hebben, hebben ze de drie soms bijna te pakken maar laten ze hen (be)gaan. Waarom het trio op de vlucht is? Gina wil haar vrijheid terug en denkt dat ze haar schuld heeft terugbetaald zodat ze haar paspoort zou terug kunnen krijgen. Maar dat is zonder Romeo gerekend die vaststelt dat ze een nieuwe schuld heeft opgebouwd. Het komt uiteindelijk tot een gevecht waarin Wendy en Coral ook betrokken geraken. De drie laten hem voor dood achter.

Na een tijd vinden ze dat ze niet als lafaards op de vlucht kunnen blijven en keren ze terug naar de club omdat ze de zaken willen uitleggen. Charlotte (Carmen Santamaría) die de enige vrouw in de club is die geen seks hoeft te hebben met klanten, maar de zaken op de voet volgt zodat alles operationeel gesmeerd loopt, reageert razend wanneer ze het trio terug ziet opduiken. Ze valt hen aan maar wordt uiteindelijk gegrepen door een vrachtwagen. Romeo die net zijn vrouw verloren heeft aan kanker verliest dus ook zijn rechterhand van de club. Hij overleeft de aanval maar raakt grotendeels verlamd. Ook in zijn penis zit niet veel leven meer terwijl hij net dacht en zaken bedacht via dat lichaamsdeel. Een van die geniale vondsten is zijn prostituees laten likken van een mega grote taart in de vorm van een penis waar een CO2-jet in steekt die op een bepaald moment confetti spuit.

De reden waarom Gina haar vrijheid ook terug wil, is omdat ze verliefd is geworden op Fernando (Chani Martin) waar ze zwanger van is. Hij baat een motel uit waar het trio dan ook in eerste instantie naar wil vluchten. Hij zal haar vrijheid willen kopen maar dat komt hem zuur (letterlijk ook) te staan. Coral voelt dan weer iets voor zowel Romeo (omdat hij haar een voorkeurbehandeling geeft) als voor Moisés. Maar ze voelt niets meer bij de seks. Wat ze allemaal heeft moeten ondergaan in de club maakt dat ze haar emoties los heeft gekoppeld van haar beleving. Ze benoemt de psychologische term ook bij naam: dissociatie.

En Wendy stelt vast dat mannen niet begrijpen dat ‘nee’ neen betekent. Verder laat Sky Rojo de kijker inzien hoe walgelijk het voor sekswerkers is om een vinger in je mond te krijgen die soms geel is, en naar van alles goor en onfris kan smaken, en dat je vooral erg goed moet kunnen doen alsof in de kooi waarin je zit: blijven lachen ook al is je situatie uitzichtloos. Een situatie waar je plasseks toestaat omdat de man in kwestie daar verdomd goed voor betaalt maar je eigenlijk de gedachte er alleen al aan walgelijk vindt.

Maar wat deze heerlijke serie zo geweldig maakt is dat ze verwijst naar onder andere ‘Three Billboards Outside Ebbing’, La casa de papel (in een loods waar carnavalsmateriaal opgeslagen ligt), Road Runner – iets wat bijna constant in de serie ook gedaan wordt en Bambi. Als je weet dat de drie in de laatste aflevering van de eerste reeks een berenval opzetten, weet je ook dat tekenfilms in zekere zin inspiratie vormden voor deze serie. De muziek (o.a. ‘Atomic’ horen we) wordt niet zelden ironisch gebruikt, denken we maar aan Lou Reeds ‘Perfect Day’ bijvoorbeeld.

Heerlijk zijn ook de oneliners. Zo stelt Romeo dat het leven niet alleen draait om neuken, een maatschappij zonder verbeelding dood is, en horen we bij de drie vrouwen de levensvisie: ‘Het leven is een rad en we draaien erin mee als muizen.’ Alles aan Sky Rojo weet ons kortom te bevredigen: het sterke scenario, het feminisme in de gewelddadige paternalistische mini-samenleving dat nog eens knap in beeld gebracht wordt en verrukkelijk neergezet wordt door een cast die de kleren van het lijf speelt.

< Bert Hertogs >