Recensie Love and monsters ★★★1/2

Al enkele dagen staat Love and monsters van Michael Matthews op 1 in België als best bekeken film op Netflix. Terecht want de prent heeft het karakter van een blockbuster. Het is immers een apocalyptische monsterfilm, maar wat deze zo bijzonder maakt, is dat ie behoorlijk ontnuchterend is over menselijke relaties. Atypisch is ie dus in zekere zin. Een van de sterkste scènes ook op emotioneel vlak is er overigens een tussen hoofdpersonage Joel (Dylan O‘Brien) en de robot Mav1s (Melanie Zanetti) die hem op 15 km van zijn doel (kolonie 3022 aan een strand waar zijn vriendin Aimee (Jessica Henwick) is waar hij een ontluikende romance mee beleefde voor de apocalyps uitbrak), hem fijntjes vertelt dat er enkele opties zijn: ofwel haalt Joel zijn doel niet en sterft hij tijdens zijn queeste, ofwel haalt hij het wel en zit Aimee inderdaad op hem te wachten, ofwel komt hij aan en heeft ie de tocht van 7 dagen, 135 km voor niets gedaan als blijkt dat ze 7 jaar na hun laatste contact in Fairfield waar ze opgroeiden, verder is gegaan met haar leven. ‘Geen missie is zo bewonderenswaardig als de liefde’ klinkt het weliswaar ook in de film.

95% van de mensen is gestorven nadat de mensheid de Agatha 616, een asteroïde die recht op de aarde dreigde af te komen, succesvol in de ruimte wist op te blazen. Alleen zorgde het puin dat chemisch geladen geraakte door de raketten die erop afgevuurd werden voor chemische neerslag die dieren op aarde deed muteren tot grote monsters. De weinige mensen die het wisten te overleven, gingen schuilen in bunkers. Enkelingen zwerven nog en gebruiken hun survivalkennis en vergaarde kennis van deze monsters in de vrije natuur zoals Minnow (Ariana Greenblatt) en Clyde (Michael Rooker) die Joel onder andere leren hoe hij zijn kruisboog het best kan gebruiken, dat droge sokken belangrijk zijn, je in de ogen van een monster moet kijken om te zien of het een aardig exemplaar is of niet, en dat zelfs als de mensheid bijna uitgeroeid is er nog steeds gestolen wordt. Is het niet eten waardoor je uit je kolonie gezet kan worden, dan is het misschien wel een lijn tekst in een scenario bijvoorbeeld: ‘Neem niet de eerste de beste. Dat is niet nodig. Zelfs niet als de wereld vergaat.’

Al met al roept Love and monsters mensen op om moedig te zijn, het avontuur tegemoet eerder dan het uit de weg te gaan: ‘Haal een frisse neus. Ga. Leef je leven.’ in plaats van je te verschuilen ook al verstijft Joel steeds wanneer hij angstig is en er een monster voor hem staat.

Hondenliefhebbers zien bevestigd dat zelfs in apocalyptische tijden zo’n viervoeter erg loyaal en trouw kan zijn. Al blijft de verhaallijn rond Boy’s (voormalige) bazinnetje open. Waarom de hond haar rode jurk de ganse tijd meeneemt en daar veel voor over heeft, blijft dus onbeantwoord. Ook in de soundtrack merken we onder andere met ‘Stand by me’ van Ben E. King het thema loyaliteit en trouw terugkomen. Maar bovenal is deze monsterfilm opmerkelijk omdat er een menselijke, emotionele laag in sluipt wanneer er in verschillende scènes stil wordt gestaan bij verlies, gemis, en rouw. Love and monsters is dus in verschillende opzichten anders, ook in de relativerende ‘yeah right’ toon die het aanslaat.

< Bert Hertogs >