Recensie It’s a sin ★★★1/2

Vijf vrienden (Ash, Ritchie, Roscoe, Colin en Jill) die samenhokken tijdens hun studententijd en begin van hun loopbaan tussen 1981 en 1991 in Londen, de periode dat het aidsvirus uitbreekt en er vooral in het begin nog weinig over geweten is behalve dat homoseksuele mannen eraan sterven. Daarover gaat It’s a sin, de vijfdelige miniserie van  Russell T. Davies. Toegegeven, de afleveringen die elk zo’n drie kwartier duren slepen zeker in het begin wat. Dat komt omdat de dialogen niet altijd bijdragen tot het verhaal of de uitdieping van de personages maar we eerder catalogeren onder Brits gelul dat de zaken wat rekt, eigen aan series overigens, ook in ons land trouwens, waardoor de spanningsboog verslapt. Maar dan krijg je de kers op de taart: een waanzinnig straffe vijfde en laatste aflevering waarin Keeley Hawes en Lydia West de pannen van het dak spelen wanneer hun personages Valerie en Jill de confrontatie met elkaar aangaan. Deze twee actrices spelen gewoon genadeloos de cast die voornamelijk uit mannen bestaat vakkundig naar huis.

(lees steeds verder onder de video’s)

‘Er zijn steeds meer jongens die naar huis keren en niet meer terugkomen.’ krijgt Ritchie (Olly Alexander, jawel die van Years & Years wiens mooiste scène in deze serie met stip die is wanneer hij voor de auto van de crush waar hij al sinds zijn jeugd verliefd op is een privéballetopvoering doet in het licht van zijn koplampen) te horen wanneer hij als acteur eindelijk een contract aangeboden krijgt, hoewel hij tweede keus was. Op dat moment woedt er in het VK al een aidsepidemie (de afkorting voor Angels in Disguise volgens hun zwarte buurvrouw) maar die wordt doodgezwegen.

Het is ook de tijd dat je buiten Londen in de kast bleef omdat je ouders oerconservatief waren, de kerk impact had op de maatschappij maar vooral: een tijd dat dominante vaders (het patriarchaat) of net bazige dominante moeders (waar Valerie een prachtig voorbeeld van is) hun kinderen dermate onder de knoet hielden dat ze hen liefdeloos opvoedden (wat het exuberante, losbandige seksuele gedrag van jongetjes zou verklaren volgens deze serie).

Maar kenden die ouders hun kinderen wel? ‘Waar keek je naar de afgelopen dertig jaar? Wat was je aan het denken?’ krijgt Valerie naar haar hoofd geslingerd. Wel, ze kreeg die voorlichtingscampagne rond aids – die erg dramatische met een grafzerk waarin de woorden gebeiteld staan – wel te zien, maar ze zapt weg als ze naar de tv kijkt met haar man. Net zoals Hawes’ personage ook wegkijkt wanneer het erom doet. Wanneer haar zoon ziek is, neemt ze hem terug binnen in huis en wil ze hem egoïstisch als ze is alleen voor haar om tijd in te halen. Ze leeft echter met hem in het verleden. Het is net dat egoïsme dat Ritchie ook zal tekenen en verklaren waarom hij toch nog seksuele contacten met mannen zal hebben hoewel hij weet dat hij ziek is.

(lees verder onder de video)

‘Hoeveel zou ik er vermoord hebben? Ik wist dat het fout was maar toch heb ik het gedaan.’ klinkt het enigszins met gewetenswroeging. Een minpuntje aan It’s a sin is weliswaar dat bijna elke aflevering eindigt met een sterfgeval. Dat maakt de serie qua structuur wat voorspelbaar al zitten er ook in de dialogen verwijzingen naar songs in zoals ‘Come on Eileen’ bijvoorbeeld. It’s a sin bulkt uiteraard van de eightiesnummers, niet zelden (bv. in de aftiteling) ook om kritiek te geven op de hoofdpersonages en/of de kijker toch met niet al te deprimerende gevoelens op te zadelen na alweer een dramatische wending in het verhaal. Gloria van Laura Branigan is daar bijvoorbeeld een mooi voorbeeld van.

Verder passeren onder andere Hooked on Classics van Louis Clark and Royal Philharmonic Orchestra, Running Up That Hill van Kate Bush, Only You van Yazoo, Kids in America van Kim Wilde, Sweet Dreams van Eurythmics, Do You Wanna Funk? van Patrick Cowley featuring Sylvester, Everybody Hurts van R.E.M., The Only Way Is Up van Yazz and the Plastic Population, Call Me van Blondie, Karma Chameleon van Culture Club, Love Will Tear Us Apart van Joy Division, It’s a sin van Pet Shop Boys waar de titel van de serie naar verwijst, Smalltown Boy van Bronski Beat, Freedom van Wham!, Who wants to live forever? van Queen en Heaven Is A Place On Earth van Belinda Carlisle.

It’s a sin combineert dus eightiesfeestvreugde met een thema dat in de huidige coronatijden razend actueel is: gezondheidsvoorlichting over een pandemie (hier over aids). Een virus dat uiteindelijk iedereen in zijn greep kan krijgen, ook als je denkt voorzichtig genoeg te leven. Een ongeluk zit in een klein hoekje terwijl anderen geluksvogels zijn omdat ze ondanks dat ze zich risicovol gedroegen/gedragen uitsluitend in contact kwamen met niet besmette personen.

< Bert Hertogs >

It’s a sin is nog tot vrijdag 5 november 2021 te zien op VRT NU