Recensie Hooverphonic op het Eurovisiesongfestival 2021 ★★

Als we de bookmakers mogen geloven wordt het wellicht een afgang voor Hooverphonic en in het beste geval een dubbeltje op zijn kant om door te stoten naar de finale van het Eurovisiesongfestival. In hun pool zit namelijk topfavoriet van dit moment Malta met ‘Je me casse’ door Destiny. Voordeel dat Malta ook heeft, is dat het helemaal als laatste tijdens die eerste halve finale mag aantreden. Hoe later op de avond, hoe meer kijkers. België komt als elfde aan bod, na Kroatië en voor Israël.

Paterscoupe
Andere landen die sowieso zullen doorstoten naar de finale zijn volgens de bookmakers onder andere Zweden met ‘Voices’ door Tusse, Litouwen met ‘Discotheque’ door The Roop en Cyprus met ‘El Diablo’ door Elena Tsagrinou. België maakt slechts 44% kans om door te stoten naar de finale en staat op de twaalfde plaats op 16. Met ‘The Wrong Place’ kan je bezwaarlijk stellen dat de band rond Alex Callier, die zich een paterscoupe heeft aangemeten voor de gelegenheid, een dijk van een hit aflevert. In de Vlaamse charts staat het nummer dit weekend in haar zevende week ook eerder onderaan te bengelen - op de verkeerde plek dus – de 42^ste stek. De hoogste notering die de song kende was de achtste stek.

The Voice
Het ziet er dus naar uit dat zowel Vlaanderen als bij uitbreiding de wereld ‘The Wrong Place’ niet kan smaken dat over wakker worden gaat naast iemand waar je eigenlijk niet mee in bed wil liggen na een stevig nachtje. Opvallend overigens is dat Callier het nummer niet zelf schreef, maar dat samen deed met de winnares van The Voice Belgique 2020: Charlotte Foret (20).

Op negen november vorig jaar wisselde Hooverphonic alweer van frontzangeres. De jonge Luka Cruysberghs (20) die normaal gezien vorig jaar ‘Release me’ met de band zou brengen op het Eurovisiesongfestival, werd daarvoor koudweg via een online meeting aan de deur gezet. Het ziet ernaar uit dat het grote publiek deze zoveelste commerciële zet van de band niet lust. Hooverphonic koos immers om strategische redenen om Geike te vragen zodat 20 jaar The Magnificent Tree gevierd zou kunnen worden. Maar op menselijk en empathisch vlak zorgde Callier – al dan niet ongewild - alweer voor pijnlijke controverse. Een jong meisje een podium ontzeggen, een kans om zich te tonen voor miljoenen kijkers wereldwijd, dat kon er ook bij ons niet in. Opvallend is het overigens dat hij als 48-jarige zich artistiek bezig houdt met twintigers (Foret en Cruysberghs) die qua leeftijd zijn dochters zouden kunnen zijn. Maar ook: dat iemand zich meet met plat commerciële tv-formats die er totaal niet om doen zoals The Voice.

Artistiek laven aan twintigers
Qua beeld klopt het plaatje ook voor geen meter: Cruysberghs, Callier en Geerts, een twintiger, veertiger en zestiger op het podium. Het is dus vreemd dat Callier zich al een tijdje ‘artistiek’ laaft aan jonge meisjes wat aantoont dat de eigen inspiratie zo goed als op is. Dat ie terug voor Geike (41) gekozen heeft, kan niet anders dan beschouwd worden als een gigantische U-bocht, om te redden wat er nog te redden valt na het als een dronkenman artistiek zwalpen dat Hooverphonic de afgelopen jaren deed.

Op drift geslagen
Feit is namelijk dat toen de wegen tussen Hooverphonic en Noémie Wolfs in 2015 scheidden, de band uit Sint-Niklaas nooit meer het succes van daarvoor bereikt heeft. Dat Callier in interviews de Eurovisiesongfestivalbui al ziet hangen en verwijst dat het met Clouseau na hun fiasco met ‘Geef het op’ toch nog is goed gekomen, gaat niet helemaal op. Clouseau is een lokaal Vlaams bandje en betekent niks, noppes in Wallonië of in het buitenland terwijl Hooverphonic nog wel een klein beetje buiten Vlaanderen betekent. Zijn referenties (The Voice, Clouseau …) zijn dus vreemd en gaan totaal niet op. Wat zijn band wel gemeen heeft met Clouseau, is dat ook het artistieke schip van de broers Wauters al enkele jaren fameus op drift lijkt waarbij de zoveelste zaagmelodie na de andere zich opstapelt en de clichés aan elkaar geregen worden.

Van with orchestra naar live on tape
Voor een band die meerdere malen de Koningin Elisabethzaal en zelfs het Sportpaleis vulde in 2012 voor Hooverphonic with orchestra, is het op zijn zachtst gezegd ook bizar dat de band zich nu tevreden stelt en aan de wereld wil tonen met een live on tape optreden. Want als je straks Alex en Raymond respectievelijk op de buffetpiano ziet spelen of aan de gitaar ziet plukken in Rotterdam, dan is dat om te doen alsof.

De eerste repetitie in Ahoy
1.500 journalisten accrediteren zich jaarlijks voor het Eurovisiesongfestival. Door de coronamaatregelen zijn er dit jaar slechts 500 on site aanwezig in en rond de Ahoy in Rotterdam. De meerderheid (2/3, 1.000 man dus waaronder ondergetekende) volgt de repetities via een online perscenter. Hoe gaat dat in zijn werk? Er zijn twee kanalen: een waar je de persconferenties kan volgen en een waar je de repetities kan zien. De pers krijgt de eerste run van de repetities niet te zien, de deelnemers wordt het namelijk gegund om wat te wennen aan het podium. Daarna volgt een productiebespreking en break waarna de deelnemer(s) nog een paar keer mogen repeteren. Vanaf de tweede keer krijgen de journalisten thuis de beelden te zien. Daarop staat in grote letters weliswaar een watermerk ‘Prohibited to film the screen’ met de boodschap dus dat we die beelden (ook geen screenshots) mogen delen met de wereld. Immers, wat journalisten te zien krijgen, is hoe straks het nummer ook tijdens het tv-programma in beeld gebracht wordt, en het kan niet de bedoeling zijn dat alles al uitlekt voor het Eurovisiesongfestival van start gaat.

(lees verder onder de video)

Onze mening
Over de eerste repetitie van Hooverphonic kunnen we kort zijn: ze wisten ons muzikaal en vocaal wel te overtuigen maar de act en de cameravoering (Ignace D’Haese en Hans Pannecoucke staan in voor de art direction en de regie van de act) staat er helemaal niet. Geike, die gestyled werd door Tom Eerebout, in samenwerking met Maximilian Rittler, is in een zwarte jurk met Swarovski-kristallen gehesen met rolkraag en draagt zwarte laarzen tot boven de knie. Ze staat tussen vier zwarte vierkante podiumelementen. Daarop vinden we Arnout Hellofs als drummer (rechts achter), Raymond Geerts als gitarist (rechts vooraan) en Alex Callier (links vooraan) aan de buffetpiano die open staat zodat je de hamers de snaren ziet aanslaan (wat de indruk geeft dat wat hij doet live is). Op het vierde podiumelement linksachter staat de zwarte backing Monique Harcum die tevens met het schellenraam tegen het bovenbeen slaat. Off stage is daarnaast ook nog de achtergrondzang van Stef Caers te horen.

Het concept, Geike die omringd wordt door muzikanten om zo het wat benauwende gevoel op het podium te creëren dat haar personage ook uit in de song, komt helaas in de cameravoering totaal niet tot haar recht. Zeker niet wanneer de camera uitzoomt op het podium en we Geike in zwart wit op een doorschijnend ledscherm dat over het publiek in de Ahoy hangt synchroon mee zien lippen op een vooraf opgenomen video. Ook hier begrijpen we de bedoeling van de band om te tonen dat het geen volledig live optreden is, maar door dat uitzoomen maakt de band ook het claustrofobische, beklemmende gevoel dat ze visueel wil oproepen kapot. Idem met de camera rond het podium te laten gaan zodat je de zaal een aantal keer ziet en Geikes blote rug.

Hoewel de song in het begin intrigeert, houdt de huidige montage onze aandacht dus onvoldoende vast wegens niet coherent genoeg. Geike moet ook steeds een beetje draaien wanneer de camera rond het podium cirkelt wat een geforceerde indruk geeft en haar niet zo’n gemakkelijk gevoel bezorgt. We vrezen dan ook dat deze song hét moment wordt dat Europa massaal chips of drank gaat bijvullen of naar het toilet gaat.  

En wat denken onze internationale collega’s ervan?
Hooverphonic repeteerde tussen twaalf en half een, tijdens de middag dus en ook nog eens tijdens de meet and greet met Cyprus. Opvallend was hoe weinig journalisten er keken via de online stream. Minder dan dertig! De enige reactie van een collega was – terecht – dat het nummer wel erg abrupt eindigt. Het feit dat er zo weinig interesse online is van journalisten in dit nummer toont aan dat Universal Music Belgium én de VRT nog zeer veel promowerk te verrichten hebben. Ter info: van andere delegaties ontvingen wij al berichtjes en mails. Van onze eigen inzending nog rien, nada. Dat zegt meteen alles …

Conclusie
Wij zouden dit jaar – alweer - ons geld niet durven inzetten op onze eigen inzending wegens te riskant om het te verliezen.

< Bert Hertogs >

Lees ook: Hooverphonic in de finale van het Eurovisiesongfestival ★★1/2