Recensie Fei Fei en de maan ★★★★1/2

Een prachtige emotionele muzikale geanimeerde fantasyfilm. Dat is Fei Fei en de maan (originele titel: Over the moon) van Glen Keane. Dat de prent die op Netflix te zien is, de moeite loont, bewijst het feit dat ie onder andere genomineerd was voor de Golden Globes en de Oscars als beste animatiefilm dit jaar. Soul bleek gewoon sterker, maar dat wil nog niet zeggen, dat Fei Fei en de maan niet de moeite zou zijn, integendeel.

Fei Fei en de maan is namelijk een universeel coming of age-verhaal, feministisch ook, over een meisje dat haar moeder verliest. Haar vader gaat vier jaar na het overlijden van zijn echtgenote verder met zijn leven en introduceert een nieuwe vrouw die een zoon heeft uit een eerdere relatie aan zijn dochter. Fei Fei ziet haar wereld dus helemaal veranderen als jonge tiener en is daar nog niet klaar voor. Ze heeft het verlies van haar mama nog niet verwerkt. Haar toekomstige broer Chin vindt ze maar niks, hij doet heel druk, en denkt dat ie superkrachten heeft en in staat is door muren te lopen bijvoorbeeld.

Het meisje mist haar moeder en hoewel ze een bolleboos is en erg goed in wetenschappen (daar heb je de feministische boodschap), blijft ze toch geloven in de legende rond Chang‘e (‘verandering’). Het verhaal wil dat Chang‘e een drankje nam, een godin werd en zo onsterfelijk werd, op de maan belandde en uit eeuwige trouw jaren zou wachten op haar geliefde Houyi. Wanneer tijdens een familiefeest de dertienjarige Fei Fei te horen krijgt dat Chang‘e niet bestaat, wil zij het tegendeel bewijzen. Ze wil een raket bouwen en daarmee naar de maan reizen. Verschillende pogingen mislukken, maar dan komt ze plots in de klas op het idee om hetzelfde systeem te hanteren als bij de hypermoderne metro: magnetische levitatie. In een raket die van buiten lijkt op een Chinese papieren lantaarn in de vorm van een konijn (een verwijzing naar Jade het konijn dat ook bij Chang‘e is), wil ze naar de maan. Die eerste meters dat de raket aflegt, gaan echter zo traag dat zelfs een slak sneller is. Na een tijd komt er dan toch vaart in de zaak en is de raket klaar voor lift-off.

Maar net wanneer de raket uit de dampkring is, en de gewichtloze toestand aanbreekt, dreigt de raket naar beneden te storten. Chin is kennelijk stiekem met zijn kikker mee aan boord geslopen en de raket is niet voorzien om zo veel gewicht te dragen. Toch geraken ze op de maan dankzij mystieke energievelden in de vorm van twee leeuwen. Daar aangekomen blijkt Chang‘e (die licht heeft gebracht in de duisternis op de maan) wel een foto met Fei Fei op te willen geven zodat ze dat als bewijs kan tonen dat ze wel degelijk bestaat als het meisje terug op aarde zal zijn. Maar dan moet Fei Fei haar wel een geschenk geven. Diegene die als eerste haar het geschenk dat ze nodig heeft zal aanreiken mag een wens doen. Want dat geschenk is Chang‘e zeer dierbaar, het zal haar in staat stellen haar geliefde terug te zien.

Fei Fei en de maan (Over the moon) trekt o.a. zowel de pop/dancekaart met ‘Ultraluminary’ (de introductie van Chang‘e lijkt wel een show op Tomorrowland), die van de hiphop met ‘Hey boy’ en die van singer-songwriters in ‘Wonderful’.

Wat de animatiefilm zo mooi maakt, is dat die over rouwverwerking gaat, over mentale gezondheid (depressie) en hoe je daar kan uit geraken. Maar vooral ook: dat je verandering moet toelaten in je leven en je soms zelf niet beseft dat je in een overgangsfase zit. Herinneringen en mensen waar je afscheid van hebt moeten nemen in je leven verdienen een plek in je hart, maar je moet ook kunnen loslaten, geeft de film als boodschap mee. Niet alleen inhoudelijk zit Fei Fei en de maan goed, ook vormelijk is dat zo. De digitale animatiefilm in 3D integreert immers even ook de klassieke met de hand getekende tekenfilmstijl. Het levert een eclectisch maar wel mooi resultaat op.

< Bert Hertogs >