Recensie Glastonbury Festival Live at Worthy Farm ★★★★1/2

Voor het tweede opeenvolgende jaar kan Glastonbury Festival dat 50 jaar is niet doorgaan door de coronapandemie. Dit jaar organiseerde het festival een live stream – correctie: de zaak werd enkele dagen geleden op voorhand opgenomen - vanop Worthy Farm. Openen deed bezieler Michael Eavis, die hemel en aarde heeft moeten bewegen vooral in de beginjaren om van Glastonbury Festival uiteindelijk een van dé toonaangevende festivals wereldwijd te maken, met een korte tekst aan de legendarische Pyramid Stage. Restricties van lokale overheden, de buren die overtuigd moesten worden, de ordehandhavers die aanvankelijk moeilijk deden, niet betalende bezoekers die over de hekken klommen … Glastonbury Festival heeft al die zaken meegemaakt en overwonnen. Tijdens de live stream bevestigde het festival haar status. Het kon bijvoorbeeld enkele premières voorleggen, niet in het minst dat van The Smile met Radiohead-zanger Thom Yorke, gitarist Jonny Greenwood en jazzdrummer Tom Skinner.

Als eerste mochten de Britse alternatieve indierockers van Wolf Alice optreden aan de Sacred Space/The Stone Circle, zeg maar een soort lokaal Stonehenge. De band stond ook opgesteld in een cirkel en had het duidelijk naar zijn zin. Na ‘Don’t delete the kisses’ volgden enkele nummers die de groep voor het eerst voor een live publiek speelde: ‘Smile’, de tweede single uit hun derde album ‘Blue Weekend’ dat in juni zal uitkomen en ‘How can I make it OK?’. Ronduit prachtig was ‘The last man on earth’, begeleid op buffetpiano, cello en violen. De setting en de ronduit vreemde tijden waarin we leven, zorgde ervoor dat dit nummer behoorlijk binnen kwam. Na het optreden gingen twee bandleden hand in hand over het gras wandelen met het derde bandlid ondersteboven hangend. Dat beeld staat helemaal voor dit festival dat nog een van de laatste is dat nog de authentieke hippiesfeer van weleer, een waar liefde en respect voor elkaar en de natuur centraal staan, weet uit te ademen. Glastonbury Festival is meer dan muziek alleen, vandaar ook dat we tussen de live sets door gedichten of literaire teksten hoorden. Zo droeg Kae Tempest ‘Simple things’ voor.

(lees steeds verder onder de foto's)

(c) Anna Barclay

Dat werd de overgang naar de set van Michael Kiwanuka die onder een tentzeil optrad. Glastonbury Festival staat gekend om zijn wisselvallig weer. En de beelden die we te zien kregen, toonden vergelijkbaar weer als in België: bewolkt, winderig met kans op een bui. Tijdens de set van Kiwanuka regende het. Maar de muziek die hij bracht riep net zomerse gevoelens op. Discobollen lagen er op de grond terwijl de instrumenten gewoon opgesteld waren in het gras. Glastonbury Festival staat er dan ook op om haar ecologische voetafdruk zo laag mogelijk te houden. ‘It’s so nice to be here at Glastonbury’ zei de Britse soulzanger voor ie het korte ‘Hero’ alleen inzette op elektrische gitaar dat via de drums aanzwol en funkier werd. Etherisch klonk de zang van de twee vrouwelijke backings in het wondermooie ‘Light’.  Bijna alle nummers die Kiwanuka speelde, staan op zijn jongste plaat Kiwanuka, dat zijn derde studioalbum ondertussen is. Enkel voor afsluiter Cold little heart, koos ie om een nummer uit het in 2016 verschenen Love & Hate te brengen.

Heerlijk was de overgang daarna waarbij het proberen binnensluipen en de security omzeilen een item werd. Hier via een behoorlijk modderig – of wat had je gedacht? - pad tussen de velden. Ook de traditie om hout te verbranden wat het samenhorigheidsgevoel versterkt en als je wil ook symbool staat voor contact zoeken met iets hogers, hoe je dat ook mag zien, werd behouden in deze stream. Vanachter een brandende berg hout dook George Ezra op die op akoestische gitaar ‘Blame It on Me’ en ‘Shotgun’ bracht. Heerlijk dat warme singersongwriter/kampvuurmoment met als climax het wondermooie ‘Budapest’, ook al voelde deze set wat aan de korte kant.

Na de rechttoe rechtaan stevige gitaren van Idles, dat War, Never Fight a Man With a Perm, Kill Them With Kindness, Anxiety, Samaritans, Mother, Reigns en Danke op de setlist had staan - een optreden dat we skipten om de eerste acts van de finale van het Eurovisiesongfestival te kunnen zien – was de tekst ‘No one knows my name’ die Little Amal bracht terwijl we in de video kinderen zagen wandelen met de pop van een reuzin, een welgekomen verademing.

(c) Anna Barclay

De Amerikaanse indierockers van HAIM speelden in de regen. Sax en contrabas, drum, elektrische gitaar en een akoestisch exemplaar openden ‘Summer girl’ aan de Sacred Space/The Stone Circle. HAIM gaf mee dat het opgetogen was om op hun favoriet festival te mogen optreden: Glastonbury Festival. Ook zij focusten uitsluitend op recent werk. Zowel ‘Summer girl’, ‘Don’t wanna’, ‘The Steps’, ‘Gasoline’ (weliswaar zonder Taylor Swift), ‘I’ve been down’, ‘Now I’m In It’ (waar die sax, gitaren en synths voor een knappe sound zorgen) en ‘I Know Alone’ (fraai wit belicht ook met stroboscopen) die ze lieten horen, komen uit hun derde studioalbum ‘Women in Music Pt. III’ dat vorig jaar verscheen. Feilloos klonken die hoge noten in kopstem waar de elektrische gitaar van Danielle Haim ook lekker doorklonk op de voorgrond van de geluidsmix. ‘Thank you Glastonbury. We love you so much.’ klonk het. Onze liefde voor het festival en deze band is wederzijds.

(c) Anna Barclay

Na al het exuberante feestgedruis van Coldplay was de overgang naar Damon Albarn (die o.a. The Poison Tree van The Good, The Bad & The Queen, een ingekort On Melancholy Hill van Gorillaz, Out of Time en This Is a Low van Blur bracht) en Jorja Smith (die opende met Blue Lights, eindigde met Be Honest en als voorlaatste met ENNY Peng Black Girls liet horen) behoorlijk groot ook al mocht PJ Harvey live een mooie tekst brengen vanop Worthy Farm voor Albarn eraan kon beginnen. Ondanks de muzikale kwaliteiten van beide acts, wisten ze op de een of andere manier mijn aandacht toch niet de hele tijd te behouden. Misschien omdat ik dit te verstild voor een festivalact vind en liever zie in een intieme zaal of het late uur van de uitzending.

(c) Alex Lake

The Smile daarna bracht zo waar een lach op mijn gezicht. De band klonk in tegenstelling tot anderen in de vroege avond muzikaal zeer coherent. Hoewel nog niet helemaal gerodeerd, zo bleek de band geen vaste setlist gemaakt te hebben waardoor de pauzes tussen de nummers opvielen en er ook aan elkaar gevraagd werd welk nummer ze als volgende zouden spelen: ‘Ok what are we going to do now?’, was dit veruit een van de beste optredens van de avond die al extreem goed was.

Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner leverden namelijk een exquis concert af om duimen en vingers van te likken. Openen deden ze met Skirting On The Surface in een nieuw arrangement dat voor het eerst te horen was live sinds 2012. Daarna volgden er – logischerwijze – maar liefst 7 nummers waar de wereld voor het eerst kennis mee kon maken. En oh boy, wat klonk het goed. Correctie: subliem!

Kortom: de concert- en festivalwereld is een band rijker en wat voor één. The Smile refereert niet naar het gewone lachen maar naar de man die naar alles lacht. Het heeft dus iets donkers die lach. Dienstmededeling aan Herman Schueremans: boek die band en snel.

Conclusie: van alle live muziekstreams die we de afgelopen maanden gezien hebben, speelde die van Glastonbury Festival iedereen naar huis. Omdat het hier eindelijk mocht draaien om waar het in zo’n stream om hoort te draaien: om de muziek, om authenticiteit. Het festival bevestigde dus gewoon haar status als beste festival ter wereld.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Skirting On The Surface
2. The Smoke (live debuut)
3. You Will Never Work in Television Again (live debuut)
4. Opposites (live debuut)
5. Panavision (live debuut)
6. Just Eyes and Mouth (live debuut)
7. We Don't Know What Television Brings (live debuut)
8. Thin Thing (live debuut)

Deze live stream gemist? Geen probleem. Op zondag 23 mei 2021 kan je opnieuw kijken vanaf 15 u. of 20 u. CET. Alle info op de website van het festival.