Recensie The Conjuring: The Devil Made Me Do It ★★★★

And the winner is? The Conjuring: The Devil Made Me Do It. Dat is toch alvast wat Kinepolis vaststelde qua bezoekersvoorkeur op de eerste dag dat na een sluiting van maar liefst zeven maanden omwille van de coronapandemie, toen de bioscopen terug open mochten op 9 juni. De meeste bioscoopgangers blijken dus te kiezen voor deze horrorfilm die gebaseerd is op waargebeurde feiten. Wij zagen ‘m in IMAX – wat een héérlijke surround klank- en beeldervaring (weliswaar is de film enkel in 2D beschikbaar) levert dat op, wat we zo gemist hebben al die tijd – en vinden het een duivels goede film.  Moraal van het verhaal: liefde is niet onze zwakte maar net onze kracht. En vooral: we mogen onze obsessies niet doorgeven aan onze kinderen.

The Conjuring: The Devil Made Me Do It is gebaseerd op de rechtszaak van Arne Cheyenne Johnson, die ook wel The Devil Made Me Do It-zaak genoemd werd in 1981. Zijn advocaat pleitte in zijn verdediging dat ie bezeten was geweest door een demon toen ie zijn huisbaas en de baas van Arnes vriendin Debbie Glatzel die in een dierenpension werkt voor Alan Bono – in de film heet het personage dat Ronnie Gene Blevins neerzet Bruno Sauls - vermoordde. Hij zat daarvoor uiteindelijk 5 jaar gevangenisstraf uit.

Zijn verhaal luidt dat ie de demon heeft overgenomen van David Glatzel tijdens een van de lange duiveluitdrijvingsessies die de 11-jarige duidelijk uitgeput hebben. Niets bleek immers te helpen om die uit David te krijgen, wat ook in het boek The Devil in Connecticut van Gerald Brittle beschreven wordt. In de film hoopt David (Julian Hilliard) dat Arne (Ruairi O‘Connor) en zijn zus Debbie (Sarah Catherine Hook) een mooi koppel zullen vormen. Ze zal Arne alleszins bijstaan in de film, ook wanneer hij zich op haar richt of op het punt staat een (zelf)moord te begaan (in de gevangenis).

De prent die Michael Chaves regisseerde is lekker spannend, griezelig en het feit dat The Conjuring: The Devil Made Me Do It op waargebeurde feiten gebaseerd is, maakt het verhaal niet alleen bijzonder boeiend, het komt ook allemaal zeer plausibel over terwijl het horrorgenre ons toch niet zelden tijdens het kijken al na enkele minuten een ‘yeah right’- gevoel bezorgt. Niet zo dus bij deze film. Fijn ook om vast te stellen dat de prent wel wat losweekt bij de toeschouwers die halfweg niet zelden om hun angsten van zich te proberen af te praten, de zaken becommentariëren met hun cinemapartner.

Openen doet de film met de duiveluitdrijving van Davids demon. Bloed dat uit de douchekop spuit, krassen van vingernagels op de muur … zijn maar enkele huiveringwekkende zaken die we te zien krijgen. Geweldig is de flashback wanneer David voor het eerst bezeten geraakt door een waterbed. Zijn wij blij dat we niet zo’n exemplaar hebben, we zouden wellicht geen oog dichtdoen ‘s nachts. In deze film begint die immers een eigen leven te leiden en plots wanneer David stilligt een golfje te veroorzaken...

Wanneer de paranormale en tevens gelovige onderzoekers Ed en Lorraine Warren (Patrick Wilson en Vera Farmiga) Debbie vragen waar dat bed toen stond, stellen ze vast dat het geen vochtplek is op de vloer waar een tapijt over gelegd werd. Lorraine ontdekt onder de vloer een totem. Kortom: David is destijds vervloekt. Ze willen weten wie dat deed en waarom. Father Gordon (Steve Coulter) zegt hen echter al snel dat het waarom irrelevant is. Het doel is de wanhoop, de nectar de angst volgens hem. Het is dus zaak om te weten wie de vloek heeft uitgesproken en vooral waar diens altaar staat. Om de vloek te verbreken, moet het altaar namelijk kapot gemaakt worden voor het ritueel voltooid is.

De onderzoekers zien gelijkenissen met een andere zaak in Danvers waar Katie Lincoln net als Bruno Sauls 22 keer met een mes is neergestoken. Bij Katies vriendin Jessica die vermist is, vonden ze blijkbaar ook zo’n totem.

Lorraine probeert contact te maken om te ontdekken wat er met de twee meisjes is gebeurd in de hoop zo ook antwoorden te vinden rond de zaak van Arne. Ze ziet op den duur wat de occultiste (Eugenie Bondurant) doet en hoe ze Arne in haar macht houdt. Ze ziet de trap, de zwarte kaarsen, de cirkel, het pentagram … en ze hoort een trein die ’s nachts nog passeert. Maar ze zal pas later ontdekken dat de connectie die ze weet te maken in twee richtingen gaat. De Warrens komen dus meer te weten over de occultiste, maar zij van haar kant ook meer over hen zodat uiteindelijk het een koud kunstje is voor haar om die twee onderzoekers ook in haar macht te proberen krijgen.

Voor haar ritueel heeft de occultiste in totaal namelijk drie offers nodig: het kind (dat staat voor de zuiverheid), de minnaar (die staat voor de liefde), en tenslotte een gelovige (die staat voor het geloof). Naast die van Jessica, en David/Arne ligt er dus nog ergens een derde totem en heeft de occultiste naast Arne dus nog minstens één iemand anders in haar macht …

< Bert Hertogs >