Recensie The Misfits ★

Een film die maar niet op gang lijkt te komen, met oeverloze dialogen die totaal geen toegevoegde waarde hebben waardoor de prent uiteindelijk uitdraait in een goedkope avontuurlijke actiefilm, waar niet eens zo gek veel actie in te zien is dus. Dat Is The Misfits die Renny Harlin regisseerde met niemand minder dan Pierce Brosnan in de hoofdrol.

Brosnan speelt Richard Pace die erin slaagt om te ontsnappen uit een zeer sterk beveiligde gevangenis, een van diegene die gemaakt is door architect Schultz (Tim Roth). Pace wordt opgemerkt door drie moderne Robin Hoods: Violet (Jamie Chung), Ringo (Nick Cannon) en Wick (Mike Angelo).

In de openingsscène zien we Ringo aan het werk die kluizen opent in de bank en de inhoud ervan in zijn kluis steekt. Een half jaar later zegt ie zijn rekeningen op en neemt ie de inhoud van de kluis mee naar huis. Het geld verdeelt ie anoniem aan mensen die het kunnen gebruiken. Het credo van deze film: als je iets steelt, zorg er dan voor dat het om bezittingen gaat die achteraf niet aangegeven zullen worden (omdat het om zwart geld, crimineel geld bv. gaat). Wick blijkt van zijn kant al van jongs af aan erg handig met explosieven en Violet is dan weer zeer goed in man op man-gevechten met handen en voeten. Ze heeft overigens geen al te hoge dunk van mannen en slaat zo Paces aanvankelijke avances af.

Wat blijkt? In een van de zwaar beveiligde gevangenissen van Jazeristan (een fictieve staat in het Midden-Oosten) ligt een hoeveelheid goud. Dat zal gebruikt worden om terrorisme in de regio mee te financieren. Er is dus volgens The Misfits een link tussen Schultz die ook deze inrichting ontwierp, en het Moslimbroederschap. Vermits Pace internationaal gezocht wordt, is zijn enige kans om zich aan te sluiten bij de moderne Robin Hoods, The Misfits. Na veel – te veel, want het rekt nodeloos de film - aarzelen gaat ie in op het aanbod om het goud te stelen.

Het trio merkt dat het gebouw volledig zelfvoorzienend is met een eigen wasserij wat het moeilijk maakt om de kluis te lokaliseren en er binnen te geraken. Maar wanneer ze op een foto een bestelwagen merken voor wasgoed, kunnen ze niet anders dan concluderen dat in de ruimte waar zogezegd de wasserij is, in werkelijkheid de kluis zich bevindt.

Onder het mom van installateurs van ovens voor grootkeukens, schaffen ze zich toegang tot de inrichting. Ze spuiten iets in het eten van de gevangenen zodat die massaal moeten kotsen of met hevige diarree zitten (dat levert een van de goorste en wansmakelijkste scènes op van de ganse film: het gaat er gewoon los over), waardoor de helft van de gevangenen niet veel later afgevoerd moet worden naar het ziekenhuis.

Die chaos zullen Pace en co gebruiken om het goud in de kluis te stelen én voor een afleidingsmanoeuvre te zorgen. Bedoeling is om de buit, de waarde van die kilo’s goud die toebehoren tot Abu Hirawa die volgens de film de opvolger van Osama Bin Laden is, te schenken aan het goede doel. Pace zou dus geen percent opstrijken van de buit, wat tegen zijn gewoontes is. Wanneer echter blijkt dat zijn dochter Hope (Hermione Corfield) de opdrachtgeefster is, gaat ie toch overstag. Al vreest Hope die weet dat haar vader een gewiekste dief is (ze leerde van hem de kneepjes van het vak, o.a. van het zakkenrollen), dat hij misschien zelf de volledige buit zal opstrijken en met de noorderzon verdwijnen …

Net nu we het tweede deel (er komt overigens een derde) van de geweldige Netflixserie Lupin gezien hebben, komt The Misfits wel erg knullig over in zijn ‘vindingrijkheid’. Daarnaast hebben we ook een probleem dat de film mensen uit het Midden Oosten als naïef en dom afschildert. Tenslotte flirt een scène waarin we The Misfits gesluierd in lange gewaden en met kamelen zien in de woestijn, ook met stereotypering en culturele toe-eigening.

< Bert Hertogs >