Recensie Mijn vader is een saucisse ★★★1/2

Een fijne Vlaams-Duitse-Nederlandse feelgoodmovie. Dat is Mijn vader is een saucisse, het langspeelfilmdebuut van Anouk Fortunier. Anouk koos om het gelijknamige boek in het Frans van Agnès de Lestrade te verfilmen. Qua timing komt de film, de eerste Vlaamse na de lockdown die zeven maanden de cinema’s door corona gesloten hield, er op het juiste moment. De film gaat namelijk over zelfbewustzijn en -ontwikkeling. Dat je soms een tweede oerknal nodig hebt om jezelf te vinden en je daarbij best je kern kan volgen.

Daarnaast geeft de prent als positieve boodschap naar opgroeiende tieners mee dat het niet moeilijk is om je weg te vinden tussen een paar sterren en planeten. De film gaat verder over hoe je die twee hersenhelften van je kan samenhouden in je leven: de ene die ervoor zorgt dat je kan rekenen (ratio), de ander die ervoor zorgt dat je kan dromen (emo), en tussenin zit dat van vertelster Zoë: het reptielenbrein. De veertienjarige Savannah Vandendriessche die drie jaar geleden al een hoofdrol te pakken kreeg voor Rosie & Moussa, zet hier op indrukwekkende manier het jonge tienermeisje Zoë neer. Zij geeft als vertelster de film ook die leuke ‘het zal wel’-attitude mee die zo eigen is aan de huidige jonge generatie.

Savannah, die de dochter is van Charlotte Vanden Eynde, speelt en vertelt ontzettend ongedwongen met zo’n heerlijke naturel dat je bij het bekijken van haar spel nog sneller smelt dan je ijspralines op een tropische zomerdag. Met veel gevoel voor detail toont de film de blonde haartjes op haar benen waarvoor het nog te vroeg is om ze voor het eerst af te scheren, die eerste pukkeltjes op haar voorhoofd en als ze in zijaanzicht in beeld genomen wordt, zie je de speelsheid van haar wipneusje op het grote scherm. Met alle respect voor alle andere acteurs (er zitten een aantal grote namen tussen waaronder Frank Focketyn), maar Savannah speelt iedereen naar huis. Wat hebben we genoten om haar te zien genieten, want dat deed ze kennelijk op de set. Als een (bak)vis in het water zie je ze doen wat ze graag doet.

Mijn vader is een saucisse gaat ook over dat je niet op alle rampen voorbereid kan zijn en dat de band tussen vader en (jongste) dochter speciaal is. En verder focust die ook op anti-pestgedrag, theater spelen (‘doen alsof je niet doet alsof’ en ‘Een acteur die zijn rol invult met zijn creativiteit is altijd schoon’) en je dromen najagen. Irrationeel gedrag dus. Want wanneer Zoë’s vader beslist om een half jaar loopbaanonderbreking te nemen bij de bank waar hij zich heeft gespecialiseerd in slapend kapitaal, wil ie proberen om aan de bak te geraken als acteur. Als zeventienjarige stond ie namelijk als Romeo op de planken.  

Veronique (Hilde De Baerdemaeker), zijn vrouw, is zelden thuis. Ze vertegenwoordigt het pralinebedrijf van haar vader en is drie weken en een dag in China om er moeilijke onderhandelingen – haar vader ziet dat anders: ‘Ge verkoopt wel de beste pralinen te wereld. Hoe moeilijk kan dat zijn?’ - te voeren zodat deze ook op de Chinese markt, een belangrijke mogelijke nieuwe afzetmarkt, verkrijgbaar kunnen zijn. Vroeger experimenteerde ze zelf met handgemaakte pralines en smaken. Haar vader heeft de drang om te presteren en deals binnenhalen op de een of andere manier bij haar weten laten primeren. Na slopende onderhandelingen met China even vakantie nemen, dat zit er niet in voor Veronique want de kerstperiode staat voor de deur, en dus moet er meteen ook op de thuismarkt gefocust worden, vindt haar pa. Vakantie nemen, dat zal voor na kerst zijn, aldus haar vader wiens credo Zoë ondertussen vanbuiten kent: ‘Een maaltijd zonder pralinen is als een hemel zonder sterren’.

Zoë’s beide ouders voelen zich kortom wat geleefd, en hoewel de burn-out nog niet heeft toegeslagen bij hen, scheelt het niet veel of de kabeltjes in hun hoofd doorgebrand geraken. De Baerdemaeker speelt het soort vrouw dat je zo wil ontmoederen of ontechtgenoten en dat niet alleen omdat ze opmerkingen geeft als: ‘Papa wordt acteur. Haha, ik was er bijna mee weg.’

Een dappere held is Zoë‘s vader niet meteen en een keukenprins al evenmin: ‘Ge moet het zwart er wat afschrapen.’ Hij staat ook open voor het lichtere genre, en zelfs ook musical. Wat hem meteen het antwoord ‘Ge kunt helemaal niet zingen.’ oplevert tot ie a capella ‘Les prisons de Nantes’ inzet. Voor de liefhebbers van toneel: flarden van De vrek van Molière, Cyrano de Bergerac, Het Gezin van Paemel en Hamlet passeren onder andere. Over dat laatste stuk van Shakespeare stelt de dromerige Zoë, die heerlijk smachtend en nostalgisch in het begin van de film terugblikt naar haar kindertijd toen de maan voor haar zo groot was als een pannenkoek, dat zijn of niet zijn eigenlijk doen of niet doen zou moeten zijn. ‘Is het beter om niets te doen en je lot te ondergaan of ga je ervoor vechten?’ stelt Zoë.

En die saucisse in die titel Mijn vader is een saucisse dan? Dat is eigenlijk een volwaardige vleesvervanger. Wellicht bekt dat niet goed als (film)titel. Hoewel het toch een fraaie alliteratie is. Eén zin uit het script vat perfect het gevoel samen dat wij overhouden tijdens de aftiteling: ‘Amai Zoë (Savannah Vandendriessche), kei goed gedaan!’

< Bert Hertogs >

Mijn vader is een saucisse is nu beschikbaar op DVD