Recensie Minari ★★★★1/2

Eindelijk is het prachtige Minari te zien in de Belgische bioscopen. Voor wie het ondertussen mocht vergeten zijn, omdat de filmprijzen waarmee de prent van Lee Isaac Chung maanden geleden al bekroond werd, zetten we de belangrijkste even op een rijtje: een Oscar en BAFTA voor beste actrice in een bijrol: Youn Yuh-jung, meer dan terecht overigens omdat de vrouw in kwestie een prachtige boog met haar personage mag maken van niet zo geliefd bij David (‘Oma stinkt naar Korea.’, ‘Ze is geen echte oma.’, ‘Ze kan geen koekjes bakken.’, ‘Ze vloekt de ganse tijd.’ en ‘Ze draagt mannenonderbroeken.’) tot geliefd en gemist, een vrouw die het gezin van haar dochter Monica ook confronteert met hun keuze van enkele jaren geleden om te emigreren naar Amerika. Alan Kim won voor zijn rol als David de Critics‘ Choice Awards als beste jonge acteur. Heerlijk hoe universeel de rol is die hij speelt: het jongetje dat ’s nachts in zijn bed plast en ’s morgens dat – eigen aan de leeftijd – verdoezelt door zijn natte onderbroek te verstoppen en over de natte plek zijn dekbed te gooien. Het ondeugende jongetje blijkt angstig om dood te gaan (David heeft een zwak hart n.v.d.r.) wat een van de leukste dialogen oplevert tussen hem en Youn Yuh-jung als die zegt “Penis broken!” en hij haar ‘corrigeert’: “It‘s not called a penis, it‘s called a ding-dong!”

Het leven in Korea was er moeilijk voor Jacob en Monica en de bedoeling was dat ze hun Amerikaanse droom zouden waarmaken en elkaar redden. Maar uiteindelijk lijkt die – we zijn in de jaren ’80 - moeilijker te verwezenlijken dan ze dachten. Minari won een Golden Globe voor beste niet-Engelstalige film en zowel de juryprijs als publieksprijs op het jongste Sundance Festival. Geheel terecht omdat de film – soms ook subtiel – de verschillen tussen het leven en de waarden in Korea en Amerika toont. Wanneer oma Soonja – “Who cares what a little boy wears?” - blijft logeren vallen die des te harder op.

Jacob is zijn droom aan het achternahollen. Hij wil boer worden in Arkansas, heeft een lap grond en een huisje op wielen. Bedoeling is dat het gezin zelfvoorzienend zal zijn, weg van de buitenwereld. “Wat kan er verkeerd lopen?” denkt ie. Veel meer dan hij voor mogelijk zag alvast. Want het gezin is er nog maar net en er komt al een tornado op hen af. Dat is ook meteen een metafoor voor de storm waar zijn relatie door gaat. Immers, het een en ander verloopt niet volgens de afspraken die hij gemaakt heeft met Monica. Hij is met andere woorden alleen aan zichzelf aan het denken en – wat ze hem later ook verwijt – hij zet de boerderij en persoonlijk succes vinden – boven het gezinsgeluk.

Het land cultiveren wil hij op zijn Koreaanse manier doen, door op zoek te gaan naar de laagst gelegen plek en daar te graven. Maar na een tijd staan zijn groenten droog, en moet hij zijn les die hij aan David gaf “Betaal nooit voor iets dat je gratis kan krijgen” opzij schuiven, door water af te tappen van de drinkwatermaatschappij, wat het gezin geld kost. Na een tijd komt er geen water meer door de kraan van het gezin. Vermoed wordt dat de rekeningen onbetaald zijn. Wanneer hij het jaar erop opnieuw op zoek moet naar de beste plek om water te vinden, doet hij wel beroep op het lokale gebruik om een waterwichelaar in te schakelen.

Monica en Jacob werken daarnaast ook in een kippenkwekerij waar ze kuikens moeten selecteren. De mannetjes worden afgemaakt, de wijfjes omdat ze eieren leggen worden behouden. Ook dit kan je als een omgekeerde metafoor zien, in Zuid-Korea pleegden zwangere vrouwen immers van het midden van de jaren ’80 tot begin jaren ’90 abortus als bleek dat hun kind een meisje was. Jongens genoten de voorkeur omdat ze de familie een betere toekomst konden bieden. In Amerika is het andersom dus met de kuikens.

In Minari is het overigens het Oost-Aziatische kruid waar de titel van de film naar verwijst, die enigszins voorspelbaar, de toekomst zal moeten zien veilig te stellen. Het is Monica’s moeder die het kruid importeert en aan de oever van een beekje laat groeien. Vermits zij dat als nieuwkomer plant, kan je dat zien als een metafoor voor migratie. Maar ook in het dagelijks leven zie je het gezin veranderen. Oma zit in het begin op de vloer en eindigt op een stoel, terwijl het gezin van haar dochter terug meer de vloer opzoekt verderop de film.

Het maakt van Minari een prachtige prent over verdraagzaamheid en hoe twee culturen en gewoontes naar elkaar kunnen toegroeien en het beste uit elkaar weten te halen.

< Bert Hertogs >