Recensie The Croods: A New Age ★★1/2

Met The Croods: A New Age komt er een sequel in de zalen op de eerste die in 2013 uitkwam. Vraag ons niet hoe die was, we weten het gewoon niet om de heel eenvoudige reden dat we die nooit gezien hebben. Met een volledig wit blad papier trokken we dus naar de bioscoop maar eerst zochten we ons suf naar een belangrijk kleinood - ‘waar hebben we die 3D-bril weer gestoken?’- om de 3D-versie te kunnen bekijken.  The Croods: A New Age is ons – wellicht worden we met onze 41 lentes en recent een tweede Modernavaccin in onze bovenarm geprikt wellicht te oud voor dit soort tekenfilms - te druk, te hyper. De prent fokt dan ook kinderen op wat achter ons constant ‘shht’- geluidjes opleverde van andere toeschouwers. Neen, dat aspect van de bioscoop hebben we de afgelopen zeven maand nu eens niet gemist.

Het vermoeiende aan The Croods: A New Age is naast het feit dat ie voorspelbaar is en in herhaling valt (die elvendertigste keer ‘True’ van Spandau Ballet laten horen als muzikale grap had echt niet gehoeven, omdat de joke dan al gewoon uitgemolken is) dat het te hard zijn best doet om te scoren bij het publiek. En de ironie is dan ook dat het dan ook niet doet.

The Croods: A New Age gaat vanuit de bril van ouders bekeken over de speciale band tussen vader (Grug, stem van Nicolas Cage) en dochter (Eep, ingesproken door Emma Stone) en de moeite die de vader heeft om zijn dochter uit handen te geven aan de man van haar dromen: Guy (Ryan Reynolds). Wanneer zij na lange tijd zwerven in een oase terecht komen van de Bettermansen, voelen die laatsten zich ook beter. Ieder heeft zijn kamer, terwijl The Croods steeds samen in hun roedel blijven, ze zijn dus minder individualistisch maar ook fysieker (lees: ze gaan al snel met hun handen de confrontatie aan) terwijl de Bettermansen passief-agressief gedrag vertonen tot zelfs ronduit hun vooroordelen tonen, bijvoorbeeld in Phils welkomzin in bewust slecht Engels:  “We. Happy. Meet. You.” terwijl The Croods dezelfde moedertaal hebben.

Zij willen Guy bij hen houden zodat ie met hun dochter Dawn (Kelly Marie Tran) die zo beschermd opgevoed is dat ze geen enkel litteken heeft, samen zal gaan leven. Maar de anderen van de roedel willen ze zo snel mogelijk weg. Phil vindt een gelijkgestemde ziel bij Grug in zijn man cave. Die wil immers niet dat zijn dochter met Guy een relatie blijft hebben en Phil van zijn kant wil net dat zijn dochter dat wel heeft. En Hope? Die probeert ‘subtiel’ duidelijk te maken aan Grugs vrouw Ugga dat het tijd is om te vertrekken door haar een voedselmandje te bezorgen voor onderweg … Thunk Crood vertoont dan weer het klassieke passieve gedrag van kinderen die gekluisterd zijn aan hun scherm (hier een raam dat toont wat er buiten gebeurt). Het geeft ouders het belang mee van schermtijd.

Hope Betterman (stem van Leslie Mann) is qua uiterlijk niet meer of niet minder dan een kruising van Yasmine uit Aladdin en Elsa uit Frozen op leeftijd. Zinnen als ‘Get your head in the game’ verwijzen dan weer naar High School Musical. Verder zien we een referentie naar David Bowies bliksemschicht naar het einde toe. Een kopstootaap doet dan weer denken aan Rafiki van The Lion King, maar dan zijn tegenovergestelde, een woest en gevaarlijk dier…

Uiteindelijk gaat The Croods: A New Age over de zoektocht naar morgen. Een morgen voor Guy en Eep die niet zo zeer in het vinden van een locatie ligt om zich te settelen maar in het vinden van elkaar. Voor Eep en Hope om respectievelijk uit hun grot – als je wil kan je daar een knipoog naar de lockdown tijdens corona in zien – en omheinde oase te komen. Voor de ouders om in te zien dat ze hun opgegroeide kinderen moeten durven loslaten, voor de kopstootapen om niet langer bang te zijn en naar de pijpen te dansen van een grote aap die bananen als offer eist (volwassenen zien daar ongetwijfeld een link naar de secularisering van de maatschappij in). En last but not least zijn er nog boa en riem die gemaakt zijn om met elkaar verstrengeld te geraken …

< Bert Hertogs >