Recensie Black Widow ★★★1/2

Fase Vier van de Marvel Cinematic Universe is begonnen met Black Widow. Fans van Marvel kunnen zich alvast in de handen wrijven. Alleen al dit jaar staan er naast deze release nog drie Marveltitels op het programma in de bioscoop: Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings volgt in september, Eternals in november en Spider-Man: No Way Home in december. In 2022 volgen Doctor Strange in the Multiverse of Madness, Thor: Love and Thunder, Black Panther: Wakanda Forever: waar zeer sterk naar uitgekeken wordt, niet alleen om de vraag beantwoord te krijgen wat Marvel gaat doen na de dood van acteur Chadwick Boseman die het hoofdpersonage speelde, en The Marvels. Daarna zijn in deze fase nog Ant-Man and the Wasp: Quantumania, Guardians of the Galaxy Vol. 3, Fantastic Four en Blade te zien. Black Widow is een degelijke film die bij momenten meer wegheeft van een James Bondfilm dan een superheldenfilm. Maar laat een ding duidelijk zijn: deze komt absoluut het best tot zijn recht in de cinema.

In Black Widow zien we hoe Natasha Romanoff (Scarlett Johansson, de kinderversie wordt gespeeld door Ever Anderson) opgegroeid is met haar ‘zus’ Yelena Belova (Florence Pugh, wiens kinderversie Violet McGraw neerzet). Met hun tweeën vormden ze de nepkinderen van Melina Vostokoff (Rachel Weisz) en Alexei Shostakov/Red Guardian (David Harbour). Al bij de start moet het gezin op de vlucht slagen, wordt Melina beschoten en moet een van haar kinderen de stuurknuppel overnemen om het vliegtuig in de lucht te krijgen. Het is al meteen een sterke en spannende achtervolgingsscène waarin Alexei moet proberen de weg vrij te maken.

Jaren later zijn de vier uit elkaar. Natasha en Yelena zijn in handen gekomen van Dreykov (Ray Winstone) die ‘natuurlijke bronnen aanboort waar er te veel van zijn op straat: vrouwen’ om zij die geen gezin hebben, dakloos zijn, op straat leven enz. in te zetten als zijn leger. Hij indoctrineert en controleert hen via een chip. Zo worden het zijn Widows. Natasha is uit zijn macht kunnen ontsnappen. Yelena heeft zichzelf kunnen bevrijden en haar zus de ampullen bezorgd die ervoor kunnen zorgen dat die Widows terug vrij kunnen zijn en eigen beslissingen maken. Dreykov is dus niet dood hoewel Natasha dat wel dacht naar aanleiding van haar laatste confrontatie met hem. Sterker nog, de collateral damage die ze dacht veroorzaakt te hebben, door zijn dochter Antonia (jonge versie neergezet door Ryan Kiera Armstrong, volwassen versie door Olga Kurylenko) te vermoorden, heeft niet helemaal plaatsgevonden. Ze leeft nog. Black Widow heeft dus nog werk af te maken terwijl ze tegenover een leger vrouwen, aangevoerd door een opper patriarch, staat dat wraak wil nemen op haar.

Black Widow is dus eerst en vooral een film die gaat over feminisme, over letterlijk het patriarchaat omver willen werpen. Daarnaast gaat die ook over ‘familiebanden’ van kunstmatig/nieuw samengestelde gezinnen waar zelfs niemand bloedverwant met elkaar is. Verder is er nog de Oost-West tegenstelling en wordt er deze keer niet gelachen met het uiterlijk van een vrouw, maar wel van een man: Alexei is behoorlijk aangekomen tijdens zijn gevangenschap en heeft alle moeite om zich te hijsen in zijn pak van de Red Guardian.

Heerlijk is wederom de zelfrelativerende humor in deze Marvelfilm. Zo is ‘American Pie’ van Don McLean hét nummer uit de jeugd van Yelena dat de rode draad in zekere zin ook vormt van deze film. Ze herinnert het zich nog toen het vaak in de wagen op een audiocassette afgespeeld werd. Vooral de zin ‘This will be the day that I die’ is bijzonder ironisch om horen in het begin van de film. Yelena zal ook vaak bezig zijn met de dood. Ze denkt luidop in welke omstandigheden het wél of niet cool zou zijn om te sterven. Helemaal dolletjes wordt het wanneer ze Natasha als Marvel superheldin posegedrag verwijt, dat ze zelf later in de film gewoon fijntjes kopieert wanneer ze naar beneden springt. Ook het man-vrouwthema komt hier aan bod en er wordt heerlijk mee gespeeld. Johansson krijgt bijvoorbeeld het lijntje: ‘Je bent altijd al een goede vriend geweest’ waarop O-T Fagbenle als Rick Mason droog antwoordt alsof ie niet meer dan dat verwacht of gehoopt had: ‘Dat is wat elke man wil horen’.

Wij zagen in Kinepolis Antwerpen de 4DX-versie en daar was duidelijk en terecht zeer veel interesse voor. De achtervolgingsscènes met de moto, auto, en het vliegtuig zijn absoluut de moeite. En ook de scène waarin Natasha opnieuw kennis maakt met Antonia is op zijn zachtst gezegd heftig. Maar vooral de finale, met onder andere een helikopter die stuurloos wordt, zorgt voor dolle pret in de bewegende stoeltjes. Een van de eerste effecten in 4DX is overigens de zoete geur van bloemen die we te ruiken krijgen wanneer we bomen zien in een van de beginscènes. Na de aftiteling volgt een post credit scène in 2D (de rest van de 4DX-versie is in 3D) en zal dat geureffect wegblijven. Daar is dan ook een zeer goede reden voor …

< Bert Hertogs >