Recensie Les Truttes ★★★★

Oh My God boys and girls, Les Truttes bestaat een kwarteeuw. Dat je niet naar pakweg Llorret de Mar moet gaan om je te amuseren tijdens een stevig feestje bewezen Gerrit De Cock en co andermaal. Geen betere plek dan dé studentenstad bij uitstek: Leuven om hun jongste tour naar aanleiding van die verjaardag in première te laten gaan. En of het een feestje was!

Wat de band zo heerlijk maakt, is niet alleen het gevoel voor theatraliteit maar ook het feit dat ze eigenlijk het ganse concertwereldje in hun hemd zetten. Ja, Les Truttes is een coverband. Maar de groep is ook de luis in de pels, die niet verlegen is om de grootse gebaren van veel artiesten en groepen nog nét dat ietsje groter te maken tot lachwekkende proporties die neigen naar het parodiëren ervan. Uiteraard komt er geen muziek uit de keytar of de oversized panfluit tijdens deze show, dat is allemaal pose en Les Truttes legt het er ook vingerdik op. Mister Stereo Steve, da’s de echte man die de geluidjes dan uit zijn synths tovert.

Van alle bands op onze planeet is Les Truttes echter ook het eerlijkst: ‘You’re the best audience in years. You’re the best audience we’ve ever seen. We’ve travelled the world for 25 years. We’ve been there. It’s all the same after a while.’ klinkt het al bijzonder vroeg uit de mond van frontman Mister S.L.Y. die er al van den beginne bij is.

Alsof Les Truttes het wist dat 11 jaar geleden Prince op een boogscheut van Leuven op een andere wei stond te spelen, openden ze met ‘Let’s go crazy’ van Prince. Met ‘1999’, dat na ‘New Sensation’ van INXS kwam, zou ie trouwens niet veel later nog eens eer aangedaan worden.

Dirk Stoops had via een best of-dj set alvast het publiek helemaal in de stemming gebracht tijdens het voorprogramma. S.L.Y. kreeg het publiek dan ook moeiteloos op zijn hand. Alleen bleek de zanger in Leuven niet al te best bij stem. Het stukje ‘Let it go’ uit Frozen dat ie voor zijn rekening nam, was ronduit onder de toon, en ook bij ‘Born Slippy’ van Underworld ging ie vocaal onderuit. Miss Kitty K zong hem dus gewoon helemaal naar huis waardoor wij S.LY.’s bindtekst ‘Sometimes I wish there were only girls in the world’ alleen maar konden bijtreden nadat Kitty K een fenomenale versie neerzette van Rihanna’s ‘Only girl’ en dat reeg aan Galantis’ ‘Runaway (U & I)’ dat met de wat ironische riffs van ‘That’ don’t impress me much’ afgesloten werd.

Dat ze erg goed bij stem was, bleek al bij haar opener ‘This is me’ uit The Greatest Showman. Moeiteloos haalde ze die hoge eindnoot. De muzikanten mochten dan wel naar het tegenovergestelde alluderen door even te refereren naar een van Shania Twains grootste hits, wij waren samen met het publiek wel degelijk danig onder de indruk van Kitty K’s live zang. Het leek wel alsof ze aan een casting met publiek deelnam om ein-de-lijk die hoofdrol in een grote Vlaamse beltingmusical van het type Frozen, Wicked, Tina (haar ‘River deep, mountain high’ was weer-ga-loos), Dans der Vampieren (zo’n fenomenaal ‘Total eclipse of the heart’ als in Leuven hoorden we nooit eerder!) of Bat out of Hell binnen te slepen. We zouden ze prompt meteen een gouden ticket geven voor de finale.

Heel wat musicalsongs staken dan ook in dit concert, die Kitty K, voornamelijk voor haar rekening nam. Ook op het einde sloeg ze iedereen met verstomming wanneer ze een kort fragment uit ‘Never enough’ opnieuw uit The Greatest Showman bracht na een stevig meegezwaaid en -gezongen ‘What’s up’ van 4 Non Blondes. Ook haar versie van ‘Let it go’ uit Frozen was er eentje om door een ringetje te halen. De song werd overigens net als Celine Dions ‘My heart will go on’ stevig meegezongen door het publiek. Ballads een inkakmoment tijdens een party? Niet zo bij Les Truttes dus!

De lichtgevende elektrische gitaar van S.L.Y. kreeg danige concurrentie met Kitty K’s lichtgevende keytar. Uit die toetsen kwamen onder andere de gekende riffs van ‘Jump’ van Van Halen en ‘The Final Countdown’ van Europe terwijl S.L.Y. antwoordde met ‘I was made for loving you’ van KISS in deze muzikale battle.  Ook volgde in die medley ‘Born in the USA’ van Bruce Springsteen: ‘For everyone who is born’. Kijk dit soort absurde humor in de bindteksten, daar houden wij ontzettend van.

‘Ace of spades’ van Motörhead en de bastonen van ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes die Ph. Morris uit zijn snaarinstrument plukte, kondigden een opvallend en interessant arrangement aan. Kitty K bracht namelijk aanvankelijk ‘I’m still standing’ van Elton John lekker theatraal enkel begeleid door de synths als een ballad. Opvallend genoeg werkte het nummer minder toen Les Truttes naar het originele ritme ging en nagenoeg de singleversie speelde zoals iedereen die kent. Het was overigens niet het enige nummer dat niet de verwachte publieksreactie opleverde. Ook ‘Blinding Lights’ van The Weeknd deed het niet, wellicht heeft het gewoon te veel exposure gehad op radio en tv dat mensen het wat beu zijn geworden. ‘Take on me’ van A-Ha werd de goedgekozen redder van dienst. Dat nummer is gewoon net als ‘Footloose’ onverslijtbaar.

En Gerrit De Cock? Die zong degelijk ‘Can you feel the love tonight’ uit The Lion King wanneer ie even weg van zijn drums naar voor kwam. ‘Disaster’s in the air’ zong ie zoals het in de songtekst staat. Maar dat sloeg alvast niet op deze meer dan degelijke première van de jongste Les Truttes show. Zeker, sommige songs mogen vervangen, het ritme en de spanningsboog (te lange pauzes tussen medleys, vooral in het begin) van deze Oh My God-show mocht wat strakker en S.L.Y.’s zang mocht minstens twee keer evenwichtiger zijn. Maar dat neemt niet weg dat we een bevrijdende avond hebben beleefd. En ook het publiek dat laaiend enthousiast reageerde, wou duidelijk meer en kreeg dat ook met o.a. ‘Harder, Better, Faster, Stronger’ en ‘Around the world’, een fraaie ode aan Daft Punk, het Franse house- en electroduo dat dit jaar de robothelmen aan de haak hing.

< Bert Hertogs >