Recensie Old ★★

Er is nauwelijks wat spannend laat staan angstaanjagends aan Old dat M. Night Shyamalan regisseerde. Tenzij je natuurlijk een blonde babe bent die graag op een strand ligt en een stiekeme strijd levert door calciumpillen te slikken om je rug recht te houden. Dan is een film die je met de neus op de feiten drukt dat je het gevecht tegen ouder worden sowieso verliest, behoorlijk confronterend. Old gaat dus over de verschillende levensstadia die we allemaal doorlopen. Niks wereldschokkends dus. En dat we met het ouder worden ofwel milder ofwel net veel gevaarlijker, lees: radicaler worden omdat oud worden ook wat met je brein kan doen. Iets voor het einde gaat de film de horrortoer even op. Maar meer dan wat stuiptrekkingen levert dat niet op.

In Old gaat het gezin van Guy (Gael García Bernal) en Prisca (Vicky Krieps) met de kinderen Trent (Alex Wolff en Emun Elliott) en Maddox (Thomasin McKenzie en Embeth Davidtz) voor de laatste keer samen op vakantie. Het koppel staat namelijk op scheiden. Daarnaast is er ook – ‘een irrelevante pathologie’ in de vorm van een tumor vastgesteld bij Prisca.

Geboekt hebben ze die driedaagse vakantie via internet. Een aanbieding die plots uit het niets leek te verschijnen. Wanneer ze aankomen in hotel Anamika wordt hen meteen een drankje aangeboden op basis van hun voorkeuren en in het welkomstwoord klinkt het dat ze beland zijn in ‘Our version of paradise’. Guy ontdekt in de brochure die op de kamer ligt dat het farmaceutische bedrijf Warren & Warren aandelen heeft in het hotel. Hij vindt dat opmerkelijk net als de passage dat kinderen op het strand niet toegelaten zijn.

Het gezin krijgt het exclusieve aanbod om rustig te kunnen genieten op een privéstrand. Maar zo privé is het niet want ook een ander koppel trekt ernaar. Wat ze al meteen vreemd vinden, is dat ze zo veel eten meekrijgen. Veel meer dan je zou nodig denken te hebben voor een dag tot vijf uur ’s avonds. Op het strand blijkt nog iemand aanwezig die er al langer zit. Het is Mid-Sized Sedan (Aaron Pierre) die niet doet alsof zijn neus bloedt, zijn neus bloedt gewoon de ganse tijd (een klassieker in het horrorgenre overigens) omdat ie kampt met bloedstollingsproblemen.

De man wordt al snel verdacht (al dan niet omwille van racistische overtuigingen) wanneer een lijk aanspoelt en hij haar gekend blijkt te hebben. Niet veel later sterft Agnes (Kathleen Chalfant) nadat die druk op haar borst voelt. Zij is de moeder van de overgestresseerde Charles, die chirurg is. Wellicht heeft dat te maken met de shock door het aangespoelde lijk, denken ze. Maar Guy heeft zijn twijfels. Hij is statisticus en schat beroepshalve de risico’s in voor een verzekeraar. Twee lijken op een strand, dat is statistisch onmogelijk, vindt hij. Ondertussen blijkt Trent last te hebben van zijn zwembroek die steeds strakker wordt…

Het gezelschap heeft het op dat moment niet door, de psychologe Patricia (Nikki Amuka-Bird), die last heeft van epilepsieaanvallen, denkt dat ze allemaal in een of andere groepspsychose zijn aanbeland, terwijl een ander oppert dat het misschien een soort virus is, maar na verloop van tijd begint het bij hen te dagen dat ze allemaal (en dus niet alleen de kinderen) aan het verouderen zijn. Elk half uur worden ze namelijk een jaar ouder. Maar aan niet iedereen is het te zien dat ze 50 jaar ouder worden op een dag op het strand. ‘Ze zouden zwart willen zijn.’ zegt Patricia droogjes aan Mid-Sized Sedan, verwijzend naar de discriminatie die ze anders ondergaan, en de voordelen die van kleur zijn hen nu wel biedt. De eerstvolgende die sterft is de hond.

Vervolgens is het maar een kwestie van tijd voor de tijd die voor iedereen beperkt is, gekomen lijkt te zijn. Eraan ontsnappen lijkt niet te kunnen via het water of door de rots terug van waar ze gekomen zijn omdat het een intense druk zet op hun hersenen waardoor ze flauwvallen wat zowel Guy, Mid-Sized Sedan als Jarin (Ken Leung), de echtgenoot van Patricia die verpleger is, ondervinden. Chrystal (Abbey Lee) moet normaal calcium slikken voor haar rug maar zal dat dus niet kunnen op het strand. Haar man Charles (Rufus Sewell) wordt een gevaarlijke psychopaat (al dan niet omdat ie lijdt aan dementie, zo vraagt ie zich constant af hoe de film heet waar Marlon Brando en Jack Nicholson in spelen) die zich van alles in zijn kop steekt en waanideeën krijgt met het ouder worden. Kara (Eliza Scanlen) zal bevallen van een baby die ze met Trent gemaakt heeft niet wetende dat ze al na de eerste keer zwanger kon worden. Prisca verliest haar gehoor langs een kant en haar man Guy zijn zicht. Het is met het ouder worden, en dat is het louterende aan Old, dat het koppel inziet dat hun relatieproblemen wel degelijk te overwinnen waren. De boog die je die twee ziet maken (in het begin op het strand vraagt Prisca haar man welk boek ze al die tijd al aan het lezen is, een vraag waar ie niet kan op antwoorden, of dat met vergeetachtigheid te maken heeft door het ouder worden dan wel omdat ze uit elkaar gegroeid zijn en hij weinig interesse in haar toont is niet meteen duidelijk, maar wij menen dat het eerder het laatste is) ondanks de fysieke problemen die ze ondervinden, is mooi. ‘We hadden ruzie om iets maar ik kan het me niet meer herinneren om wat het ging. Waarom wilden we weg van het strand? Het is zo mooi? Ik vergat het woord. Maar het ging over mijn gevoelens voor jou’ zegt Guy tegen zijn vrouw die tot het laatst met zijn vrouw zijn gezin zal blijven beschermen: ‘I’m sorry you’re on this beach but this is my family’.  Een van de kinderen vindt een dagboek van een voormalige bezoeker van het strand. Daarnaast hebben ze de indruk dat ze de ganse tijd in de gaten gehouden worden en gefilmd. Guy stelt dat er een uitweg moet zijn, dat is een wiskundige zekerheid. Maar is die er wel, en wie is er nog fit genoeg om dat eventueel te ontdekken?

Old, een bewerking van het stripverhaal ‘Sandcastle’ uit 2010 van Pierre Oscar Lévy en tekenaar Frederik Peeters, bezit dus best wel de ingrediënten om een intrigerende film te zijn. Maar helaas speelt de cast zo afstandelijk en krijgen de personages nauwelijks psychologische body mee dat je, net als bij horrorfilms je niets aantrekt als kijker van wat er met ze gebeurd. Het verklaart wellicht waarom we deze prent helemaal niet spannend, laat staan huiverachtig vinden hoewel het concept op zich wel goed is. Hier zat kortom meer in.

< Bert Hertogs >