Recensie Brain Freeze ★★

Een mengeling tussen hypnose, theater en film, dat brengt Tim Oelbrandt volgens de promotekst met zijn voorstelling Brain Freeze. Eigenlijk is het gewoon een illusionist die we aan het werk zien die weliswaar – eigen aan het genre – erg goed is om geruggensteund door het immer fantastische duo Nelle en Dienne Bogaerts van Lili Grace een donkere mysterieuze sfeer op te roepen. Zijn stelling: dat ie – weliswaar steeds in een ander lichaam – zal verder leven, althans zijn brein en zijn hart. De man doet beroep op de overtuiging van cryonisten, dat zijn mensen die ervoor kiezen als ze klinisch dood zijn, om zich te laten invriezen zodat hun weefsel onbeperkt houdbaar blijft. Zij hopen dat op een dag de medische wereld op het punt zal komen om deze lichamen opnieuw tot leven te wekken.

Lili Grace voorziet de voorstelling van extra donkerte via cello, synths en elektronica. Een van de weinige gezongen nummers, horen we in een ronduit prachtige versie door het duo: Forever Young van Alphaville. Alleen strookt die song niet meteen met de filosofie van de illusionist. Die stelt dat ie 300 jaar zal worden en ouder, steeds in een ander lichaam zal zitten en zo – in tegenstelling tot de kloontechniek – constant zal blijven evolueren, bijleren wat het grote verschil is met een harde schijf wiens geheugen en verleden vastligt (terwijl dat van een mens steeds verandert). Sterker nog, hij stelt dat hij de oneindigheid van de pi-reeks ooit zal kunnen kloppen. Voorbij de oneindigheid willen gaan, dan verlaat je uiteraard de wetenschap, de zuivere wiskunde en kom je in een ander universum terecht, dat van de illusie.

Zeker, en dat moet je illusionisten nageven als Tim, hij slaagt erin om verschillende zaken – mede door de gekozen vorm: een videoblog – in een ‘wetenschappelijk’ jasje te steken. Dat het leven van een eendagsvlieg al verlengd is kunnen worden tot anderhalve dag, en dat je door een morioworm te eten je leven kan verlengen met twee dagen, klinkt het onder andere. In zo’n worm zitten alle bestanddelen die je lichaam nodig heeft, verzekert ie wanneer ie het voedsel van de toekomst aanprijst.

Uit het publiek wordt een vrijwilliger gekozen waarmee ie een voelspelletje doet. Hij streelt een latex hand of blaast erin, terwijl de vrouw in kwestie die wegkijkt en niet weet wat er gebeurt stelt dat ze dat voelt terwijl er met haar hand eigenlijk niets gebeurt. Met andere woorden ze beeldt zich iets in. Ook als ze een bokaal met snoep in te zien krijgt maar in realiteit zit te graaien in een met zo’n wormen in of meent een koffielepel die haar getoond wordt te voelen, terwijl het in werkelijkheid een soeplepel is in haar bakje. Dit is eigenlijk gewoon een voorbeeld van aanname door iemand van datgene wat gesuggereerd wordt.

Veel lastiger wordt het voor Tim wanneer ie met cijfers en getallen aan de slag gaat. De leeftijd (32) van de man die hij uit het publiek gehaald heeft, raadt ie door in 16 vakjes enkele cijfers te zetten die zowel horizontaal, verticaal, diagonaal, de hoeken opgeteld, als in setjes van 4 steeds die 32 oplevert. Wat is de kans dat je leeftijd maal je schoenmaat maal je pincode maal je leeftijd toen je voor het eerst iemand kuste, waarbij je achter het eerste cijfer van deze vermenigvuldiging een komma zet precies het begin krijgt van het getal pi? Inderdaad, statistisch gezien is die kans zeer klein. Wanneer wij dit uitvoeren komen we er helemaal niet. De kans is dus niet onbestaande dat de illusionist hier ingegrepen heeft. Immers, de kandidaat moest de berekening maken op Tims rekenmachine (zo’n oud ding dat nog zelden gebruikt wordt met toetsen n.v.d.r.). Wanneer ie het resultaat te zien kreeg, stelde hij dat de toeschouwer nog niet op het =-teken had gedrukt. Tja, dan is het een kleintje om op een andere toets te drukken die een vooraf bewaard getal toont... Wanneer hij daarna stelt dat ie tot 10.000 cijfers na de komma het getal pi kent en daarover getest wil worden via een boekje dat het getal over verschillende pagina’s toont, gaat ie echter wel meermaals in de fout. Nochtans is de kans bij elk getal dat ie het juist heeft statistisch 1 op 10, veel groter dus dan dat de rekensom zoals eerder gesteld precies het getal pi zou vormen. Wanneer hij daarna zegt dat hij weet op welke pagina en welke lijn van het boek de dag en de maand van de kandidaat zijn geboortedatum staat, zit hij er ook naast. ‘08’ staat er, en niet ’18’.

Iemand anders mag dan weer boven een tafel liggend zweven (wie goed ziet, merkt dat de persoon in kwestie gewoon getild wordt via een uitschuifbaar systeem dat zich voordoet als een van de bruine banden achteraan waarmee hij zou vastgebonden worden n.v.d.r.). En de laatste act is een klassieke verwissel-act, waarbij tijd gewonnen wordt bij het dichtdoen van het zwarte doek en de video om dit uit te voeren.

Kortom: Brain Freeze is ons wat te doorzichtig, maar de meeste toeschouwers – die wellicht goedgelovig zijn of veel vatbaarder voor dit soort illusie – bleek wel onder de indruk van dit donkere magische spektakel. Wij vroegen ons achteraf vooral af hoe het komt dat het alweer een tijdje geleden is dat we nog een brain freeze / ice cream headache hebben meegemaakt tijdens het likken van een ijsje. Misschien dat deze kwakkelzomer daarmee te maken heeft?

< Bert Hertogs >