Recensie First Cow ★★

In Florida en New York won First Cow, de dramafilm die Kelly Reichardt regisseerde, een prijs voor beste film. Vreemd is dat want de prent naar Jonathan Raymonds boek The Half Life kent wel een ontzettend lange expositie (van een uur). Pas dan wordt het narratief dat westerningrediënten bezit drie kwartier uitermate boeiend om naar het einde toe ons weer wat te beginnen vervelen door het trage verteltempo.

We zijn in 1820 wanneer ‘Cookie’, Otis Figowitz (John Magaro) als kok alle moeite van de wereld ondervindt om eten te vinden voor de pelsjagers waarmee hij op stap is. Hij ontmoet de Chinese immigrant King-Lu (Orion Lee). Die is op de vlucht. Hij wordt namelijk gezocht omdat hij een Rus vermoord heeft. Later ontmoeten ze elkaar opnieuw in de hut van Lu. Cookie vertelt hem over zijn droom om een bakkerij of een hotel te openen in San Francisco.

Een rijke Engelsman, de Chief Factor (Toby Jones), die over het enige echte huis van de nederzetting beschikt waar ze vertoeven, heeft een koe (rol voor Evie) laten overkomen. Eigenlijk zouden het er drie (ook een stier en een kalf) moeten geweest zijn, maar deze is de enige die de tocht overleefd heeft. Dit verklaart de titel van de film: First Cow. De Chief Factor houdt van een vers wolkje melk in zijn thee vandaar dat de koe uit Engeland moest overkomen.

Cookie komt zo op het idee om met die melk cakejes te maken. Samen met King-Lu gaat ie ’s nachts clandestien de koe melken. Wanneer ze genieten van de lekkernijen ontstaat het idee om er te verkopen. Ze veranderen echter hun plan. Cookie vermoedt dat de bevolking heel zoete zaken zal weten appreciëren. De volgende dag maken ze een aantal oliebollen met een laagje honing over. De laatste wordt aan de meest biedende verkocht.

Het nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje, de prijs wordt gezet en de rij wachtenden wordt steeds langer. Maar als de vraag stijgt, betekent dat ook dat er meer gemolken moet worden. De Chief Factor komt een oliebol proeven, is danig onder de indruk en vraagt ‘Cookie’ om op zaterdag een clafoutis te bakken met bosbessen zodat hij indruk kan maken op zijn gasten. Dat er maar een koe is, de zijne, in de nederzetting en waar Cookie dan de melk vandaan zou gehaald kunnen hebben voor het gebak, daar staat ie tot dan kennelijk niet bij stil. Wel vindt ie het vreemd dat zijn koe zo weinig melk produceert waardoor Cookie en King-Lu beseffen dat ze met vuur aan het spelen zijn. De man stelt zijn koe aan zijn gasten voor. De koe herkent ‘Cookie’ en knuffelt hem. Maar zelfs dat doet nog geen belletje bij de Engelsman rinkelen.

Tot de kat van de Chief Factor nog aan de restjes van het gebak likt ’s avonds en het huis uit geraakt. De bediende van de man gaat naar de kat op zoek die in de buurt zit van King-Lu die op uitkijk zit in de boom waar de twee mannen ook al hun geld verstoppen bij gebrek aan een bank in de nederzetting. Hij valt uit de boom waardoor het duo betrapt wordt en op de vlucht moet slaan. Hun hut laten ze achter die doorzocht wordt en deels vernield. In hun vlucht hebben ze het geld niet kunnen meenemen, dus moeten ze zich opnieuw in de buurt van de woning van de Chief Factor begeven. En de koe? Die krijgt een omheining rond zich.

First Cow is eigenlijk een grote metafoor over winstbejag op de kap van een ander, economische principes als vraag en aanbod en prijsbepaling (door schaarste), kapitalisme, diefstal, veranderende mode die impact op jagers heeft en het broze evenwicht met beperkte natuurlijke bronnen die door de mens uitgebuit worden. De film geeft mee dat hebzucht (ten koste van een ander) niet onbestraft blijft. Kortom: die grap blijft overeind. Wat hebben een bakker en een bedelaar gemeen? Op het einde hebben ze allebei enkel kruimels over.

< Bert Hertogs >