Recensie Arsenal ★★★★

Soms heeft een band gewoon een stortbui nodig bij het begin van een festivalset om er een magistraal optreden van te maken. Ook bij Arsenal op Leuven Air was het niet anders. Bij zo’n openluchtoptredens in barre weersomstandigheden stel je immers vast dat een groep of artiest standaard een tandje bij steekt, de bindteksten tot een minimum herleidt en dus sowieso een ontzettend strakke set neerzet. Arsenal deed het allemaal én spreidde de hits mooi over de ganse show zodat die nagenoeg perfect werd. En toch haalt dit subliem concert niet het maximum aantal sterren horen we u luidop denken. Inderdaad. De zwakte blijft John Roan, de zanger van de groep, die live onder andere ‘Bend in the river’ zo vals als een kat zong. Ook in andere nummers waar zijn backings zijn live zang onvoldoende camoufleren, ging hij hier en daar de mist in. Gelukkig lijkt zijn rol als zanger, zeker met een guest als Felix Machtelinckx, de zanger van Tin Fingers die ‘Wanderer’  (met Leonie Gysel aan de beatring en Roan aan de conga’s als verdriedubbelde ritmesectie) en het Franstalige ‘Animal’ – ‘le soir ça fait mal’ – (dat het publiek telkens 2 keer in de handen meeklapte) voor zijn rekening nam, beperkter dan vroeger. Maar Roans gebrek aan toonvast zingen, blijft het professionalisme van de groep op live vlak danig op de proef stellen.

Met opener The Rise & Fall, trok Arsenal al meteen de dynamische kaart. Bas en conga’s in combinatie met wit licht zetten meteen de feeststemming. Roan beperkte zijn rol tot percussionist terwijl een van zijn drie backings, in een mooi wit jurkje, de zang voor haar rekening nam. Tijdens ‘Amplify’ viel de regen plots met bakken uit de hemel. Een plaatselijke stortbui die weerapps niet voorspeld hadden. Hoogstens ging er lichte neerslag volgen tijdens de start van het optreden, goed voor niet meer dan 0,2 mm. Dat werd een pak meer. Leuven Air kreeg de volle laag. Stoeltjes werden gebruikt om onder te schuilen en in geen tijd werd het grasveld dat er nochtans relatief goed en droog bijlag na de regen van ’s middags een modderige boel. Voordeel was wel dat iedereen al rechtstond tijdens het begin van het concert. Elk nadeel heeft zijn voordeel …

Het publiek gaf de band een applaus maar Roan zei dat eigenlijk de band ons een applaus verschuldigd was omdat we ondanks die plensbui die dan nog bezig was, nog steeds van de partij waren. Daarnaast vond ie het net zoals ons straf dat de regen niet vooraf aangekondigd was. Wij dachten even tijdens de song dat het aan het onweren was, maar de band bleek stroboscopen bij te hebben op het podium.

Via ‘Amelaka Montinga’ kwamen we zo bij ‘Saudade Pt. 2’ waarbij de paraplu’s op- en neergingen of van links naar rechts op het ritme van de muziek. Dat laatste nummer kreeg tevens een aanstekelijke drumsolo mee. Op ‘One Day At A Time’ werd er dan weer stevig in de handen meegeklapt en hoewel de meeste toeschouwers ondertussen in een plas stonden, weerhield hen dat er niet van om het kind in zich helemaal op te roepen en er stevig in te springen met minstens een hand in de lucht.

Tijdens een stevig meegeklapt ‘Temul’ was het andermaal genieten van die geweldige baspartij, maar verderop ook van de elektrische gitaar die even mocht soleren. Roan herinnerde ons eraan dat haar groeit door water en je haargroei met het ouder worden steeds beter weet te appreciëren. Hij toostte dan ook ‘op een weelderige haardos’ toen de laatste druppels vielen.

‘Come on Leuven!’ moest de frontman maar uitschreeuwen en het publiek sprong, zwaaide of klapte mee op ‘Estupendo’. Onszelf helemaal droogzwieren dat lukte weliswaar niet, maar met een liedtekst als ‘I’m channeling heat waves of electricity’ mocht het resultaat er wel zijn. Het ‘woehoew’-gevoel was compleet, ook bij Arsenal kennelijk. ‘Ik zou zeggen, nog een gouden medaille!’ gooide Roan er tegenaan. ‘Longee’ (met alweer met een baspartij om van te likkenbaarden), ‘Black Mountain (Beautiful Love)’ en ‘Lotuk’ maakten in combinatie met een grote belichte discobol het feest he-le-maal compleet.

Na een eerste toegift die door Roans zang, of wat er voor door moet gaan, opnieuw vocaal van erg bedenkelijk niveau was, nam Arsenal afscheid op de tonen van ‘Melvin’, maar niet zonder eerst nog een sit down te organiseren, de eerste die we meemaken dit jaar. Roan stond ook stil bij de coronacrisis. Arsenal verloor namelijk een van zijn songschrijvers (‘Either’, ‘How come’, ‘In your mind only’) uit de beginperiode: Domenico Vaccaro, door corona. Hij werd 53. In ‘Melvin’ zong de frontman dan ook een tussenstuk en vroeg ie zich af: ‘What is this monster that tears us apart?’ Eerder had ie de organisatie van Leuven Air bedankt omdat het in de huidige tijden de nek durft uit te steken door iets te organiseren en wij, de mensen die geen schrik hebben, kozen om ernaar toe te komen.

< Bert Hertogs >