Recensie Vivo ★★★★1/2

Lin-Manuel Miranda (o.a. Hamilton) begon aan het schrijven van de muziek voor Vivo toen ie ‘In the heights’ afgewerkt had. Zijn muziek leest als een liefdesbrief voor de vurige passionele Latin music uit Cuba, waar hij heerlijke hiphop- en Caraïbische invloeden in steekt. Het maakt dat de liedjes in dit geanimeerde musicalavontuur voor 7-plussers veel meer eclectisch zijn. Miranda mag voor Vivo dat Kirk DeMicco (The Croods) regisseerde dan ook zowel de heerlijke authentieke ritmes van Cuba uit zijn pen toveren, als de blitse beats van Miami. De liedjesschrijver neemt de stem van het hoofdpersonage waar de film naar vernoemd ook voor zijn rekening: de levendige rolstaartbeer kinkajoe. Samen met Andrés (Juan de Marcos van Buena Vista Social Club) treedt die op straat op. Ze delen allebei dezelfde liefde voor muziek. De kinkajoe is zijn live ritmesectie en performer.

Met Marta Sandoval (stem van Gloria Estefan die drie Grammy’s won in haar Latin pop carrière), trad Andrés in zijn jonge jaren op. Stiekem was ie verliefd op haar maar heeft dat nooit durven uiten. De wegen van de twee scheidden toen Sandoval internationaal kon doorbreken en gevraagd werd om in de Mambo Cabana in Miami op te treden. Andrés wou in Cuba blijven en hield van zijn bruisende leven als straatmuzikant. Daar, in Miami zal Marta ook haar afscheidsconcert geven. Andrés heeft ze een ticketje gestuurd. Ze hoopt met hem na zo vele jaren nog eens te kunnen concerteren. Wellicht overmand door emotie, sterft Andrés die nacht net nadat ie haar brief gelezen heeft. Vivo ontdekt dat Andrés al die jaren een liefdesboodschap aan Marta heeft geschreven in de vorm van een lied: ‘Inside Your Heart (Para Marta)’. De kinkajoe zal samen met de tiener Gabi (Ynairaly Simo), een nichtje van Andrés op avontuur trekken. Hun missie: het nummer tijdig bij Marta krijgen op haar afscheidsconcert want het is dé ultieme toegift van Andrés (geuit in ‘One More Song’ dat de emotionele motor van de film is) voor de vrouw waar hij altijd stiekem van hield.

Maar onderweg zijn er behoorlijk wat hindernissen te overwinnen. Zo moet Gabi het huis in Florida zien uit te sluipen zonder haar moeder op de hoogte te brengen dat ze naar Miami trekt, moet ze voorbij The Sand Dollars, drie gepassioneerde milieuactivisten en leeftijdsgenootjes van Gabi die stokken in de wielen steken omdat ze het iets te goed voorhebben om de natuur te beschermen dan nodig en de kinkajoe volgens de regels een aantal dagen in quarantaine willen omdat die uit Cuba komt. Maar hun grootste uitdaging wordt al met al nog The Everglades in Florida levend te zien doorkruisen.  Met onder andere krokodillen, slangen enz. zit het er vol natuurlijke vijanden voor Vivo. Maar er zijn ook flamingo’s, pelikanen en lepelaars die bij urgentie ook van pas kunnen komen.

Deze film kan dus via vier verschillende locaties ook verschillende stijlen aanboren: van Havana over Key West in Florida, The Everglades tot Miami dat hier in de finale in zekere zin als ‘The Emerald City’ voorgesteld wordt. Qua tekenstijl zien we zowel 3D computeranimatie die een zo realistisch mogelijke stijl probeert weer te geven en een vergelijkbare stilering oproept die je ook beleeft bij het bekijken van een theatervoorstelling of opera. Contrasteren daarmee doet de film met 2D-animatie die geïnspireerd is op reisaffiches die dateren van het midden van de twintigste eeuw en die zo een dromerige, fantasierijke, melancholische en door zijn vereenvoudigde vormen ook een abstractere sfeer oproepen.

Vivo gaat over verder gaan met je leven nadat je iemand die je dierbaar is verloren hebt. Maar ook over geestelijke gezondheid (zo zien we een lepelaar zijn eigen graf alvast delven omdat die al 8 seizoenen geen liefje heeft gevonden). Vivo zal hem dat zetje geven dat ie nodig heeft om eindelijk zijn liefde voor Valentina te uiten wat leidt tot een romantische maar o zo klungelige scène tussen die twee vogels. Je moet dus durven springen in het leven en je gevoelens durven uiten, geeft de prent ook mee wat hier te horen is in ‘Love’s Gonna Pick You Up’, Lin-Manuel Miranda’s ode aan de R&B uit de nineties.

De film maakt ook een brug tussen verschillende generaties. Vivo en Gabi hebben allebei de tomeloze energie van een kind in zich, terwijl Andrés rust en wijsheid uitstraalt. Gabi is daarnaast ook nog eens een iconoclast (te horen in het op Missy Elliot geïnspireerde ‘My own drum’): een Latinomeisje dat een geweldig straffe rapper is.

Kortom ‘Vivo’ is beter dan ‘In the heights’. Beide verhalen zijn geschreven door Quiara Alegria Hudes en de muziek is van Lin-Manuel Miranda. Maar het verteltempo van Vivo is beduidend beter dan het bij momenten behoorlijk slepende ‘In The Heights’.

< Bert Hertogs >