Recensie De drie musketiers ★★1/2

Een puberale voorstelling over volwassen worden, dat is De drie musketiers door de Warme Winkel geworden. De voorstelling, die op de Zomer van Antwerpen in Belgische première ging, steekt de draak met de ridderverhalen en met spektakelvoorstellingen (om het spektakel). Centraal in deze parodie staat de vraag of je de rode draad van je eigen verhaal niet durft te verliezen door afleiding. Zijn aandacht en afleiding elkaars tegengestelden, blauw en rood, en moet je alles op alles zetten om je aandacht bij de zaak te houden (als hoofdpersonage en als publiek) en denk je dus vanuit een polariserende visie dat het ene het andere moet onderdrukken? Of vind je dat ze allebei perfect in harmonie met elkaar kunnen leven, ook al kan dat voor chaos zorgen?

In de drie musketiers, naar de roman van Alexandre Dumas die in 1844 gecreëerd werd, zien we hoe D‘Artagnan het paard van zijn vader meekrijgt: Boterbloempje, om ermee naar Parijs te trekken om daar naar zijn vaders wil een musketier te worden. Het paard zal al snel omkomen in een eerste gevecht waar de musketier in spe in verzeild geraakt. Het levert alvast een van de meest hilarische scènes op in deze voorstelling wanneer de acteur die het paard speelt een matje bovenhaalt, weglegt en zo de sterfscène van het paard neerzet in open lucht.

De drie musketiers komt ie tegen op een moto (waar een later ook op zal stuntrijden). Al snel krijgt ie het aan de stok met ze en hij spreekt af om met ze te duelleren achter de Place du Luxembourg. Met de eerste spreekt ie om 3 uur, met de tweede om vier uur en de derde om vijf uur af. Jonge overmoed kan je daar in zien. Tot een duel komt het echter niet want de garde van kardinaal Richelieu komt (in een van de pot gerukte lange scène via een ophaalbrug die tergend traag naar beneden komt, op). Zo sluit D‘Artagnan zich aan bij de drie musketiers: Athos, Porthos en Aramis en zullen ze het opnemen tegen de garde van de kardinaal.

De Franse koningin Anna houdt er ondertussen een buitenechtelijke relatie op na met Lord Buckingham. Na een hartstochtelijk moment samen gaf zij hem de diamanten ketting die ze net als verjaardagscadeau gekregen had van haar man. De kardinaal komt na het volledig kaal plukken van een getuige en door het stellen van totaal irrelevante vragen (hij verliest zich in details terwijl de Warme Winkel hier door zijn traagheid tv formats te kijken zet die ook aan dat soort spanningsopbouw doen n.v.d.r.) er achter dat Anna een affaire heeft. Hij stelt de koning voor om een bal te organiseren. Dan zal Anna haar ketting moeten dragen. De vier musketiers moeten het sieraad tijdig terug in Parijs zien te krijgen, anders zou dat tot een oorlog kunnen leiden tussen Frankrijk en Engeland.

Maar D‘Artagnan zal het dus knap lastig gemaakt worden, niet alleen door de gekende opponenten uit Dumas’ verhaal, maar in de versie van de Warme Winkel, ook door kutkabouters: ‘overal liggen de kabouters der verleiding op de loer’. Hier zijn met wezens die er op los moonen (hun blote kont tonen), dan weer horen we twee toeschouwers praten over wie de Warme Winkel is, dat die meestal in deSingel te zien zijn, en of ze in de Zomerfabriek dan wel op de Dageraadplaats nog achteraf iets zullen gaan drinken. Kortom: zowel de ‘toeschouwers’ als het hoofdpersonage geraakt afgeleid.

Halfweg wordt de ontstaansgeschiedenis van de vier musketiers nog eens overgedaan in de vier ‘musketieten’. Twee paar borsten krijgen we dan na verloop van tijd te zien wanneer een tepelsticker de vierde ook in volle glorie toont. En verder verwijst de Warme Winkel naar computerspelletjes zoals Pac Man, drek- en driftliteratuur (ook letterlijk wanneer de met snoep verwarde diamanten ketting die King George IV ‘I’m doing fine considering the circumstances being king’ inslikte gerecupereerd moet worden), wordt er naar Netflix geknipoogd enz.

Deze De drie musketiers doet ons helemaal denken aan het universum van Mel Brooks, zoals in de film Robin Hood men in Tights uit 1993. Dertien waren we toen en hoe geweldig vonden we die van de pot gerukte absurde humor destijds. Bijna dertig jaar later vinden we die behoorlijk gedateerd, en ook tijdens de voorstelling van de Warme Winkel gingen we maar in beperkte mate mee in de getoonde kolder. Al kon dat ook liggen aan de vrouw achter ons, die als een papegaai bepaalde stukken uit de tekst die ze grappiger dan wij vond, nodig achtte om te herhalen tegen haar vriendin … Kortom: aan afleiding geen gebrek in deze parodie.

< Bert Hertogs >