Recensie TINA ★★★1/2

Met TINA zien we de laatste voorstelling van Zomer van Antwerpen deze zomer. Een editie die alweer als degelijk beschreven kan worden, zeker als je weet dat de mogelijkheden voor de organisatie beperkter waren door de publieksbeperking die de overheid oplegde door de huidige coronacrisis. In een stad als Antwerpen levert dat een absurde situatie op. Corona heeft het schepencollege namelijk in haar blootje gezet. Hoorden we immers begin 2020 niet dat er vooral ingezet moest worden op culturele massaevents (zoals de Reuzen) die veel toeristen lokken naar de stad en moesten daarom kleinschaligere wijkprojecten zoals Wintervuur dat in januari vorig jaar zijn laatste editie kende, niet op de schop? Met wat geluk komen ze op het Schoon Verdiep tot enkele inzichten dat klein fijn is, en ook een bestaansreden heeft. Maar vooral: dat de Antwerpenaar zelf ook hunkert naar de kleine(re) ontdekkinkjes.

TINA van Théâtre d’un jour is er zo eentje. Het gezelschap brengt eigenlijk een muziektheatervoorstelling waarin enkele circuselementen in steken. En helemaal op het einde volgt het verhaal van Tina die haar pop ooit kwijtspeelde en met meneer K ernaar zocht. Ook de volgende dag vonden ze het niet. De man schreef in naam van de pop een brief naar het meisje waarin de pop zei dat ze op reis was om de wereld te verkennen. Vele jaren later had meneer K de pop bij. Maar dat was helemaal niet de pop die Tina altijd gekend heeft. Ze is met de jaren veranderd, was meneer K’s uitleg. Toen hij gestorven was vond het meisje die ondertussen opgegroeid was tot een vrouw een heel klein briefje in de pop verstopt. Het was van meneer K. Er stond in dat alles waar je van hield, verloren zal gaan maar de liefde zal op een of andere manier terugkeren. Het is die mooie romantische gedachte die ook in de live muziek (contrabas, elektrische gitaar, sax en lijsttrommel) te horen is. ‘Hold on to your dreams’ zingt Tamara Geerts met haar heerlijke wat hees soulvol timbre dan.

Maar hét nummer van de voorstelling is onmiskenbaar ‘Everything must change’ van Nina Simone. Dat horen we maar liefst drie keer. En vormt meteen ook ons eerste puntje van kritiek. Herhaling kan werken, maar te veel herhaling is ook niet goed. Met David Bowies ‘Heroes’, hier muzikaal begeleid door elektrische gitaar, sax en contrabas levert TINA een echt pareltje af. Hoewel de circusvoorstelling een sprookje brengt en er niet zo veel in gesproken wordt, durven we deze productie toch af te raden aan al te jonge kinderen. Het vertelritme is namelijk aan de trage kant, de arty in het Engels gezongen nummers zijn bijna allemaal midtempo of traag en ook de acrobatieën zijn voornamelijk klein en intimistisch. Al moeten we toegeven dat bekeken vanop onze kruk tussen de kinderen vanuit een groter kikvorsperspectief dan we gewend zijn, TINA ook groter oogt dan ze is wat dan weer vanuit de kinderblik net voor (bijkomende) verwondering kan zorgen.

Geerts zien we het hoofdthema al in het begin zingen maar ze geeft de micro door aan een man terwijl we haar stem verder horen en hij lipt. De hoofdzin ‘Everything must change’ horen we zo op repeat terwijl de rest van het gezelschap de speelvlakte vrijmaakt. Een nummer over verandering horen we tijdens het grootste changement (dat ook redelijk lang duurt) van de voorstelling. Grappig is het moment wanneer Geerts haar micro terug neemt, haar stem te horen blijft en na verloop van tijd een acrobaat de nepzanger optilt en horizontaal houdt om hem net als de rest van de decorstukken opzij te zetten.

Een van de meest fysieke acts met een kubus die kan kantelen wanneer de acrobaten hun zwaartepunt verplaatsen, volgt. Ook hier is het voornamelijk Marieke Thijssen die schittert. Ondersteboven zien we haar gekanteld worden terwijl ze in het ding kruipt met de vanzelfsprekendheid en de frisse durf van een kind die zich op een klimrek in de lokale speeltuin stort. Met dat verschil dat het hare kantelt, en op een bepaald moment ook op de schouders door de andere acrobaten gedragen wordt…

Verder kent TINA behoorlijk wat hand op hand acrobatie. Met een acrobaat bijvoorbeeld die ondersteboven enkel zijn hand laat steunen op het hoofd van een andere acrobaat. We zien verder ook romantische poëtische beelden door de jonge berkenstammen die heen en weer wiegen alsof er een licht briesje door de circustent waait.  En Marieke vormt even ook een koppel met een acrobaat wanneer ze op een bankje voor een knetterend vuurtje zit, wat tot een acrobatie leidt waarbij ze de ene hand op zijn schouder laat rusten, en met de andere op zijn hand steunt zodat ze zo ondersteboven in evenwicht weet te blijven. Voet voor voet zet ze ook naar beneden wanneer een stam voorover helt. Zo’n stam daar zal ze zich ook naar boven wentelen, via een wenteltrap die haar collega’s creëren. De treden? Dat zijn hun armen. Ook dat levert een prachtig beeld op. Bovenaan krult ze dan rond die stam zodat die een pole wordt waaraan ze haar act uitvoert.

Ook de muzikanten en zangeres worden betrokken in de acrobatie. Zo worden ze achterover geheld op de rug van een acrobaat terwijl ze nog steeds hun instrument bespelen. De contrabassist wordt zelfs even de lucht in getild. En Marieke? Die gaat zelfs even op zijn schouders staan.

Net voor het einde lijkt TINA door te hebben dat het tempo wat opgedreven mag, en dat gebeurt ook op de tonen van ‘Quizás, quizás, quizás’ terwijl we Marieke voor- en achterwaartse salto’s zien uitvoeren vanop de handen van twee van haar collega’s. TINA is degelijk, maar mocht als circussprookje wat meer spelen met tempo, dynamischer voor de dag komen en wat meer prikkels geven aan vooral de allerjongsten.

< Bert Hertogs >

TINA is nog t.e.m. 29 augustus 2021 te zien aan de Zomerbar van Zomer van Antwerpen. Er zijn nog enkele tickets beschikbaar.