Recensie I care a lot ★★★★

Filmrubrieken. Het is me wat. Toen rond 19 februari – de bioscopen waren toen nog om de verdere verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, gesloten – I care a lot uitgebracht werd op Netflix, leverde dat een filmitem van Jan Verheyen op bij JOE waar ie deze film tipte bij Raf en Rani. Wie de film ging zoeken in het aanbod van de streamingdienst, kwam echter van een kale reis terug. I care a lot is namelijk niet beschikbaar in ons land op Netflix. In Afghanistan dan weer wel, merken we. In België verzorgt The Searchers de filmdistributie van deze prent en daarbij werd – terecht – gekozen om ‘m eerst uit te brengen in de bioscoop. En het mocht wat kosten, er werd ook een affichecampagne tegenaan gegooid.

Hoewel Verheyens research dus niet al te best bleek in februari, danken we deze Belgische regisseur wel. Want door zijn – alleen hij kan zo bevlogen over films praten vinden we – wervend stukje op de radio hebben we die titel wel op ons te bekijken films-lijstje gezet. En daar zijn we hem achteraf bekeken ook zeer dankbaar voor.

I care a lot, qua ironie kan de titel van de film tellen, gaat namelijk over twee vrouwen: Marla Grayson (Rosamund Pike die voor haar rol terecht een Golden Globe won) en Fran (Eiza González) die er een lesbische relatie op nahouden, en geld verdienen door een juridische voogdijschap op gepensioneerden te nemen. Dat is eigenlijk zoiets waarin Britney Spears (maar die is dus een stuk jonger) al jaren in verzeild geraakt is. Anderen nemen dan beslissingen voor jou. Op zich is er niets mis met dat systeem dat zorg wil dragen voor zij die dat nodig hebben (alleenstaanden zonder familie bv.).

Alleen toont I care a lot dat er mogelijks wantoestanden kunnen ontstaan, het systeem corrupt kan zijn en er dus maffiapraktijken de ronde kunnen doen wanneer bijvoorbeeld de medische wereld en de juridische het op een akkoordje sluiten om mensen die best nog wel zelfstandig kunnen leven op hun oude dag koudweg van hun vrijheid te beroven en te plaatsen in een zorginstelling. Niet om medische redenen, maar puur om geldhonger. Om die oudjes dus eens flink uit te melken.

Aan de ene kant wint een huisarts die zich niet langer moet bezighouden met een lastige patiënt (en kan die er nog wat aan verdienen ook), aan de andere kant kan de voogd (en/of advocaat) de cliënt uitmelken zodat de erfgenamen, (meestal zijn die er niet), nog nauwelijks op een nalatenschap moeten rekenen achteraf. Dat alles gebeurt zonder scrupules in deze film, met de hulp van de politie en met een tandpastaglimlach die al even fake is als de getoonde empathie.

Door een onvoorzien vroegtijdig overlijden van een cliënt, moet Marla die snel zien te vervangen. Ze klopt daarvoor aan bij dokter Karen Amos (Alicia Witt). Die bezorgt haar het dossier van Jennifer Peterson (Dianne Wiest die wat ons betreft ook een beeldje mocht winnen in de categorie beste vrouwelijke bijrol). Die vrouw zou ‘wat vergeetachtig’ beginnen te worden, en verder voldoet ze absoluut aan de voorwaarden, ze woont namelijk in een chique buurt en zit er warmpjes in. Via een noodprocedure haalt Marla het juridische voogdijschap binnen.

Maar dan blijkt Jennifer Peterson niet te zijn wie ze is. Ze leeft al 40 jaar onder een valse identiteit en is eigenlijk de moeder van de Russische maffiabaas Roman Lunyov (Peter Dinklage). Die wil zijn moeder snel terug zodat hij er zoals spoedig nog eens stiekem een eclairtje mee kan eten in een of andere parkeergarage. Hij stuurt dan ook zijn advocaat Dean Ericson (Chris Messina) op Marla af. Maar haar prijs is erg hoog als hij zijn moeder wil vrijkopen. Het komt dan ook tot een confrontatie tussen hem en zijn bendeleden en de medische/juridische maffia. En als kijker zou je begot niet weten welk team je zou moeten steunen. Want wat kunnen ook vrouwen meedogenloos zijn om hun doelen te bereiken in het leven, zo bewijst deze prent …

Wat I care a lot zo leuk maakt is dat deze misdaadfilm op zijn zachtst gezegd anders is dan de meeste binnen zijn genre. De plot twists zijn heerlijk, maar ook de zwarte humor kunnen we best smaken. Marla stelt dat het leven eigenlijk zeer eenvoudig uit te leggen valt en polariseert al van bij het begin van de prent. Aan de ene kant heb je de leeuwen (zelf vindt ze dat ze een leeuwin is), aan de andere kant de lammetjes, de roofdieren versus de prooien met andere woorden. De vraag die zich dan ook stelt is tot welk kamp zij finaal écht zal horen. Wat wij vooral onthouden, is dat low profile blijven, de beste kansen biedt op overleven. Rani en Raf moeten me dus niet meteen bellen.

< Bert Hertogs >