Recensie 100% Wolf ★★

100% Wolf van Studio 100 is net niet van den hond. IMDb geeft de film een score van 5,7 op 10. Laat ons meteen stellen dat we dus met niet al te hoge verwachtingen dan ook naar deze avontuurlijke computergeanimeerde film gingen kijken in Kinepolis. Voor een regenachtige middag trekt die wel wat gezinnen met kleine kinderen naar de matineevoorstelling, maar – en bij heel wat kinderentertainment van het productiehuis in Schelle is dat nu het geval – de grote massa trekt die kennelijk (nog) niet. Het probleem met 100% Wolf is dat het verteltempo in het begin ontzettend snel is, maar de film weet dat niet te behouden. De boel zakt in en de prent verliest daarna zijn focus. 100% Wolf wil te veel waardoor je op den duur zelfs als volwassene even de draad kwijt geraakt. Ook bij Flying Bark Productions, een Australische dochter van Studio 100 Animation (yep, zo ingewikkeld is de structuur van het Schelse bedrijf ondertussen geworden) verloren ze kennelijk even de focus niet alleen bij het verhaal maar ook bij het animeren. Zo zie je net nadat Freddy (Lennart Lemmens), de poedel met roze haar die eigenlijk half weerwolf half mens moet zijn, zijn eerste ruzie heeft gehad met Batty (Rosanne Waalewijn), een straathond die leeft in een kartonnen doos omdat niemand haar kocht in de hondenzaak, een bestelwagen van links naar rechts rijden, maar een fractie van een seconde zie je ineens dat die weg is, zonder dat die mooi uit beeld gereden is. Het is niet de eerste keer dat we Studio 100 betrappen op dergelijke afwerkingsfoutjes.  

Kort samengevat gaat 100% Wolf over Freddy, die een weerwolf zou moeten zijn geworden bij volle maan maar een poedel wordt. Als kind is ie een jongen en volgt hij stiekem zijn vader en de andere weerwolven die allerlei goede daden verrichten. Een bestuurder van een wagen uit zijn gecrashte auto helpen? Check. De bewoners van een pand dat in brand staat redden? Check. Maar de relaties tussen de weerwolven en honden zijn niet je dat. Ook op de kamerdeur van Freddy staat, typisch iets voor jongens, dat honden er verboden zijn. Het is dus behoorlijk ironisch dat net hij in een witte poedel verandert wiens haar roze gekleurd zal worden. Als tienerjongen zal ie overigens met zijn roze haar als punkrocker doorgaan.

De ijsjesverkoper Foxwell Cripp (magistraal neergezet door Philippe Geubels, hij redt de film) ziet op een avond een troep weerwolven de straat oversteken met Freddy. Hij denkt dat de jongen gekidnapt wordt door de beesten en gaat hen achterna om hem te redden. Maar hij gaat achteruit op een rots en valt eraf. Freddy’s vader Flasheart (Bert Huysentruyt) valt in zijn poging om de ijsjesventer te redden naar beneden. Iedereen denkt dan ook dat de weerwolf dood is. Freddy heeft de magische maansteen die oplicht als er weerwolven in de buurt zijn, achtergelaten. Cripp vindt die en zal zo een weerwolvenattractie bouwen waar echter niemand in geïnteresseerd is. Alleen hij is er kennelijk door gefascineerd. Ondertussen heeft Freddy’s nonkel Hotspur (Manou Kersting) de touwtjes in handen bij de weerwolven. Hij rolt samen met het lokale asiel een sinister plan uit. Door een enkele druk op de rode knop zullen de honden opgezogen worden, en in een machine terechtkomen die hen als een pruik eruit doet komen. Affiches hangen in de straten met de slogan ‘Toupée or not toupée’, een knipoog naar Shakespeare is dat. Op dat moment zijn Batty en Freddy in dat asiel opgesloten samen met nog enkele andere straathonden. En een groot beest hokt er ook dat na jaren erin opgesloten te zitten uit de schaduw treedt.

100% Wolf verwijst naar The Lion King (de rotsscène, de nonkel die de macht grijpt en onverbiddelijk blijkt), maar even goed ook naar Beauty and the Beast en waarom niet Lady and the Tramp. Maar de prent herhaalt zich ook te vaak. Zo moeten Batty en Freddy niet één keer maar maar liefst twee keer ruzie met elkaar hebben of spanningen in hun relatie voelen. Na verloop van tijd zakt de film in omdat het ritme van de vertelling vertraagt, de storytelling vanuit de drie invalshoeken: Cripp die Freddy nodeloos wil redden, Hotspur en zijn deal met het asiel en Freddy, Batty en de andere honden die uit het asiel moeten zien te geraken soms behoorlijk van de hak op de tak overkomt. Dat de productie haar focus verliest en dat ook beseft, is te merken omdat het – bijna als een noodoplossing - op een bepaald moment beroep doet op wel erg platte visuele humor die nauwelijks werkt bij de kinderen in onze zaal. Freddy die er tegen is om te plassen op straat pist de cel die hij deelt met de andere honden in het asiel onder, en wanneer ie in het zonlicht staat zonder dat ie nog zijn zilveren band om heeft staat ie helemaal naakt te wezen … Het zijn zaken die kennelijk de aandacht van het publiek terug moeten trekken maar net het tegenovergestelde bereiken, ze zorgen voor afleiding waardoor we en lang niet allen wij alleen helemaal onze focus verliezen.

Ook qua thematiek is 100% Wolf wat te divers. Los van de ode aan de huishoudster, gaat de film enerzijds over (zelf)aanvaarding, over opgroeien. Sommigen kunnen er ook een non-binair personage in zien dat als jongen mannelijk is maar als poedel dan weer vrouwelijke trekken heeft. Het is dan ook niet meteen duidelijk op welke zesplussers Studio 100 zich richt met deze film (M/V/X?) en of al die kinderen wel volledig aan hun trekken hierbij zullen komen. Daarnaast is er de laag rond mentale gezondheid. Cripp is zo eenzaam dat ie met zijn knuffel, een aap praat en stelt dat het diens ideeën zijn die hij uitvoert. Geubels komt dus aardig in de buurt van een psychopaat, al is het wel een grappige die hij hier neerzet. En dan zijn er nog de straathonden die allemaal op hun beurt wel hun mentale issues hebben. Batty is verstoten en heeft last van verlatingsangst, Twitchy (Nina Rey) weet met haar temperament en woedeaanvallen geen blijf, Hamish (Manu Van Acker) is de psycholoog van dienst die precies zelf een psycholoog kan gebruiken en Bruno zo geconditioneerd dat ie bezeten is door ballen, het enige woord ook dat ie kan zeggen.

< Bert Hertogs >