Recensie Playlist ★★★★

Verplichte kost voor Generatie Z, dat is het prima Playlist van regisseuse Nine Antico die zelf ook graphic novels schrijft. De zwartwitfilm stelt dat het leven geen ponykamp is, noch privé noch professioneel. Vandaar ook de noodzaak dat jonge mensen deze zien. De film stelt bijvoorbeeld dat veel mensen een job uitoefenen waar ze niet voor gestudeerd hebben en eigenlijk niet graag doen en er dus heel wat (al dan niet geschoold) talent niet of onderbenut wordt in onze maatschappij. Met andere woorden, de valse belofte die ouders vaak aan hun kinderen doen (al dan niet ondersteund door sprookjes) dat ze eender wie of wat later kunnen worden, wordt hier fijntjes doorprikt.

In Playlist volgen we het wel een wee van Sophie (verbluffend neergezet door Sara Forestier). Ze is 28 en deelt een appartement. De twintiger droomt ervan om graphic novels – ‘De Amerikanen kozen om eerder die term te gebruiken dan die van stripverhalen, puur uit marketingoverwegingen’ – uit te brengen. Ze ruilt haar job als serveuse in voor die van persmedewerkster bij Komaniak Publishing. Ze zal er echter voor ‘een klootzak’ van een baas werken die haar een minimumloon uitbetaalt en niet wil zien dat ze over tekentalent beschikt. Zelf hoopt ze zo haar weg te kunnen vinden binnen de uitgeverswereld om haar droom te laten uitkomen.

Na een tijd wordt ze echter ontslagen omdat haar baas vindt dat haar Engels niet je dat is en ze blijkbaar een bericht ondertekende met Jean Paul in plaats van Jean Luc terwijl zijn echte naam Patrick is. Sophie zal vaststellen dat het imago van de uitgeverij allesbehalve is. Zo herinnert een journalist nog een pissige mail van Jean Luc van enkele jaren geleden, is er weinig interesse in hun producten tijdens een beurs (wat de uitgever steekt op de daling van het aantal boekhandels in het land), en stelt Sophie vast dat journalisten (wiens bureaus vol liggen met noch te recenseren exemplaren) warm maken voor nieuwe uitgaves, een behoorlijke klus is.

Sophie valt door haar ontslag terug op haar voormalige job als serveuse en zal constant moeite hebben om voldoende te verdienen. Een nieuwe matras (de oude heeft bedwantsen) kopen voor 700 euro, is haar te duur en haar sociale zekerheidskaart werkt niet wanneer ze een abortus heeft ondergaan enz. ‘Ik heb geen geld. Geen werk. Geen matras. En mijn poesje stond plotseling op springen!’ klinkt het wanneer ze op het punt staat er helemaal onderdoor te gaan.

De film gaat dus eigenlijk over het leven op zich, met zijn tegenstrijdigheden (de ene raadt haar aan om naar de kunstschool te gaan, de ander stelt dat zo’n school ook niet alles is), over een jonge vrouw die op zoek is om haar leven richting te geven. Een off screen stem becommentarieert de zaak door enkele levenslesjes mee te geven. Dat je altijd dezelfde dromen zal hebben maar zal stoten op steeds dezelfde obstakels. Dat het leven niet altijd is wat je wil. De geschiedenis zich herhaalt als we maar konden leren van onze fouten. ‘Wat is echte moed?’ vraagt Playlist ook. Is dat doorzetten zonder dat je enige garantie op succes hebt of op tijd stoppen en van richting veranderen?

Verder mag Sophie dan wel een feministe zijn die een kopstoot wil kunnen geven maar daar niet in slaagt, zelf stoot ze constant tegen een aantal beperkingen zowel privé als professioneel binnen een maatschappij die nog steeds enkele patriarchale kenmerken bezit. En ze wordt er zelf fijntjes op gewezen dat ze eigenlijk aan segregatie doet bij het ordenen van haar platencollectie, waar een apart stuk ‘zwarte muziek’ in zit ... Touché.

Verder zit er ook een behoorlijke dosis voorlichting in. Hoe je de G spot kan stimuleren (door ‘de kom eens naar hier’- beweging met je wijsvinger uit te voeren bv.), en dat je moet luisteren naar je  vrouwenlichaam wanneer het reageert. Als het zaken niet wil of volgens haar niet passen, kunnen je schaamlippen reageren en door een bloeduitstorting blauw en drie keer zo groot worden waardoor de geslachtsgemeenschap erg pijnlijk wordt. ‘Je moet erg gespannen geweest zijn tijdens de seks’ krijgt Sophie te horen van haar arts terwijl ze zich van geen kwaad bewust was dat haar professioneel leven dat ze maar niet op de rails krijgt, wel degelijk ook impact heeft op haar lichaam én haar privéleven dus. Daarnaast geeft Playlist ook mee dat je je zwangerschap na een vluggertje niet kan verbergen. Niet aan je tandarts die er bijvoorbeeld achter kan komen wanneer je de symptomen van zwangerschapsgingivitis vertoont (tandvlees dat bloedt, er rood uitziet, pijn doet, gezwollen is of ontstoken), maar ook aan je vriendinnen niet wanneer blijkt dat de haarverf nu minder snel of makkelijk pakt bij het kleuren. Finaal geeft de film mee dat er verschillende soorten mannen zijn die ze oplijst. Van de libertijnse man tot de man die als hij uit een langdurige relatie komt niet meteen de lakens met je in wil duiken.

< Bert Hertogs >