Recensie Reminiscence ★★1/2

De Amerikaanse donkere science fiction thriller Reminiscence verzuipt soms in de eigen ambitie en de wat geforceerde zucht om esthetische plaatjes te tonen. En de film die Lisa Joy, de schoonzus van Christopher Nolan, schreef en regisseerde sleept soms ook wat maar is vooral genietbaar omwille van zijn knappe beeldvoering en geluidsontwerp.

We zijn in Miami. Door de opwarming van de aarde is de stad deels ondergelopen. Landeigenaars hebben mensen uit hun huizen gezet om zo dijken rond hun landgoed te bouwen. De armen wonen nu in het ondergelopen gedeelte waar je met bootjes naartoe moet varen. Iedereen weet dat zij nu nog wel leven, maar dat ze bij een volgende natuurramp zeer kwetsbaar zijn. De kloof tussen arm en rijk is dus vergroot en een opstand sluimert dan ook door. Er is ook jaren geleden een oorlog geweest, Nicolas Bannister (Hugh Jackman) was toen soldaat wat hem heel wat connecties heeft opgeleverd.

Nu biedt hij de mogelijkheid aan zijn cliënten om hun herinneringen (vandaar de titel van de film: Reminiscence) aan geliefden bijvoorbeeld die ze hebben moeten laten gaan door de oorlog of de stijging van de zeespiegel, terug te herbeleven door ze er letterlijk in te dompelen. Dat kan via een toestel dat verbonden is met hun hersenen en dat beelden oproept en ze afspeelt via 3D-projectie. Die techniek wordt ook gebruikt om mensen die veel geld hebben niet te laten sterven maar hun herinneringen constant in dezelfde loop (eventueel tot een bepaald punt) te laten herbeleven, maar hij wordt ook gebruikt als onderzoekstechniek door het gerecht.

Terwijl Bannisters zaak eigenlijk op het punt staat om te sluiten op het einde van de dag – door de hitte leeft de stad ’s nachts en blijft iedereen tussen zonsopgang en -ondergang thuis -, een zaak die hij samen met Watts (Thandiwe Newton) runt, komt Mae (Rebecca Ferguson) binnengestapt. Ze zegt dat ze haar sleutels niet meer terugvindt en wil daarom gebruik maken van het toestel dat haar herinneringen kan oproepen. Bannister wordt verliefd op haar, niet alleen omdat ze meteen naakt in het water gaat, hij ontdekt ook dat zij een zangeres is. De twee zullen elkaar nog vaker zien tot Mae plots van de aardbol lijkt verdwenen te zijn.

De man gaat dan ook graven in zijn eigen herinneringen om te achterhalen wat er mogelijks met haar gebeurd is. Is ze altijd wel diegene geweest die ze hem zei te zijn? Wanneer blijkt dat ze aan de gevaarlijke drugs baca zit waar je niet van kan afkicken, blijkt dat een crimineel die Bannister moet ondervragen haar gekend heeft. Blijkt dat ze kennelijk een aanzienlijke hoeveelheid van het goedje van een drugshandelaar gepikt heeft en zich zo in de nesten heeft gewerkt. En dan is er nog Elsa (Angela Sarafyan) die vaak komt om steeds dezelfde herinnering te herbeleven. Maar ook zij komt plots niet meer langs. Is daar een verband? Of is het puur toeval en is zij naar de concurrentie gegaan die steeds feller wordt voor Bannister?

De wat ver gezochte esthetiek in Reminiscence zien we onder andere in een actiescène waarin Bannister een crimineel vastklemt met zijn hand onder de klankkast van een vleugelpiano in een repetitieruimte. De houten vloer zakt door zodat ie in het ondergelopen theater zinkt. Bannister wil hem redden door het water in te duiken via de kroonluchter en zo naar de bodem. Ook de droomsequens om Mae die hij daar ervaart in zijn bijna doodervaring dan is erg mooi en romantisch maar op de een of andere manier komt dit ons allemaal wat te geforceerd over, iets waar de ganse film moeite mee heeft overigens, om een zekere naturel uit te stralen. Verder wil Joy ook iets te veel refereren naar The Greatest Showman waar zowel Jackman als Ferguson in speelden. Ook hier laat ze Mae een zangeres wezen, en er zitten voldoende verwijzingen naar muziek (de code om een kluis te openen, de theater/concertzaal, de repetitieruimte, alsook de jukebox waar Tainted love even uit komt …).

Met geloofwaardigheid kampt de film dan weer bijvoorbeeld wanneer we toch nog treinen zien rijden op (deels) ondergelopen treinsporen. De watersnood in ons lans heeft recent immers aangetoond dat dat niet kan omdat het water het zand waarop die sporen rusten gewoon (gedeeltelijk) wegspoelt ...

< Bert Hertogs >