Recensie Balthazar ★★★1/2

Balthazar bewees in Leuven wat het zingt in Entertainment terwijl we de bongo’s betokkeld horen worden: Entertainment is what the world needs. Hoe heerlijk was dat om vrij te kunnen bewegen op het festivalterrein aan de Hertogstraat. Het Depot had overigens voor een verrassing van formaat gezorgd. Nergens werd het gecommuniceerd, in tegenstelling tot bij Leuven Air, dat ook tijdens het extra concertweekend met Balthazar op vrijdag en dEUS op zaterdag er gratis shuttles zouden rijden tussen het station van Leuven en Heverlee. Een aangename verrassing werd dat dus en het maakt dat wat ons betreft Leuven Air het beste nieuwe festival van ons land is. Zo goed georganiseerd dat het is. Een festival dat wél rekening houdt met gebruikers van openbaar vervoer (eat that Herman Schueremans met je Werchter Parklife waar dat he-le-maal niét het geval was). Ook leuk is dat je in zo’n shuttlebus achteraf kan horen wat de concertgangers er zelf van vonden. En die zijn het meestal helemaal met ons eens.

Balthazar bracht een U-concert. Een dat sterk begon, in het midden inzakte (deels ook omdat de meeste toeschouwers het nieuwe materiaal uit hun jongste plaat Sand niet of onvoldoende kennen) en naar het einde toe opnieuw de moeite werd. Voor de Belgische indierockers om half tien het podium betraden was het aan Eefje De Visser. Eerlijk? Wij vinden dat monotoon, repetitief gedoe waarbij de bassen en de synths de zang van de zangeres overstemmen (al dan niet om onzuiverheden te camoufleren) maar niks. Al die glissandi werken ook behoorlijk op onze zenuwen naast het nauwelijks melodie maken. ‘Saai’, zo staat het in onze notities. Het was de laatste show van Eefje voor ze in zwangerschapsverlof gaat.  In blijde verwachting waren we dan ook of Balthazar ons kon verlossen van de vermoeidheid die ons plots overviel.

En ja hoor dat deed de band. Met Hourglass liet de groep horen  honger te hebben. Het ongeduld, het niet kunnen wachten, geen tijd te verliezen hebben, lieten ze al meteen verstaan in hun tekst. Kortom: enige urgentie legden ze voor de dag. Vooraan aan de barriers zagen we de fans dicht bij elkaar staan in dit eerste covid safe openluchtoptreden in Leuven waar mondmaskers niet langer op hoefden. Maar, en dat was toch wel opvallend, de meeste mensen gingen verspreid op het terrein in hun bubbels staan en dus cirkeltjes vormen ook al stond nog maar een fractie van de statafels her en der (vooral aan de buitenzijden) verspreid. Dat bubbelgevoel zal dus niet meteen verdwijnen, alsook de drang om toch enige afstand te houden van andere mensen. Goed nieuws dus voor de virologen is dat. Ons gedrag is duidelijk veranderd. Dat Balthazar net als dEUS een iets minder jong publiek aanspreekt dan pakweg Zwangere Guy heeft daar uiteraard ook mee te maken.

‘Graprefruit’ konden we wel smaken. Het is eigenlijk een mengeling van disco, een countryachtig gitaarmoment en rock in één. Overigens klinkt Balthazar in de hoge meerstemmige noten soms wat als The Bee Gees. Het geluid van de viool wordt verder door de effectenmolen gehaald en daarna is de trombone aan de beurt waardoor de song ook nog eens een avantgardistisch karakter meekrijgt.

Een eerste hoogtepunt tekenen we op tijdens ‘The Boatman’ waar Simon Casiers bas lekker mag doorklinken. Fijn detail: Noémie Wolfs was aanwezig op Leuven Air in het publiek. ‘Moment’ uit hun nieuwe plaat Sand deed ons dan weer aan onze Synthesizer Greatest Volume 3 en 4 verzamelcd’s uit de eighties denken. Wat een bezwerende repetitieve melodie op toetsen kregen we te horen terwijl het publiek een puike lichtshow (op elkaar gestapelde buizen met lampen die konden bewegen, en je doorgaans aan de zijkanten van een catwalk ziet) te zien kreeg. Tijdens ‘On a roll’ merken we een koppeltje met elkaar dansen en tegelijkertijd kussen. We kijken er naar met de verwondering van een klein kind, zo lang dat dat geleden is dat we zo’n tafereel nog in de vrije natuur zagen.  De band blijkt voor de kortst mogelijke bindteksten ever te gaan= ‘ça va Leuven?’ en ‘merci Leuven’ klinkt het. Naar het einde toe kan er wonderwel een zin van af dat uit meer dan twee woorden bestaat: ‘Het doet deugd om jullie zo dicht op elkaar te zien.’

Dieptepunt in het optreden is ontegensprekelijk ‘You won’t come around’, een nogal vlakke song. Het helpt dan niet wanneer de zang in de hoogte behoorlijk dissonant klinkt. ‘Blood like wine’ zet alles terug recht met een repetitief akkoord op elektrische gitaar waardoor de handen van het publiek al snel op elkaar gaan en een joekel van een refrein: ‘Raise your glass to the nighttime’ waarop de fans hun recycleerbare bekers in de lucht houden, en helemaal aan het dansen slaan wanneer de band het nummer via een heerlijke crescendo laat aanzwellen.

Het ongeduldig zijn uit ‘Hourglass’ is plots ingeruild voor het tegenovergestelde. ‘I’m not in a hurry now’ klinkt het in het ook naar discobeats refererende ‘Linger on’.  ‘I want you’ is veel duisterder. Verlangen naar iemand wordt hier bezongen. Maar er is een ander. Het dreigende, het gevaarlijke spel, de hartstocht, de spanning, ja zelfs het opdringerige ook zit ‘m in die geniale zware bassen en de tekst ‘Waarom neem je je telefoon niet op?’ die dan weer contrasteren met het zweverige gevoel van liefde dat te horen is in de hoge do-do-do’s.

‘Fever’ klinkt broeierig en is dan ook met stip de tweede song van de avond die we tot de absolute hoogtepunten durven rekenen. Dat percussieve intermezzo dat lang aangesponnen wordt in combinatie met de synths… Het een voor een verlaten van het podium zodat enkel nog de synths in een loop te horen zijn… Balthazar dat na een tijdje terug opkomt om dan de song verder te zetten, het publiek massaal ‘I get the fever every time you cross my mind’ te laten zingen en de sound verder nog wat vakkundig te boosten via een crescendo door drums en gitaren: heer-lijk.

Met ‘Bunker’, twee taarten met vuurwerk voor een jarige drummer en ‘Losers’ neemt Balthazar afscheid van Leuven. Sterke start, matig tot zwak midden, sterk einde. Met dank aan de kortgerokte donkerblonde jongedame (die zo een van haar troeven visueel uitspeelde: haar lange benen!) met wit hemdje en bijpassend wit parelsnoer die schuin tegenover ons zat in de shuttlebus om krak dezelfde analyse als wij erop na te houden.

< Bert Hertogs >   

De setlist:

1. Hourglass
2. Grapefruit
3. Do Not Claim Them Anymore
4. The Boatman
5. Moment
6. On a Roll
7. You Won‘t Come Around
8. Blood Like Wine
9. Linger On
10. I Want You
11. Fever
12. Entertainment

Bis:

1. Bunker
2. Losers