Recensie Le Nozze ★★★★

Genieten is het van die heerlijke mix muziektheater en opera in Le Nozze van DESCHONECOMPANIE. Onder een brandende zon – een zeldzaamheid deze zomer in ons land – bracht het gezelschap de Mozart- Da Ponte trilogie op één dag. Vermits we Don Juan en Cosi al eerder zagen, grepen we onze kans nu volop om ook Le Nozze te kunnen recenseren. Daarvoor trokken we naar het evenementenplein van de Universiteit Antwerpen op Campus Drie Eiken waar CC De Kern met deze titel de reeks opende. Een heerlijke klucht levert het op waarbij de muzikanten (zoals Saxofina) mee acteur worden en de acteurs Van Ostayengewijs met hun ‘plom plom’s onder andere muzikant. Naar het einde komen ze samen op een rij staan en steken ze een pleidooi af om het een en ander te relativeren in het leven.

Wat deze Le Nozze zo leuk maakt en ook toegankelijk voor kinderen, is dat het verhaal en libretto toch de essentie herleid is. Ook hier gaat het dus over liefde en trouw, komt de seksuele laag (‘ding dong’, ‘Het is nog waar ook, er ontbreekt een stuk: ‘Soms wil ik mijn pietje erin steken gelijk ne stier. Ik stroom bijna over. Mijn ballen worden zwaar. En opeens is het over. Ik kom spontaan …’) aan de oppervlakte en zien we de personages zich vermommen. In deze productie gaat men daar nog verder in en verkleedt iedereen zich ook nog eens in iedereen wat het helemaal te gek maakt, hoewel je je daar ook in kan verliezen. Maar dat wordt dan weer gecompenseerd omdat er – het aangepaste libretto knipoogt ook daarnaar – minder personages opgevoerd worden.

In Le Nozze zien we hoe de graaf dan wel getrouwd is met Rosina. Hij wil terug gebruik maken van een oud feodaal recht om de lakens te kunnen delen met zijn dienstmeid (hier: Susanna) voor zij gaat trouwen met Figaro. Cherubino heeft dan weer zijn oog laten vallen op de hertogin. Marcellina van haar kant wil dat het huwelijk niet doorgaat. Een contract stelt dat Figaro, die haar nog geld moet, met haar moet trouwen als hij zijn schuld niet kan inlossen. Maar op het einde blijkt zij zijn moeder te zijn, en kan er dus van een huwelijk tussen moeder en zoon geen sprake zijn. Om de graaf een lesje te leren veranderen Rosina en Susanna van kleren. Zo willen ze de graaf ’s nachts betrappen op zijn ontrouw.

Muzikaal en qua vertaling is het smullen wanneer deze productie bij momenten de hiphopkaart trekt. In combinatie met de partituur van Mozart levert dat een ontzettend fris resultaat op naast het heerlijke rijmen zoals in ‘Die gaat me mollen. Ik val liever in de knollen.’ en ‘Na jaren komt er sleet op het paren.’, vergelijkingen ‘Liefde is als boeken, na tien bladzijden valt ge in slaap’, visuele humor met een kapstok, verwijzingen naar de deurenkomedie, slimme referenties naar muzikale termen: ‘Kalm. Piano.’, woordspelingen ‘Met deze Frans list’, taalhumor zoals in ‘Ik zet mij wat rechter’ (dat tekst voor de rechter is n.v.d.r.) en ‘Mijn oogappel. Haar rotte peer.’, het bijna eindeloos vinden van rijmwoorden op ‘pianist’ enz.

Kortom: Le Nozze doet wat het moet doen, eens goed lachen met de liefde en het leven en dat alles relativeren.

< Bert Hertogs >